Contacteer ons of spring binnen op Raas van Gaverestraat 67b in Gent.

Ontdek onze groepsbegeleidingen, en evenementen.

Het laatste nieuws en interessantste weetjes over de wereld van adoptie.

Ontdek een hulpverlener bij jou in de buurt via deze handige adoptiekaart.

15 mei
Verhaal

Als ik mijn gezin in gedachten heb, dan krijg ik een gevoel van eenheid en verbondenheid. Tegelijk zijn alle leden van ons gezin erg verschillend… Op het eerste zicht lijken we een klassiek gezin, maar dan wel één met een diverse inhoud. Zoals die inhoud overal wel divers zal zijn, niet?

Ik heb een dochter; zij is de oudste. ‘Oh, prachtig; een prinsesje!’
Waar denken ze aan, de mensen die dat zeggen? Ja, ze draagt graag rokjes en speelt viool. Maar haar knieën zijn de zwartste als ze hebben buiten gespeeld en ze kan tekeer gaan als een beest. Dat is mijn dochter, en ik ben zo blij met haar!

Mijn tweede is een jongen. ‘Prachtig, eerst een prinsesje en dan een ‘manneke’!’
Ik ben wel een geluksvogel als ik de anderen mag geloven. En ja, dat ben ik ook! Mijn zoontje heeft elegante manieren, huppelt over de straat en is een echte boekenwurm.

Mijn tweede zoon, ons derde kind is dan weer een (troetel)beer die graag in de bossen vertoeft en bomen kapt. Wat trouwens ook prachtig is, vind je niet?

En mijn jongste? Dat is ons immer lachend zonnetje in huis.
‘Hij lijkt ergens wel op jou.’ Ik voel me vereerd als ik dit hoor en ik hoop stilletjes dat ze het over die brede glimlach hebben. Aan andere uiterlijke kenmerken zal het niet liggen; hij komt uit China en ik niet…

We zijn allemaal op en top verschillend hier. En dat maakt het juist zo boeiend. Niets is wat het lijkt en elk kind heeft zijn talenten. Het botst ook meer dan eens. Tja, wat wil je, met zo’n verschillende persoonlijkheden?

Die diversiteit is de rijkdom van ons gezin, en van het uwe waarschijnlijk ook. Ik kan niet geloven dat twee gezinnen dezelfde kunnen zijn; we zijn immers allemaal verschillend. Of, om het met een mooier woord te zeggen: we zijn allemaal ‘uniek’.

Met het opgroeien van de kinderen, heb ik gemerkt dat ze elk hun eigen aanpak nodig hebben. Als ouder merk ik dat ik diverse strategieën moet bedenken om tegemoet te komen aan ieders behoeften. Er bestaat geen eenvoudig opvoedingsrecept. Ik moet voortdurend nieuwe recepten uitvinden met de verschillende ingrediënten binnen het gezin, rekening houdend met de seizoenen en de herkomst van mijn ‘groentjes’.

Waar heeft mijn hooggevoelige dochter nu het meeste baat bij? Hoe leer ik aan mijn ‘lolbroek’-zoon dat hij wel eens een grens overschrijdt met zijn grappen? Hoe krijg ik de oudste tijdig uit haar bed en wat bied ik de tweede die zó vroeg wakker is aan? Moet ik mijn derde dwingen om goeiedag te zeggen aan iedereen terwijl de tweede met iedereen een praatje maakt? Hoe breng ik de Chinese cultuur binnen in ons gezin? En als mijn adoptiezoontje ’s nachts hartverscheurend huilt, heeft dat dan met zijn adoptie te maken? Hoe pak ik dat het beste aan?

Dat adoptie ons gezin diverser maakt, is een feit, maar ik denk dat diversiteit niet enkel ligt in huidskleur of cultuur, maar vooral in het respect van ieders eigenheid.

Wij vormen één gezin en we houden allemaal van elkaar. We leren van elkaar, verrijken elkaar, waarderen elkaars talenten en leren omgaan met verschillen. Op die manier voeden we elkaar op om in de bredere context van de samenleving respect te hebben voor iedereen.

Op school komen de kinderen in aanraking met die bredere context. Op de school van mijn kinderen bruist het van de verschillende culturen. Ze hebben Poolse, Turkse, Syrische, Tsjetsjeense en ja, toch ook Vlaamse vriendjes. We gaan al eens op bezoek bij die vriendjes en leren daar een hele nieuwe wereld kennen.

Mijn dochter heeft al eens een hoofddoek gepast en we bedanken de Poolse vrienden met ‘dziekuje’. Maar ook bij onze Vlaamse vrienden zien we dat het in hun gezin toch anders is dan bij ons.

Als vriendjes bij ons binnen komen, zien ze Chinese lampionnetjes hangen en hoeven ze hun schoenen niet uit te doen. Bij ons is het ook anders dan bij hen en we praten daar ook over. Zelf vind ik het ontzettend belangrijk dat mijn kinderen ondervinden dat elk gezin zijn eigen gewoontes heeft en dat ze daar niet over moeten oordelen. ‘Anders’ is niet goed of slecht; het maakt de wereld gewoon rijker.

Dat we de diversiteit in de samenleving kunnen omarmen en als een rijkdom kunnen beschouwen, dat is mijn droom. Laat ik beginnen in ons Belgisch-Chinees gezin: Iemand noedels met chocolade? Voor mij ne friet met sojasaus! 好吃! Smakelijk!

Auteur: Laetitia Lebbe

Gepost in: Verhaal

23 feb
Actueel
De adoptiewetgeving in Vlaanderen wordt momenteel hervormd. Hieronder vind je een overzicht van …
22 feb
Hulpverlener in de kijker
Sinem Cakir is een hulpverlener op onze adoptiekaart. Zij werkt als familieopsteller en innerlij…
15 feb
Interview
Marthe is bewust alleenstaande mama van Yentl*. Yentl is 4 jaar en binnenlands geadopteerd. Hoe …
02 feb
Verslag
Naar jaarlijkse gewoonte lanceerden we in najaar 2023 een nieuwe incentive oproep voor nazorgpro…