Isabelle Desegher is een hulpverlener op onze adoptiekaart. Zij werkt als psycholoog en psychotherapeut in Gent. We stellen haar graag aan je voor.
Dag Isabelle. Vertel eens iets over jezelf en je praktijk?
Sinds 2014 ben ik werkzaam als psycholoog en psychotherapeut in mijn praktijk Kaleidoscoop en Ruimte. Voorheen werkte ik enkele jaren als creatief therapeut in een Psychiatrisch Centrum en daarna gaf ik verschillende vormingen aan begeleiders in de kinderopvang. Het heeft me altijd gefascineerd om een stevig fundament te maken voor kinderen al van heel vroeg in hun ontwikkeling. Ik gaf les over gevoelige thema’s zoals diversiteit, verbindend opvoeden … en allerlei manieren om kinderen te prikkelen in hun creativiteit en zelfstandigheid (voorlezen, filosoferen, beeldend werken, drama …).
Hoewel ik niet vanaf het begin als hulverlener aan de slag ging, is de rode draad in mijn loopbaan altijd geweest: hoe kan je kinderen begrijpen en een stem geven? Hoe kan je creatief zijn met hen en hen op een andere manier taal geven? In mijn praktijk begeleid ik kinderen & jongeren, maar evengoed volwassenen en (hun) gezinnen. Ik werk daarbij niet alleen met het kind, maar betrek er altijd hun ouder(s)/verzorger(s) bij, want ik wil het niet overnemen. Ik wil hen net in hun eigen kracht (terug) zetten.
Wat is jouw link met adoptie?
Ik kwam voor het eerst in aanraking met adoptie door de voorbereidingscursus te volgen als kandidaat-adoptant. Ik vond het fantastisch om met mijn man na te denken over de thema’s die aan bod kwamen, waaronder je eigen geschiedenis, je eigen hechting en de verantwoordelijkheid die je opneemt als (adoptie)ouder. Later heb ik zelf creatieve vormingen gegeven voor Steunpunt Adoptie, waarbij ik traumasensitief werken en het systemische belangrijk vond.
In mijn praktijk kwam ik ondertussen met alle partijen van de adoptiedriehoek (en hun gezinssystemen) in aanraking: zowel kandidaat-adoptieouders en adoptieouders als jonge kinderen, adolescenten en volwassenen met een adoptie- en/of afstandsverhaal.
De laatste jaren volgde ik als psycholoog en psychotherapeut verschillende opleidingen in psychotraumatologie, complex trauma en dissociatie bij kinderen, EMDR bij zowel volwassenen als kinderen ... Hier zie ik ook een link met adoptie, want ik denk dat een traumasensitieve aanpak cruciaal is binnen het adoptiesensitief werken.
Kan je iets meer vertellen over hoe je te werk gaat?
Ik werk individueel, maar vooral systemisch. Dat wil zeggen met kinderen, ouders, koppels, gezinnen met diverse samenstellingen (waaronder adoptiegezinnen), gezinnen waar de kinderen al volwassen zijn ... Vroeger kwam een kind bij mij in therapie en bleven de ouders in de gang wachten, maar gaandeweg merkte ik dat het hele systeem rond het kind betrokken moet zijn, opdat het kind zich gesteund zou voelen. Ik ondervond dat je met ouders of andere zorgfiguren moet werken om de relatie tussen hen en het kind te verbeteren en dat zij beter kunnen afstemmen op hun kind als zij in hun kracht worden gezet. Soms werk ik dus zelfs niet met kinderen, maar enkel met de zorgfiguren.
Daarnaast probeer ik als beeldend therapeut het non-verbale, creatieve stuk te verweven, omdat dit zeer effectief is in traumawerk. Voor heel wat geadopteerden (en hun systemen) kan het een andere, makkelijkere of veiligere ingangspoort zijn. Ook voor adoptieouders kan het een medium zijn om zichzelf te stabiliseren, te reflecteren en te mentaliseren over zichzelf en anderen bij een hobbelig parcours.
Verder werk ik narratief: samen met de persoon exploreren we het persoonlijke verhaal dat ze zich over een situatie of probleem eigen hebben gemaakt en zoeken we naar rijkere verhalen die dichter aansluiten bij wat ze belangrijk vinden. De gedachte is dat als mensen opnieuw aansluiting vinden bij hun waarden en waar ze voor staan, ze zich vaak beter voelen doordat ze meer verbonden en betekenisvol in het leven staan.
Ik gebruik dus verschillende therapeutische invalshoeken. Vaak vullen ze elkaar aan en gaat het om een combinatie.
Kan je een voorbeeld geven in een adoptiespecifieke context?
Bij adoptie stel ik heel vaak voor om een levenslijn te maken. Om breed te exploreren en om overzicht te krijgen. Niet alleen speur ik naar allerlei hindernissen, maar meer nog wil ik onderzoeken welke veerkracht er schuilt in het voorbij gaan aan vaak heel lastige situaties of periodes.
Die levenslijn kan gevisualiseerd worden door een touw of lint te ontrollen, maar het kan bijvoorbeeld ook worden getekend of in symbolen verbeeld worden in de zandbak. Vervolgens kunnen er langs die levenslijn bloemen en stenen gelegd worden, waarbij de bloemen symbool staan voor positieve gebeurtenissen en de stenen voor moeilijke, lastige momenten. Bij kinderen werk ik minder vaak met bloemen en stenen, maar eerder met foto’s waarbij ze dingen kunnen schrijven of tekeningen kunnen maken. Bij heel jonge kinderen laat ik verzorgers, vaak de adoptieouder(s), het verhaal vertellen. Af en toe werk ik hier al met bilaterale stimulatie om eventuele trauma’s te verwerken.
Door aan je levenslijn te werken en zicht te krijgen op het volledig geheel, krijg je een rijker verhaal over jezelf en wat er met je is gebeurd. Je bent méér dan alleen je trauma of adoptie. Het geeft een bredere kijk die gedeeld kan worden met belangrijke personen in je leven, waardoor die ook weer een nieuwe kijk krijgen.
De levenslijn begint niet vanaf de geboorte. Ook de negen maanden daarvoor zijn belangrijk, maar dikwijls is daar bij adoptie niets of nauwelijks iets over geweten. Wat doen we daarmee? En wat doen we met alle andere ontbrekende stukken die er altijd zijn bij adoptie? Ondertussen leerde ik dat je daar binnen traumaverwerking mee aan de slag kan gaan. Soms praten we over de ontbrekende stukken of de prenatale of preverbale periode (“we weten niet wat er toen exact gebeurd is, maar hoe stel je je het jezelf voor toen…”) en merk je dat mensen heel stil en teruggetrokken worden. Hun lichaam reageert, maar niemand weet precies waarom. In dat geval kan EMDR-therapie helpen om onderliggend (vroegkinderlijk) trauma te verwerken.
Eerder vertelde je dat je het creatieve stuk probeert te verweven in je therapie. Kan je ook bij jou terecht als je niet creatief bent?
Ja hoor, sommige mensen hebben geen zin in creatieve therapie en dat is helemaal oké. Zelf vind ik het een fijn medium om positiviteit en hoop te vinden. Vaak denken mensen dat ze niet creatief zijn en staan ze versteld van hun eigen talenten als ze creatief aan de slag gaan.
Meer informatie? Surf naar www.praktijkkaleidoscoop.be of www.ruimte.gent. Je kan Isabelle contacteren via 0474 21 85 81 of info@praktijkkaleidoscoop.be.
Gepost in: Hulpverlener in de kijker
