'Nowhere Special' in avant-première

‘Nowhere Special’ is een ontroerende film over de liefde van een vader voor zijn zoon. De film speelt vanaf 8 juni in de bioscoop. Buddy’s Enya en Mikati konden de film alvast in avant-première bekijken.

Enya is geadopteerd uit Ethiopië en Mikati is geadopteerd uit Vietnam. Ze zijn allebei vrijwilliger bij a-Buddy. Benieuwd wat ze ervan vonden? Hieronder lees je hun verslag.

Het verhaal van de eerste ouder blijft nog te vaak op de achtergrond en is voor vele geadopteerden een mysterie. Het perspectief van (alleenstaande) vaders komt doorgaans ook minder in beeld. Regisseur Uberto Pasolini denkt out of the box en zoomt in op het leven van een vader, voordat de adoptie plaatsvindt. In ‘Nowhere Special’ wordt de wens en de beleving van de eerste ouder belicht en niet zozeer de vraag van de kandidaat-adoptieouder.

De film speelt zich af in Noord-Ierland. John (James Norton) is een 34-jarige, alleenstaande vader die lijdt aan een niet nader gespecificeerde terminale ziekte. Hij heeft geen familie om op terug te vallen. Daarom werkt hij samen met maatschappelijk werkers om adoptieouders te vinden voor zijn 4-jarig zoontje Michael (Daniel Lamont).

John ontmoet een resem potentiële ouders voor zijn kleine Michael. Hij heeft een moeilijke familiegeschiedenis en wil daarom nog meer een stabiele toekomst voor zijn zoon, vol liefde en steun. Ondanks dat Pasolini een inkijk geeft in de leefsituatie van verschillende kandidaat-adoptiegezinnen, wil hij er geen oordeel over vellen en laat het aan de kijker over.

Wij denken dat sommige kandidaten meer rode vlaggen hebben dan een Sovjetparade, terwijl het met anderen misschien kan werken. Iedereen bedoelt het goed, maar zijn ze daarom ook goede ouders? Voor John is het hartverscheurend om een keuze te moeten maken en om afscheid te nemen van zijn kind. Bij dat besef kwamen de tranen ongegeneerd naar boven.

Tijdens de film hanteert Pasolini het geluid met bedachtzaamheid en gebruikt hij de kracht van stilte om elk moment te ondersteunen. De regisseur zorgt voor een bijzonder solide, ingetogen visuele realisatie. We bewonderen Pasolini's vermogen om in zijn film details toe te voegen die veel zeggen zonder gesproken woorden. Dit zien we bijvoorbeeld wanneer John zijn beroep als glazenwasser uitoefent. Door de ramen die hij schoonmaakt, staart hij in de spiegel van zijn eigen bestaan. Hij ziet dagdagelijkse taferelen van het leven, de dingen die hij voor zijn kind zou willen kopen, maar hij ziet ook grafstenen.

Het publiek bekijkt alles vanuit het oogpunt van de vader, met als gevolg dat er geen ruimte is voor een dieper begrip voor het zoontje dan mededogen. Deze keuze doet echter niets af aan het algemene beeld, namelijk dat van een zeer eerlijk verslag over vaderlijke genegenheid en existentiële reflectie die komt wanneer het einde nabij is.

De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en dat deed ons denken aan hoe het vandaag met Michael zou zijn. Krijgt hij de nodige nazorg? Mag hij zijn naam behouden? Krijgt John een plaats in het adoptiegezin, ook al is hij er niet meer? Wordt er over adoptie gesproken of veegt zijn adoptiegezin het onderwerp onder de mat? Wij hopen alvast dat het goed gaat met hem.

Met dank aan Cinéart voor de avant-première. ‘Nowhere Special’ speelt vanaf 8 juni in deze Vlaamse bioscopen: Antwerpen Cartoon's, Brugge Lumière, Gent Studio Skoop, Leuven ZED, Mechelen Lumière, Oostende Storck. In Brussel kan je de film bekijken in cinema's Aventure, Vendôme, Stockel.

Gepost in: Filmbespreking