Op 22 oktober vieren we het tienjarige bestaan van Steunpunt Adoptie. Als laagdrempelig expertisecentrum zijn we er al een decennium voor alle adoptiebetrokkenen. We zetten jullie, adoptiebetrokkenen, op die dag daarom graag in de bloemetjes. Feest vieren doen we dus niet alleen met, maar vooral ook voor jullie!

Hoe we dat zullen doen? Dat willen we nog niet helemaal verklappen. We kunnen alleen dit tipje van de sluier lichten: we nemen jullie een dag mee in een afwisselend programma waarbij we op allerlei manieren stilstaan bij wat afstand en adoptie (kunnen) inhouden.

ONTMOETEN,

REFLECTEREN,
ETEN EN DRINKEN,
LEREN,
SAMEN ZIJN…

Ben je er graag bij? Super tof! Schrijf je in via deze link.

Wij hebben er alleszins ontzettend veel zin in. We hopen jullie ook!

Praktische info

• 9u30 tot (ongeveer) 17u
• onthaal vanaf 9u30, festiviteiten beginnen om 10u
• lunch inbegrepen
• vanaf 16 jaar
• 25 euro per persoon (buddy's van a-Buddy betalen 15 euro per persoon)
• inschrijven doe je hier

Geadopteerden kunnen twijfels en vragen hebben, ook diegene die in een warm nest terecht zijn gekomen. Daarom startte Steunpunt Adoptie vijf jaar geleden a-Buddy op: een platform waarop geadopteerden kunnen chatten met lotgenoten en waar je ook een eigen buddy kan krijgen.

24 buddy’s, allen volwassen geadopteerden die van Steunpunt Adoptie een opleiding en ondersteuning krijgen, nemen de rol als luisterend oor op. Wat begon met één-op-één contact tussen geadopteerden, is verder geëvolueerd tot een bloeiende werking waarin niet enkel individuen met elkaar in contact komen, maar ook evenementen georganiseerd worden.

“a-Buddy is er voor en met geadopteerden. Mijn laatste terugreis naar Nepal en de ontmoeting met mijn familie bracht emotioneel veel teweeg. Het deed deugd om daarover met andere geadopteerden te praten. Zij begrijpen direct waarover je het hebt, zelfs als je maar een half woord gebruikt. Daarom vind ik het fijn dat ik nu zelf kan luisteren en ondersteunen.” (buddy Binita)

Deze vijfde verjaardag van a-Buddy vierden we met buddy’s en sympathisanten op zondag 27 augustus ’23 in de Zebrastraat in Gent. Op die dag wilden we niet alleen de buddy’s bedanken, maar ook benadrukken waarom lotgenotencontact zo belangrijk is.

“Mijn verhaal is niet spectaculair. Ik ben een binnenlandse geadopteerde. Ik heb geen kleurtje, zoals geadopteerden uit het buitenland. Dat maakte dat andere mensen vaak niet goed begrepen waarom ik ermee worstelde. “Wees blij”, zeiden ze. “Wees dankbaar.” En: “Ge moet daar niet over klagen.” Toch ben ik geadopteerd en is dat een ervaring waar ik helemaal doorheen ben moeten gaan.’ (buddy Anthony)

“Ons project is in deze korte periode verder gegroeid dan onze aanvankelijke aspiraties. Dat is voor mij een duidelijk bewijs dat dit lotgenotencontact nauw aansluit bij de noden van de geadopteerden,” zegt Inge Demol, directeur van Steunpunt Adoptie. “Het is mooi om te zien hoe deze diverse groep buddy’s zich engageert om een luisterend oor te bieden voor andere geadopteerden en zich inzet om activiteiten te organiseren. Zij hebben vanaf het begin een belangrijke rol gespeeld bij het vormgeven van het project en hebben hun inzichten ingebracht om een platform te creëren dat echt aanslaat. Ook van de oproepers – dat zijn de geadopteerden die contact opnemen met a-Buddy – horen we hoe steunend het kan zijn wanneer iemand je (h)erkent.”

“Voor mij was het geen gemakkelijke stap om hulp in te roepen van a-Buddy. Ik was al heel lang aan het twijfelen om deel te nemen aan het buddyproject, maar kon me niet voorstellen dat iemand zou kunnen begrijpen wat ik voelde. Mijn hele leven heb ik een soort eenzaamheid gevoeld die ik heel moeilijk kon uitleggen aan anderen. Met mijn buddy An Sheela klikte het meteen. Het was de eerste keer dat ik het gevoel kreeg dat ik iemand mij écht begreep.” (oproeper Menoka)

Terwijl a-Buddy blijft evolueren, blijft het project toegewijd aan haar belangrijkste missie: het creëren van een ruimte waar geadopteerden met elkaar in contact kunnen komen, met elkaar kunnen delen en zich kunnen ontplooien. We merken dat het lotgenotencontact van a-Buddy van grote betekenis is voor heel wat geadopteerden, daarnaast wil a-Buddy in de toekomst nóg meer betekenen op vlak van nazorg, sensibilisering en beleid.

Hoe ga je als geadopteerde om met racisme? Hoe kan je als adoptieouder je kind ondersteunen? Wat kan je als hulpverlener doen? Om o.a. op die vragen een antwoord te bieden, organiseren we in oktober een driedelige webinarreeks over racisme voor iedereen die interesse heeft in het onderwerp.

5 oktober: Hoe is racisme ontstaan?
Hoe beïnvloeden koloniale machtsverhoudingen nog steeds ons denken? Welke dynamieken gaan er achter racisme schuil? En wat zijn witte privileges precies? Dr. Olivia Rutazibwa koppelt in dit webinar theoretische kaders aan eigen ervaringen.

Olivia Rutazibwa werkt als assistent professor Human rights and politics aan de London School of Economics en Political Science (LSE) en als Senior Research Fellow aan het Johannesburg Instituur of Advanced Studies (JIAS) in Zuid-Afrika. In haar onderzoek en lessen focust ze op manieren om internationale solidariteit en ontwikkelingssamenwerking te dekoloniseren.

12 oktober: Wat is de impact van racisme en hoe ga je ermee om?
Racisme is een groot maatschappelijk en politiek probleem. Maar het is ook een persoonlijk probleem en daar staan we nog weinig bij stil. In dit webinar – gebaseerd op haar boek Racisme: over wonden en veerkracht – legt Naima Charkaoui uit hoe racisme de gezondheid schaadt van mensen die erdoor getroffen worden. Ze geeft ook handvatten om de veerkracht en weerbaarheid van de slachtoffers te versterken. Met die wegwijzers kunnen zowel mensen die zelf geviseerd worden door racisme als mensen in hun omgeving en professionals aan de slag.

Naima Charkaoui werkt sinds 2001 rond mensenrechten, ongelijkheid en racisme. Ze is auteur van o.m. Racisme, over wonden en veerkracht (voor volwassenen) en Racisme, stop de pijn (voor kinderen, i.s.m. Ikrame Kastit en Uit de Marge).

25 oktober: Welke rol speelt racisme in mijn leven?
“Ik ben het beu om te doen alsof het allemaal wel meevalt”. Met die titel schreef Dalilla Hermans, geadopteerd uit Rwanda, in 2014 een open brief over racisme die viraal ging. Sindsdien verdiept ze zich in het thema. In 2017 schreef ze met Brief aan Cooper en de wereld een boek over haar leven en haar ervaringen met racisme. Een jaar later kwam haar kinderboek Brown Girl Magic uit. Ze schreef columns voor De Standaard en publiceerde in 2020 haar meest recente boek, Het laatste wat ik nog wil zeggen over racisme. Speciaal voor ons zegt Dalilla er in dit webinar toch nog iets over.

Hoe gaat ze om met dagelijkse uitingen van racisme? Wat moet er veranderen in de samenleving en op welke manier kan die verandering gebeuren? Deze avond deelt Dalilla haar ervaringen en ideeën.

Alle lezingen gebeuren live via Webinargeek (niet via een opname). We voorzien tijdens het webinar tijd voor vragen van het publiek. Wie ingeschreven is, ontvangt daags nadien een opname van het webinar. De opname is 7 dagen te herbekijken.

Voor wie zijn deze webinars bedoeld?
Geadopteerden, (kandidaat-)adoptieouders, professionals en iedereen die interesse heeft in het thema.

Prijs?
15 EUR per webinar (gratis voor buddy's)

Inschrijven?
Via deze link

Roept het webinar vragen op of wil je naar aanleiding van het webinar met iemand praten, dan kan je voor ondersteuning terecht bij een nazorgmedewerker van Steunpunt Adoptie via nazorg@steunpuntadoptie.be.

VCOK en Steunpunt Adoptie organiseren samen drie webinars over verwantschap en roots (18/11, 25/11, 02/12). We vertrekken vanuit de wetenschap, gaan verder naar de (adoptie-)praktijk en eindigen de reeks met een panel waar we getuigenissen delen.

18/11:
Het grote debat: nature of nurture? Wat wordt genetisch doorgegeven aan een persoon en welke aspecten van die persoon zijn onder invloed van de omgeving? Blijft het bij het uiterlijk van een persoon of worden karaktereigenschappen ook doorgegeven?

Op deze eerste avond benadert Kristien Hens, bio-ethicus aan Universiteit Antwerpen, de discussie vanuit een filosofisch perspectief.

25/11:
Wat betekent ‘roots’ precies? Welke invloed heeft geadopteerd zijn op identiteit en loyaliteit? Welke betekenis heeft, of krijgt, die achtergrond?

Vanuit hun ervaring in de adoptiepraktijk brengen Kristina Van Remoortel en Katherine D’Hoore van Steunpunt Adoptie theoretische kaders over roots en identiteit. Daarnaast leggen ze deze tweede avond linken naar pleegzorg en donorconceptie.

02/12:
Welke betekenis hebben verwantschap en roots in het dagelijks leven?

Geen reeks zonder de ervaringsdeskundigen. Steph Raeymaekers (donorkind) en Sarah Quintens (geadopteerde) vertellen ons wie ze zijn en welke betekenis verwantschap en roots heeft in hun leven, als ervaringsdeskundige én als ouder. Kristina Van Remoortel van Steunpunt Adoptie onderzoekt samen met hen enkele vragen en blikt terug op voorgaande webinars.

Organisatie
VCOK en Steunpunt Adoptie

Locatie
Van thuis uit

Prijs
Gratis

Programma
- 20.00u – 20.05u: Verwelkoming
- 20.05u – 20.40u: Deel 1
- 20.40u – 20.45u: Pauze
- 20.45u – 21.15u: Deel 2
- 21.15u – 21.45u: Veel gestelde chatvragen beantwoorden
- 21.45u – 21.50u: Afronding

Inschrijven via deze link.

Inzichten uit de sociale en humane wetenschappen

Hoe moet het verder met interlandelijke adoptie? Welke ethische vraagstukken roept interlandelijke adoptie op? Wat zijn de voorwaarden voor het ontwikkelen van een respectvolle en ethische adoptiepraktijk? Zijn er alternatieven?

Hoe ervaren families en/of verwanten van geadopteerden in de ‘zendende’ landen de huidige adoptiepraktijk?  Wordt er voldoende met hun noden en bekommernissen rekening gehouden? Waar kan het beter?

Hoe ervaren geadopteerden het leven in België? Hoe ervaren zij racisme en discriminatie? Hoe is het om op te groeien in een ‘wit’ gezin als je zelf niet wit bent? Zijn de ervaringen van interlandelijk geadopteerden anders dan die van andere migranten?

Interlandelijke adoptie is een onderwerp dat onvermijdelijk veel vragen oproept. Om op die vragen een antwoord te bieden, organiseert Steunpunt Adoptie in samenwerking met vier Vlaamse universiteiten (Ugent, UA, VUB en KULeuven) op 26 en 27 april 2019 een symposium in Brussel. Tijdens lezingen en workshops geven we het woord aan verschillende nationale en internationale onderzoekers uit sociale en humane wetenschappen. In dialoog met het aanwezige publiek, gaan zij op zoek naar mogelijke antwoorden op belangrijke vraagstukken in het hedendaagse adoptiedebat.

Binnen de psychologische wetenschappen en geneeskunde is adoptie al langer een belangrijk studieobject. Sinds de eeuwwisseling hebben ook steeds meer sociale en humane wetenschappers hun aandacht gericht op het onderwerp, en op interlandelijke adoptie in het bijzonder. Deze wetenschappers hebben vooral aandacht voor historische, politieke, economische, sociale, culturele en ethische aspecten van interlandelijke adoptie en onderzoeken de praktijk binnen een context van migratie, diversiteit en globale ongelijkheden. Aangezien deze inzichten nog relatief jong zijn, en nog vrij onbekend in de adoptiewereld, wil dit symposium ze onder de aandacht brengen van hulpverleners, werknemers in de adoptiesector, beleidsmakers en natuurlijk ook alle betrokkenen in interlandelijke adoptie.

Ben je geadopteerd, geboorteouder of adoptieouder, of ben je een hulpverlener of ben je op een andere manier betrokken in de adoptiewereld? Dan heten we jou op 26 en 27 april graag welkom op ons symposium in Brussel! Inschrijven kan vanaf nu via onze website, waar je ook het volledige programma en alle details terugvindt. Tot dan?

Bekijk hier het volledige programma en schrijf je in!

Vrijdagavond 20u. De zaal in CC de Werf loopt goed vol.

Geadopteerden, (kandidaat-)adoptieouders, geboorteouders, vrienden, kennissen en geïnteresseerden zijn vanuit gans Vlaanderen naar Aalst afgezakt om ons jaarlijks adoptiepanel bij te wonen. Zes mensen vertellen er voor een groot publiek wat adoptie betekent in hun leven. Vandaag zijn dat Barbara, Marja, Mieke, Maarten, Sofie en Ciska.

Omdat adoptie een complexe realiteit is, en we dit op zo’n avond willen weerspiegelen, werd er zorgvuldig aandacht besteed aan de samenstelling van het panel. Bij adoptie is er een levenslange verbondenheid tussen geboorteouders, kind en adoptieouders. Elke partij wordt in het panel vertegenwoordigd door twee personen.  

De verscheidenheid aan verhalen, bevestigt dat adoptie geen zwart-wit verhaal is. Elk adoptieverhaal is anders. De moderator stelde aan de panelleden verschillende vragen; uit hun antwoorden konden we 6 unieke verhalen distilleren.

Barbara – adoptieverhaal van een geboortemoeder

Barbara wordt gedwongen haar zoon af te staan na een ongeplande zwangerschap. Ze is 18 jaar en ongehuwd, in die tijd was dat een regelrechte schande. Ze bevalt in kraamkliniek, waar haar wordt verteld dat ze het kind gewoon moet vergeten en dat het beter af is bij adoptieouders. Maar Barbara denkt daar anders over.

Na de adoptie van haar zoon komt ze per toeval te weten waar hij woont. Vanaf zijn elfde onderhoudt ze jaarlijks contact met de adoptiemoeder.

Het is pas als haar zoon volwassen is, dat ze elkaar voor het eerst ontmoeten. Jammer genoeg gebeurt dit niet in de beste omstandigheden; haar zoon kampt met moeilijkheden en komt regelmatig in aanraking met justitie. Barbara reikt hem de hand, maar het lukt niet om hem op het rechte pad te krijgen.

Op een dag komt het bericht dat hij overleden is. Barbara krijgt geen informatie en mag van de adoptieouders niet aanwezig zijn op de crematie. Voor Barbara volgt een moeilijke periode. Heeft ze na al die jaren haar zoon eindelijk gevonden, is het haar niet gelukt hem bij haar te houden.

Om vrouwen in gelijkaardige situaties te ondersteunen, richt Barbara samen met een vriendin ‘De Nederlandse Afstandsmoeder’ op.

Op de vraag of ze vindt dat haar verhaal vergelijkbaar is met wat geboortemoeders vandaag meemaken, antwoordt ze dat we vandaag gelukkig in andere tijden leven. Ze heeft de indruk dat in Westerse landen jonge toekomstige moeders begeleid en ondersteund worden bij ongeplande zwangerschap en dat er zoveel mogelijk wordt gedaan om moeder en kind samen te houden.

Maar ze is wel bezorgd over de wanpraktijken die soms gebeuren in arme landen, waar kinderen als het ware verkocht worden voor adoptie.

Marja – adoptieverhaal van een geboortemoeder

Net als Barbara wordt Marja als jong ongehuwd meisje gedwongen om haar zoon af te staan.
Maar in tegenstelling tot Barbara, die toenadering zoekt, houdt Marja de boot af. Ze wil geen gezinnen verwoesten en draagt het geheim jaren met zich mee. Ze gaat niet op zoek naar haar zoon en haar 3 kinderen weten niet af van het bestaan van die ene oudere broer.

Maar er knaagt iets. Vooral omdat Marja in haar gezin eerlijkheid hoog in het vaandel draagt en dat niet strookt met het stilzwijgen van de afstand van haar zoon.
Op een dag beslist ze toch zich als afstandsmoeder te registeren bij Fiom, de Nederlandse Stichting  gespecialiseerd in ongewenste zwangerschap en afstammingsvragen. Op die manier kan ze sneller gevonden worden, mocht haar zoon op zoek zijn naar haar.

En dat is ook het geval. Een jaar na haar registratie krijgt ze nieuws van Fiom: haar zoon wil contact. Vanaf dat moment kan en wil Marja het niet meer verzwijgen. Ze vertelt het aan iedereen die het wil weten. Nu vertelt ze steeds trots dat ze 4 kinderen heeft, met het volledige relaas.

M.B. – het adoptieverhaal van een geadopteerde

M.B wordt afgestaan bij geboorte. Ze verblijft anderhalf jaar in een kindertehuis, geïsoleerd op een aparte afdeling omdat men denkt dat ze besmettelijk ziek is. Nadien wordt ze geadopteerd door een Nederlands koppel.
Het verblijf in het kindertehuis laat zijn sporen na, M.B. kampt sindsdien niet alleen met angst voor dokters en ziekenhuizen, maar ook met verlatingsangst.

Wanneer ze 14 wordt, vertellen haar ouders dat ze geadopteerd is. M.B. zit met vragen en voelt de nood om meer te weten te komen over haar roots, gezichten te zien, vergelijkingen te kunnen maken. Maar het is geen gespreksonderwerp thuis. Ze wil en kan er niet over praten met haar adoptiemoeder en ze onderneemt geen stappen om verder op zoek te gaan.

Het leven loopt verder en M.B. wordt volwassen. Ze wordt moeder van 3 kinderen, maar blijft een eenzaam gevoel ervaren. Op een dag staat er een man voor haar deur die zegt dat hij haar broer is. Voor haar komt dit als een schok. In een eerste reactie houdt ze deur gesloten, maar nadien bouwt ze toch aan een contact met haar broer. Hij laat haar kennis maken met haar moeder en andere broers en zussen. Maar dat contact verloopt stroef.

Vandaag heeft M.B. alleen nog contact met haar broer, die destijds bij haar kwam aankloppen. Haar geboortemoeder weigert alle contact. Ze kan maar niet begrijpen waarom haar moeder de deur dicht houdt.

Maarten – het adoptieverhaal van een geadopteerde

Maarten is geadopteerd uit Brazilië door een Vlaams koppel. Hij kijkt terug op een vrolijke jeugd, waarbij hij eigenlijk vooral een Vlaamse jongen wou zijn en niet echt de behoefte voelde om met zijn Braziliaanse roots geconfronteerd te worden, laat staan er actief naar op zoek te gaan. Zijn ouders trachten hem nieuwsgierig te maken naar zijn afkomst. Maar tevergeefs. Een rootsreis naar Brazilië wanneer hij 15 jaar is, versterkt dat gevoel. Het blijkt een traumatische ervaring.

Ondertussen groeit Maarten uit tot een volwassen man. Drie jaar geleden beslist hij toch zijn biologische familie op te zoeken, nadat een vriend in de televisiewereld hem voorstelt om samen op zoek te gaan. Zonder al te grote verwachtingen begint hij aan de zoektocht. Maar het lukt hem om zijn biologische familie op te sporen. De hereniging wordt uitgezonden op televisie.

Al die jaren zwijgt de moeder van Maarten. Niemand van de familie weet van het bestaan van Maarten af. Ze hoopt op een mirakel, dat hij op een dag voor haar deur staat.

De hereniging met haar zoon is dan ook zeer intens. Dat geldt ook voor Maarten. Bij het eerste aanzicht voelt hij dat de Braziliaanse vrouw die voor hem staat zijn moeder is, er zijn geen woorden voor nodig. Hoewel hij het Portugees niet machtig is, verblijft hij enige tijd met haar in de favela’s. Geweldig vindt hij dat.

Maar er is een ook een duistere kant aan het levensverhaal van Maarten. De biologische vader van Maarten heeft zijn moeder namelijk verkracht, toen zij onderweg was naar de winkel. Na de vreugde van de hereniging is dit moeilijk te verwerken.

Sofie – het adoptieverhaal van een adoptiemoeder

Sofie is adoptiemoeder van jonge 2 kinderen uit Ethiopië en een pluszoon. De eerste adoptie, die van haar dochter, verloopt zonder enige noemenswaardige problemen. Voor de tweede adoptie kiezen Sofie en haar partner bewust voor een kindje met specifieke ondersteuningsbehoefte. Het wordt een zoontje.

Op het moment van de adoptie laat zijn medische toestand uitschijnen dat hij nooit zal kunnen lopen. Gelukkig blijkt vandaag het tegendeel: lopen vormt geen probleem. Jammer genoeg zijn er wel andere problemen. Op het gebied van hechten stellen zich problemen.

Samen met haar partner stelt Sofie alles in het werk om een veilige hechtingsrelatie te kunnen opbouwen. Ze volgt vormingen, participeert aan groepsbegeleidingen en betrekt hier zoveel mogelijk mensen bij, het gezegde “It takes a village to raise a child” in gedachten. Daarmee wordt bedoeld dat bij het opvoeden en leren van kinderen alle mensen in de directe omgeving van het kind betrokken zijn.

Sofie geeft toe dat het soms zwaar kan zijn en benadrukt het belang van zelfzorg.

Ciska – het adoptieverhaal van een adoptiemoeder

Ciska is adoptiemoeder van drie kinderen uit Guinea en een biologisch eigen kind. Net als bij Sofie speelt hechting een enorme rol in haar adoptieverhaal. Maar ook het contact met de biologische families neemt een belangrijke plaats in.

Ciska wil dat haar kinderen vertrouwd zijn met hun roots en, indien mogelijk, een band hebben met hun biologische familie. Na uitgebreid overleg ondernemen Ciska, haar man en kinderen een rootsreis naar Guinea. De kinderen zijn nog vrij jong op dat moment. Ze gaan op zoek naar drie verschillende families, want Ciska’s adoptiekinderen zijn geen bloedverwanten.

De uitkomst van die rootsreis is niet voor iedereen even bevredigend. Wat voor het ene kind een helende ervaring is, is voor het andere kind een moeilijk confrontatie. Of het een goede beslissing was om op rootsreis te gaan, daar kan ze vandaag niet goed op antwoorden. Het is moeilijk te voorspellen wat zo’n reis teweeg brengt.

Ciska probeert het ritme van elk van haar kinderen te volgen, die elk andere noden en behoeften hebben, een andere hechtingsrelatie hebben. Vandaag heeft Ciska geen contact meer met haar oudste dochter. Hechting is voor haar een eeuwige struikelblok en op volwassen leeftijd beslist ze de band met haar adoptieouders te breken; een beslissing waarvoor Ciska begrip en respect opbrengt. Ze beseft dat ze haar dochter moet loslaten, om aan haar noden te voldoen.

Hereniging is een keerpunt

Uit de verhalen die die avond werden verteld bleek telkens dat de hereniging van geadopteerden of geboorteouders met respectievelijk hun biologische ouders of kind een keerpunt is in het leven. Maar soms blijven er vragen onbeantwoord of verloopt het contact niet zoals gehoopt.

Na afloop van het panelgesprek werd er nog nagepraat in de cafetaria.

Auteur: Gloria Ishiekwene, communicatie & websitebeheer

Een theaterstuk over adoptie voor jongeren (7+) , dat vinden wij geweldig! Daarom geven we jou de kans om op 3 december naar 'De man, de vrouw en de beer' in het Bronks theater te gaan kijken.

Beren blijven beren
Beer Benny, die de betutteling van zijn adoptieouders stilaan beu is, boekt een eenrichtingsticket naar zijn thuisland – tot groot verdriet van zijn papa, uiteraard.

De boodschap van dit verhaal is dat een beer altijd een beer zal blijven, ook al probeer je hem nog zo te assimileren naar de dominante leitcultuur.
De man, de vrouw en de beer is een voorstelling over zoeken naar je thuis en je weg vinden in het leven. Over liefhebben en loslaten. Over kinderen en hun ouders. En bloed dat kruipt waar het niet kan gaan.

Het werk van Tom Dupont balanceert vaak tussen humor en verdriet. De absolute topcast doet De man, de vrouw en de beer sowieso onder je huid kruipen, zelfs al heb je een berenvel.

Praktische informatie
Het theaterstuk gaat door op 3 december om 15u00 in het Bronks theater, 15 - 17 Varkensmarkt , 1000 Brussel.
Na het theaterstuk is er een nagesprek met de acteurs en de regisseur van de voorstelling.
Het theater is toegankelijk voor kinderen vanaf 7 jaar. Jongere kinderen kunnen gratis terecht in de kinderopvang.
 

Verminderd tarief aangeboden door Steunpunt Adoptie
Via Steunpunt Adoptie kan je naar dit jeugdtheater gaan kijken aan een voordelig tarief van 3,5 Euro. je kan de tickets bestellen via Eventbrite.