Contacteer ons of spring binnen op Raas van Gaverestraat 67b in Gent.

Ontdek onze groepsbegeleidingen, en evenementen.

Het laatste nieuws en interessantste weetjes over de wereld van adoptie.

Ontdek een hulpverlener bij jou in de buurt via deze handige adoptiekaart.

04 mei
Interview

Nicole Koman werd geboren in Nederland en na enkele maanden binnenlands geadopteerd. Begin dit jaar schreef ze het boek “De ontdekking van mijn andere geschiedenis. Kind van een verzwegen generatie”. Na een intensieve, verwarrende en emotionele zoektocht naar haar biologische ouders besloot ze haar verhaal te delen met anderen. Wij stelden haar enkele vragen over het boek en haar zoektocht.

Kan je jezelf even voorstellen? Hoe ziet jouw adoptieverhaal er (kort) uit?

Ik ben Nicole Koman, 59 jaar. Ik ben ruim 40 jaar samen met mijn partner en wij zijn ouders van twee volwassen kinderen. Ik heb ontwikkelingspsychologie gestudeerd en koos er bewust voor om te werken met gezinnen.

Ik ben in 1963 in Amsterdam geboren, in een huis waar ongehuwde moeders de kans kregen om drie à vier maanden met hun baby te verblijven om uit te zoeken of zij met hun baby verder wilden en/of konden. Na twee dagen ben ik al verhuisd naar een kindertehuis en zeven maanden later kwam ik bij mijn ouders terecht.

Waarom heb je beslist om je verhaal te vertellen? Waarom koos je om dat in een boek te doen?

Ik was een jaar bezig met mijn zoektocht toen ik een opleiding “Infant mental health” ging volgen.
Tot dan toe had ik mezelf altijd voorgehouden dat mijn adoptie uitsluitend positief was geweest en daarom nauwelijks een rol speelde in mijn leven. Tijdens de opleiding kwam ik er achter dat deze gedachte niet kon kloppen: een baby is niet in staat om te overleven, de scheiding van een moeder is levensbedreigend op die jonge leeftijd. Er is geen bewuste herinnering, maar ik heb geleerd en ontdekt dat afgestaan zijn wel een rol speelt in je verdere leven.

Bovendien – en dat vind ik eigenlijk nog belangrijker – is er altijd iets dat je daarvan doorgeeft aan je eigen kinderen. Door de relatie die ik met mijn adoptieouders heb kunnen opbouwen denk ik dat ik geen problemen heb in mijn hechting. Desondanks herken ik wel facetten uit de vermijdende hechting. Ik vind zelfstandigheid bv. erg belangrijk en heb, denk ik, doorgegeven door mijn gedrag dat je dingen beter zelf oplost in plaats van om hulp te vragen. 

Mijn kinderen waren inmiddels volwassen, dus ik kon niets terugdraaien in hun opvoeding. Wat ik nog wel kon doen, was het verhaal met de betekenis die ik eraan verleende voor hen opschrijven zodat ze antwoorden kunnen vinden in mijn verhaal, als ze later vragen zouden hebben.

In een samenloop van omstandigheden kreeg ik tijdens de opleiding te horen dat ik kon schrijven én liep ik regelmatig tegen verhalen in het nieuws aan. Er verschenen rond die tijd veel adoptieverhalen naar aanleiding van het onderzoek naar binnenlandse adopties dat toen liep. Die verhalen waren bijna uitsluitend negatief, waardoor ik de behoefte voelde om een ander geluid te laten horen.

Ik heb mijn verhaal vervolgens aan emeritus hoogleraar adoptie Prof. Dr. René Hoksbergen voorgelegd, die vond dat ik het moest publiceren.

Welke inzichten heeft die opleiding je gegeven?

De scheiding tussen baby en moeder is in alle gevallen traumatiserend. In de negen maanden zwangerschap leert de baby o.a. de hartslag en de stem van de moeder kennen. Een baby kan niet los van de moeder leven. Eigenlijk zijn ze een eenheid.

Als de baby van de moeder gescheiden wordt, dan is dat voor het kind in eerste instantie zeer angstig. Zo’n situatie bedreigt zijn of haar leven. Het kind moet dan alle zintuigen inzetten om op zoek te gaan naar overlevingskansen.

De omstandigheden waarin een kind daarna terecht komt spelen een belangrijke rol. Zelfs als er een andere volwassene is die sensitief is voor zijn/haar behoeftes, kan de angst aanwezig blijven dat deze persoon ook zou weggaan. Blijft deze persoon aanwezig, of zijn er een aantal vaste verzorgers die de zorg voor de baby op zich nemen, dan kan de breuk die de baby heeft ervaren hersteld worden, maar mogelijks ook niet of nooit volledig.

Die kennis pleit er echter niet voor om een kind altijd bij de moeder te laten opgroeien. Als een moeder een kind echt niet wil of er omstandigheden zijn waardoor ze er niet voor kan zorgen, kan ook die situatie het kind schaden. Ook dan krijgt het kind niet de aandacht en zorg die het nodig heeft.

De kennis van wat een baby nodig heeft, is nu zoveel groter. Er kan een geboortetrauma zijn, maar als een kind vervolgens goed opgevangen wordt door sensitieve verzorgers, die begrijpen wat het kind meegemaakt heeft, dan kan het leren vertrouwen op anderen en een relatie met hen opbouwen.

Hoe kijk je zelf, als volwassene, terug naar je adoptie?

Ik heb op elk moment in mijn leven positief gekeken naar mijn adoptie. Eerst in termen als “mijn geboortemoeder had geen andere keus” en “mijn adoptieouders wilden mij heel graag en waren fantastische ouders die mij volop liefde gaven en mij in alles stimuleerden”.

Die kijk is alleen maar versterkt door wat ik te weten kwam tijdens mijn zoektocht. Nu ik de dossiers gelezen heb en mijn biologische familie ontmoette, zie ik mijn adoptie bijna als mijn redding. Ik denk niet dat ik zo’n stabiel en gelukkig leven had gehad als ik niet geadopteerd was.

In de dossiers die ik kon inkijken kwam naar voren dat mijn geboortemoeder zo snel mogelijk van de zwangerschap af wilde zijn en geen enkele interesse toonde in mij na de geboorte. Ze werd door iedereen beschreven als negatief en alleen op zichzelf gericht. De biologische familie bevestigde dat ook. De betrokken psychiater vond afstand doen op dat moment de enige goede oplossing en adviseerde een langdurige psychiatrische begeleiding voor haar.

Heb je advies voor andere geadopteerden die twijfelen om aan een zoektocht te beginnen?

Iets dat ik door wil geven is dat het belangrijk is om je geschiedenis onder ogen te zien, maar je moet er zelf klaar voor zijn. Het is belangrijk om zelf je moment te kiezen om aan een zoektocht te beginnen.

In mijn pubertijd heb ik een eerste stap gezet in mijn zoektocht. Op die leeftijd gaan je gedachten alle kanten op en dacht ik: “Waarom ben ik in Amsterdam geboren? Was er een mogelijkheid dat ik een kind was van een prostituee?” Toen ik informatie vond, heb ik het verder losgelaten.

Ruim veertig jaar later ben ik naar aanleiding van een vraag van onze dochter een nieuwe zoektocht gestart. Voor mij was het een goed moment. Onze kinderen waren volwassen en het leven was in een rustiger vaarwater terecht gekomen. Ik had voldoende tijd en ruimte in mijn hoofd.

Soms denk ik dat het beter was geweest om eerder te beginnen, zodat ik me meer bewust was van wat ik aan mijn kinderen doorgaf. Aan de andere kant denk ik niet dat ik eerder hetzelfde had kunnen bereiken. Misschien had het me op een verkeerd moment uit balans gebracht.

Hoe kijk je naar de recente ontwikkelingen in het adoptielandschap in Nederland en België?

Ik vind het heel goed dat er teruggekeken wordt naar hoe adopties in het verleden tot stand kwamen. Ik heb gelezen dat er ook in België de laatste jaren de nodige onderzoeken zijn geweest naar interlandelijke adoptie en dit lijkt overeen te komen met de ontwikkelingen in Nederland. Wat betreft binnenlandse adoptie in België lijkt het de gemoederen minder bezig te houden. In vergelijking met Nederland was België wel 16 jaar eerder met het in orde brengen van een wettelijk kader rond adoptie.

Wat betreft buitenlandse adopties vind ik het alleen maar positief dat er nu uiterst kritisch gereflecteerd wordt over onder welke voorwaarden het nog mogelijk is om een kind te adopteren uit het buitenland. Het geheel verbieden van adoptie vind ik moeilijk. Ik geloof zeker dat er eerst onderzocht moet worden hoe we de biologische moeder kunnen helpen en of er familie is die de baby kan verzorgen of andere mogelijkheden in het land van herkomst zijn, maar ik denk ook dat als die mogelijkheden niet toereikend zijn adoptie een mogelijkheid moet blijven.

Ik ben blij dat er in Nederland gekeken wordt naar hoe binnenlandse adopties tot stand kwamen. Dat er erkenning komt voor de personen, afstandsmoeders en geadopteerden, van wie door het ingrijpen het leven negatief is beïnvloed.

Ik hoop dat er in de toekomst ruimte is voor zowel negatieve als positieve verhalen en er zo een genuanceerd verhaal verteld kan worden.
 
Is er iets dat je graag nog over het boek wil vertellen?

Ik heb geprobeerd een verhaal te vertellen vanuit verschillende perspectieven en adoptie in een tijdsbeeld te plaatsen. Gelukkig waren er dossiers, een dagboek van mijn moeder, het internet en veel verhalen waaruit ik kon putten. Maar mijn boek gaat vooral over een zoektocht naar mijn biologische familie en alle gevoelens die naar boven kwamen tijdens mijn “reis” door mijn verleden.

Je kan het boek van Nicole hier aankopen.

Gepost in: Interview

28 mrt
Verhaal
Wanneer je meer dan twee ouders hebt Meerouderschap is een belangrijke basisgedachte bij ado…
23 feb
Actueel
De adoptiewetgeving in Vlaanderen wordt momenteel hervormd. Hieronder vind je een overzicht van …
22 feb
Hulpverlener in de kijker
Sinem Cakir is een hulpverlener op onze adoptiekaart. Zij werkt als familieopsteller en innerlij…
15 feb
Interview
Marthe is bewust alleenstaande mama van Yentl*. Yentl is 4 jaar en binnenlands geadopteerd. Hoe …