Het geheim van de Metis kinderen

De Metis kinderen, een verhaal dat mag, moet verteld worden.

Steunpunt Adoptie vzw is betrokken bij de nazorg van de Métis groep.

Op 4 mei 2015 presenteert het expertenpanel gedwongen adopties een eindrapport aan Minister Vandeurzen. Daarin staan heel veel aanbevelingen voor het beleid, waaronder deze korte maar heel belangrijke zin:

'Voor de metiskinderen wil het panel dezelfde aanbevelingen doen als voor de geadopteerden die na dwang in adoptie geplaatst worden. Daarbij pleit het panel dus ook voor de centralisatie van alle dossiers in een dienst.'

Op dat moment komt ook het nazorgteam van het Steunpunt Adoptie in beeld en proberen we op maat uitgebouwde nazorg voor deze groep uit te bouwen, samen met hen. Ze hebben zich verenigd en op hun eigen website geven ze aan wie zij zijn.

In het kort komt het hierop neer, dat zij de kinderen zijn die tijdens de woelige jaren van de dekolonisatie (einde 1959-begin 1960) naar ons land werden gebracht onder heel moeilijke omstandigheden. Zij waren geboren uit een relatie tussen een Afrikaanse moeder en een blanke vader – koloniaal. Hun leven leek in gevaar, vandaar dat de Belgische koloniale overheid hen evacueerde naar België.

Jaak Albert schreef voor ons zijn verhaal neer:

'Er wordt veel te weinig aandacht besteed, ook in de media, aan de problematiek van de vele slachtoffers van de gedwongen adoptie, deportaties van kinderen verwekt tussen blanke vaders en plaatselijke zwarte moeders in Kongo, Rwanda en Burundi!

Deze metiskinderen werden niet erkend door de plaatselijke overheid en ook niet door de Belgen. Ze kregen nooit een geboorteakte.

Ik ben één van hen.

Onze moeders wisten niet wat adoptie betekende en sommigen dachten dat hun kind na de studies in België wel zou terugkomen. 

Ik vind het een groot misdrijf dat de overheden (dus België en de kerk), de vaders beschermden en hun identiteit geheim hielden voor de kinderen. Ze deden dit onder andere door middel van een dubbele opmaak van dossiers: één vol leugens en één met de waarheid !!!

Dit is een zware overtreding op het Artikel 7 van het Kinderrechtenverdrag dat België heeft geratificeerd. Daarin staat dat een kind het recht heeft om te weten wie zijn/haar biologische ouders zijn.

De gevolgen van deze acties, deportaties, zijn heel zwaar voor velen van ons. Velen van ons zijn getraumatiseerde individuen die zich vaak door het leven en relaties moeten worstelen. We hebben altijd een drang gehad om te weten wie we zijn, wie onze ouders zijn.

We zochten naar het waarom van wat ons overkomen was. We hebben een drang naar onze afkomst, ook om onze huidige problemen in België te ontvluchten.

Velen kwamen in pleeggezinnen terecht, waarbij zij geen rechten hadden t.o.v. andere gezinsleden. Sommigen zijn zelfs tot nu toe staatloos, met alle moeilijkheden qua reisvisum en sollicitaties.

Diegenen die in adoptiegezinnen verbleven hadden een voordeel op juridisch vlak. Enkelingen hebben het geluk gehad hun ouders bij leven terug te ontmoeten, soms met positieve maar ook soms moeilijke gevolgen.

Na meer dan 50 jaren hebben adoptiekinderen inzage in hun adoptiedossier via Kind en Gezin. Pas onlangs kregen wij, Metiskinderen, dezelfde rechten en ondersteuning. Gaat de overheid al deze gedupeerden financieel steunen in hun zoektocht en bijstaan bij juridische kwesties? Ik ben benieuwd en nieuwsgierig naar de toekomst.

Ik heb recht van spreken, omdat ik 63 jaar in het ongewisse werd gehouden, ik had en kreeg nooit de naam van mijn  moeder of vader. Dankzij het inzagerecht (2015) heb ik mijn familie gevonden, na 63 jaren. Jammer genoeg is mijn vader 5 jaar geleden overleden en weet ik  niks over mijn moeder. Naar haar ben ik nog steeds op zoek.

Sinds kort (29 november 2015) heb ik mijn biologische broer gevonden en ontmoet. Hij woont in het zuiden van ons land. Hij zelf wist niks van mijn bestaan. U kunt begrijpen dat ik met een dubbel gevoel zit: blijdschap en verdriet naar het ontdekken van een nieuwe familie en boosheid naar al die ons dit hebben aangedaan!!! Is dit geen grove misdaad naar een kind toe? Wat een leed hebben ze ons aangedaan en dit alles in een doofpot gestoken.

Wat gaat men daaraan doen, buiten excuses aan te bieden?

Dankzij Kind & Gezin heb ik mijn dossier gevonden en kunnen inzien. Daardoor kreeg ik voldoende informatie om mijn familie te vinden. Door mijn ervaringen en mijn jeugd was ik moeilijk toegankelijk en gesloten, jammer genoeg ook naar mijn kinderen toe.

Maar dankzij Steunpunt Adoptie heb ik de mogelijkheid gekregen om mijn trauma’s te verwoorden en samen te zoeken naar een oplossing naar bevrijding en mijn zelfbewustzijn te vinden.'

Jaak Albert
2016

Gepost in: Verhaal