Getuigenis van een adoptievader

Eerder deze maand stuurde adoptievader Jan ons onderstaande getuigenis. Het bijwonen van de jaarlijkse panelavond in Aalst en de getuigenis van zijn zoon Tomas in de recent verschenen reeks over racisme, deden Jan dieper nadenken over zijn rol als adoptievader. Wat volgt, delen Jan en wij graag met jullie.

Drieënzeventig jaren staan er op mijn teller, de toekomst oogt bijgevolg korter dan het verleden. Met een zalige lente die zonder zorgen voorbijging en een zomer die al bij al positief verliep, zag ik mij, in de herfst van mijn aardse bestaan, vlot uitbollen naar een zachte winter zonder al te veel zorgen.

Verstand komt met de jaren wordt gezegd. Ik gaf mijzelf een ruime zeven op tien. Onlangs kreeg mijn zelfbeeld echter een flinke knauw. Ik zat vast, werd verplicht tot overleg met mezelf.

Jaren vergeefs proberen, doktersadviezen zonder resultaat en vier miskramen brachten ons bij adoptie. Ruim veertig jaar geleden waren wij niet de enigen die terechtkwamen bij ‘De Vreugdezaaiers’.

Ondertussen is er heel veel gebeurd.

De wereld heeft een ander gezicht gekregen.

Wij hebben mekaar veranderd.

Ik ben een ander mens geworden.

Onze vier kinderen groeiden op in een middenklassengezin met ‘ons moeke’ als drijvende kracht. In het proces van huwelijksontplooiing en opvoeding positioneer ik mezelf graag als ‘volger’. Bij het gebruik van deze omschrijving voeg ik daar steevast aan toe: ...maar met honderd procent inzet bij een genomen beslissing. Ondertussen vraag ik mij af of ik het mij niet te gemakkelijk gemaakt heb. Was mijn inzet voldoende? Kroop ik niet te vlot weg in mijn volgersrol? Ging ik mijn verantwoordelijkheid uit de weg?

Vandaag vraag ik mij af of dát beeld bij de kinderen is blijven hangen?

De jongen hebben het nest verlaten. Ze hebben, ieder met hun mogelijkheden, gestudeerd en ze hebben dat fantastisch gedaan. Ze hebben, met uitzondering van de oudste, een goede job en de drie jongsten hebben een gezin gesticht. Missie deels gelukt, zou je dan denken.

Van ons moeke hebben wij in 2011 afscheid moeten nemen ná haar moedige gevecht tegen kanker. De lange periode van haar ziekte heeft ze, typisch voor haar inzet, gebruikt om één en ander voor haar kroost en mij te regelen.

Ondertussen prijs ik mij gelukkig in een tweede huwelijk én met tien kleinkinderen (twee pluskinderen deden daarbij hun duit in het zakje). Ná het overlijden van ons moeke heb ik al vlug besloten (kan ik dat dan toch?) dat ik het engagement van een tweede huwelijk aankon. Aanvankelijk vonden de kinderen dat ik wat vlug van stapel liep, maar dat pad hebben ze gaandeweg verlaten.

De oudste is drieënveertig geworden. Hij heeft, in februari van vorig jaar, zijn jarenlange strijd tegen het alcoholmonster verloren. En er was méér dat zijn geestelijk welzijn verziekte. Hij heeft heel veel aandacht gevraagd én gekregen. Daar hebben de drie anderen al die jaren last van ondervonden en mogelijk minder steun door ervaren.

Het feit dat in Nederland de interlandelijke adoptie onlangs werd opgeschort, heeft de polemiek hieromtrent ook naar Vlaanderen doen overwaaien. De Standaard ging via getuigenissen en met achtergrondinfo uitgebreid in op het onderwerp.

Onze jongste zoon toonde al eerder interesse en verdiepte zich in de materie. Hij nam contact met Steunpunt Adoptie, getuigde en deelde zijn ervaring. Hij nam mij mee in zijn verhaal, wat mij deed nadenken over mijn rol in het adoptieverhaal van onze kinderen.

Ik kwam tot de conclusie dat door te weinig emotionele betrokkenheid met de kinderen, zij het waarschijnlijk moeilijk hebben gehad om hun gevoelens naar mij toe te uiten. Doordat de jongste de deur op een kier zette, bleek al vlug dat ook de twee meisjes “iets” moeilijk gezegd kregen. De gedachte dat ik, als volger, teveel aan de zijlijn was blijven staan zolang moeke er was, deed mij schrikken. Ik was overtuigd dat ik het goed had gedaan en dat het, behoudens voor de oudste, allemaal wel oké was.

Ik heb mij vergist.

Voor de kinderen is het allemaal niet zo evident, alle goede bedoelingen ten spijt.

Hoog tijd voor een luisterend oor en een uitgestoken hand.

Een bezorgde adoptievader.

Als adoptiebetrokkene ben je steeds welkom bij Steunpunt Adoptie voor individuele nazorgbegeleiding. Dit is gratis. Mail ons via nazorg@steunpuntadoptie.be of bel naar 078 15 13 27.

Gepost in: Verhaal