Katlijne Wissels van De Lotusbron is een hulpverlener op onze adoptiekaart. We stellen haar graag aan je voor.
Dag Katlijne. Vertel eens iets over jezelf en je praktijk?
Ik ben Katlijne, 51 jaar. Sinds een vijftal jaar heb ik een eigen praktijk ‘De Lotusbron’ waar ik kinderen, jongeren en volwassenen psychosociaal begeleid.
Ik heb altijd geweten dat ik met mensen wou werken en dat is ook wel mijn ding gebleken. Van opleiding ben ik maatschappelijk assistent. Ik heb lang als opvoeder gewerkt in instellingen en voorzieningen waar kinderen geplaatst waren door de jeugdrechtbank. Dat deed ik graag, maar omdat ik diepgaander en meer één-op-één wilde werken, maakte ik veertien jaar geleden de overstap naar thuisbegeleider voor gezinnen met kinderen met een gedrags- en/of emotionele stoornis.
Mijn focus als thuisbegeleider ligt op pedagogische ondersteuning van de ouders. Ik haal daar veel voldoening uit, maar enkel rond het pedagogische mogen werken is ook beperkend. Tijdens begeleidingen bots je al snel op rugzakjes, vaak traumagerelateerd, zowel van ouders als kinderen, die soms de basis vormen van de diagnoses die gegeven worden zoals ASS of ADHD. Vanuit mijn fascinatie in de mens en de wil om dieper in te gaan op de kern of oorzaak van het probleem ben ik daarom mijn eigen praktijk gestart.
Wat is jouw link met adoptie?
Ik ben geadopteerd uit Zuid-Korea toen ik 6 jaar was. Ik heb nog heel wat herinneringen aan Zuid-Korea. Voor mij is dat goed geweest, want daardoor ken ik de reden van mijn adoptie. Ik denk dat ik me anders heel veel vragen had gesteld.
Ik kwam in een gezin terecht waar er nog een biologische zoon was en een adoptiezoon uit Zuid-Korea. Met mijn adoptiemoeder had ik niet zo’n goede band. Dat maakte dat ik een hele heftige puberteit heb gehad. Ik was heel hard op zoek naar: wie ben ik, wat kan ik goed? Daarop terugkijkend was het een erg moeilijke periode waarin ik mezelf helemaal kwijt was.
Wie kan er waarvoor bij jou terecht? En hoe ga je tewerk?
Zowel ouders die pedagogische vragen hebben als kinderen, jongeren en volwassenen die het emotioneel moeilijk hebben, in de knoop liggen met zichzelf of een trauma hebben, kunnen bij mij terecht. Daarbij werk ik steeds op maat: wie zit er voor mij, wat heeft die persoon nodig en welke methodiek kan passen? Doorheen de jaren verdiepte ik mij in verschillende methodieken waaronder creatieve coaching, familieopstellingen en brainspotting.
Het hangt af van het thema, maar het nonverbale, lichamelijke, creatieve stuk heeft zeker zijn waarde en wordt soms nog te weinig ingezet, denk ik. Wanneer het bijvoorbeeld gaat over gevoelens of rouwverwerking werk ik vaak beeldend. Dan vraag ik aan cliënten om te tekenen, schilderen of te werken met klei. Dat is niet schools of prestatiegericht, want het gaat er helemaal niet om dat zij een prachtig kunstwerk maken. Wel gaat het om de beleving van dat wat binnenin zit naar buiten te laten komen, het uitdrukking geven aan wat er binnenin leeft. Dat is vaak minder bedreigend dan de vraag: “Hoe voel je je?” Soms komt er veel weerstand tegen zo’n creatieve opdracht, maar dat mag er zijn. Die weerstand heeft een functie en dan proberen we te achterhalen welke functie precies is.
Van trauma weet men ondertussen dat het niet verbaal op te lossen is, omdat trauma zich op een ander hersengedeelte bevindt dan het verbale hersendeel. Een therapievorm die ik gebruik bij trauma is brainspotting. Bij brainspotting ondersteun je je cliënt door diens oogstand bij de gedachte aan een emotionele of traumatische gebeurtenis vast te houden op een plek die activerend of juist kalmerend werkt op het lichaam. Per sessie kan er rond een ander thema gewerkt worden, waardoor het een flexibele therapievorm is.
Je werkt ook met individuele familieopstellingen. Kan je daarover iets vertellen?
Familieopstellingen maken rollen, posities en onderlinge verhoudingen duidelijk. Ze helpen om ieder terug op zijn eigen plekje te zetten.
Als cliënten het gevoel hebben dat ze al zo veel geprobeerd hebben, al zoveel therapieën gedaan hebben en toch niet verder geraken, zet ik vaak familieopstellingen in. Want dat wil zeggen dat er gezinsdynamisch iets is, dat je mogelijks dingen op jou neemt die niet van jou zijn. Zo kunnen familieopstellingen nuttig zijn als er in de ouder-kindrelatie sprake was van parentificatie, waar kinderen te veel zorgen en lasten van hun ouders zijn gaan dragen en daarvoor een prijs betaalden.
Daarnaast werken familieopstellingen het best als er een prangende vraag is, iets waar je al lang mee zit of aan wil werken. Bijvoorbeeld: waarom is het moeilijk voor mij om intieme relaties aan te gaan? Waarom heb ik altijd het gevoel dat ik hier niet thuishoor? Met die laatste vraag heb ik lang zelf rondgelopen en familieopstellingen hebben me daarin heel erg geholpen.
Is er nog iets dat je graag wil delen?
Aan adoptieouders wil ik graag meegeven dat ze niet alleen een kind adopteren, maar ook de wortels van het kind. Kinderen zijn loyaal aan hun biologische ouders, want zij hebben van hen het leven gekregen. Daarnaast worden kinderen loyaal aan hun adoptieouders door de zorg die zij van hen krijgen. De ene band is natuurlijk gegeven, de andere is verworven. Ik merk dat adoptieouders soms vrezen dat het kind niet meer loyaal zal zijn aan hen als het ook loyaliteit uit naar zijn biologische ouders. Maar het is geen of-of verhaal, wel een en-en. Een kind moet hierover vrij kunnen praten, want anders zet het zich onderhuids verder.
Geadopteerden zou ik aanraden om vroeg of laat toch eens het land van herkomst te bezoeken. Door terug te gaan, open je de mogelijkheid om jezelf beter te kennen en puzzelstukjes in elkaar te laten vallen. Dat kan een moeilijk, maar ook heel mooi proces zijn.
Je kan Katlijne contacteren via 0499/10.29.58 of delotusbron@telenet.be. De Lotusbron bevindt zich in de Clara Snellingsstraat 80 in Deurne. Meer informatie via www.delotusbron.be.
Gepost in: Hulpverlener in de kijker
