Wie is Ann-Kasra en wat is haar link met adoptie?
Naam: In het dagelijkse leven word ik aangesproken als 'Ann', de naam die op mijn identiteitskaart staat. In de therapiewereld gebruik ik 'Kasra'. Die naam kreeg ik van mijn spirituele leraar en betekent universal center.
Leeftijd: 44 jaar
Geboren in: Antwerpen
Wat is jouw link met adoptie?
Ik ben binnenlands geadopteerd in 1977 toen ik 6 maanden oud was.
Wat betekent adoptie voor jou?
Adoptie betekent voor mij dat anderen bepalen waar ze je plaatsen om hopelijk de nodige zorg te krijgen zodat je als mens kan overleven. Pas achteraf kan je terugkijken en concluderen of men daarin is geslaagd.
Als ik kijk naar mijn situatie, dan kan ik zeggen dat ik nergens anders beter had kunnen terechtkomen. Ik kwam in een warm, stabiel gezin terecht met ouders die alles voor mijn adoptiezus en mij deden. Ik had een superjeugd. De verantwoordelijke instanties hebben - met de info die ze op dat moment hadden - gedaan wat in hun mogelijkheden lag om mij een goed leven te geven.
Toch kan ik ook zien waar men het anders had moeten aanpakken. Ik kwam bij mijn adoptieouders terecht in dezelfde week dat zij hun adoptiezoontje aan een hersentumor verloren. Zij kregen de zorg over mij, terwijl ze nog geen afscheid hadden genomen van hun ander kind. Die periode was voor hen de hel. Ik kan dat plaatsen in de realiteit van die tijdsperiode en mijn ouders sloegen zich er doorheen, maar ik voel wel enige frustratie als ik eraan denk dat dit mogelijk was.
Welke weg heb je afgelegd in je adoptieverhaal?
Ik zat in het vijfde leerjaar toen een meisje op school vertelde dat ik geadopteerd was. Mijn ouders beschouwden ons als hun eigen kinderen en hadden het ons nog niet verteld. Het rare was dat ik nog nooit van dat woord gehoord had. Ik had geen idee wat het betekende, maar zocht het op en voelde onmiddellijk aan dat dat klopte. Toch heb ik daar toen niet over gepraat. Pas een half jaar later - toen mijn papa in gesprek was met een oude vriend - hoorde ik dat woord opnieuw vallen. Op dat moment vroeg ik aan mijn ouders: “Is dat waar?.” Zij hebben dat bevestigd, maar verder spraken we er op dat moment niet over, later wel. In het dorp wist iedereen het. Het was geen geheim. Ik denk dat mijn ouders gewoon niet wisten hoe ze het ons moesten vertellen.
In de jaren ‘90 was er een tv-programma waar geboortemoeders via Teletext konden laten weten op welke datum hun kind geboren was. Op die manier konden geadopteerde kinderen en biologische ouders elkaar vinden. Mijn geboortemoeder had dat niet gedaan, maar ik zat wel elke week te kijken. In die periode als puber had ik het emotioneel heel lastig, want wie was ik? Kinderen in mijn klas begonnen steeds meer vragen te stellen: ‘Hoe is het om geadopteerd te zijn?’, ‘Is dat plezant?’, maar ik kende niet anders. Ik veranderde van school waar niemand wist dat ik geadopteerd was. Dat was goed. Ik was eindelijk nog eens ‘gewoon’ en kreeg niet meer al die vragen.
Toen ik afstudeerde aan het hoger onderwijs, heb ik via Gewenst kind (vroegere adoptiedienst in Antwerpen, nvdr) mijn natuurlijke moeder gezocht en gevonden. Ik had het geluk om haar te leren kennen. Ik dacht dat het een sprookje ging zijn en dat alles ging goedkomen, maar uiteindelijk kon ik onze paar ontmoetingen niet goed plaatsen. Ik ben dankbaar voor de moeder die mij het leven gaf, maar eigenlijk ook niet meer dan dat. In 2014 kreeg ik te horen dat zij terminaal was én dat ik nog een broer had. Mijn moeder stierf, maar ik had er een broer bij. Nadien bleek dat mijn natuurlijke moeder over heel wat dingen heeft gelogen, vooral tegen mij. Ik begrijp nog altijd niet goed waarom, maar ze zal haar redenen wel gehad hebben. Over één ding is ze eerlijk geweest en dat was dat ze mij nooit ging zeggen wie mijn natuurlijke vader was. Dat is een gemis, maar ik heb mij erbij neergelegd.
Door mijn natuurlijke moeder te ontmoeten, besefte ik des te meer wat mijn adoptieouders voor mij betekenen. Er waren emotioneel gaten, maar ik vond de juiste ondersteuning en therapie waardoor ik ook leerde omgaan met hetgeen wat er in de eerste 6 maanden van leven - vóór mijn adoptie - is gebeurd. En ik ben dankbaar dat ik een broer heb met wie ik een goed contact heb. Via Gewenst Kind zochten we contact met nog twee andere broers, maar daarop kwam geen reactie. Als zij weten dat wij bestaan, dan is dat voor mij al voldoende. Dan kunnen ze zelf kiezen.
Het was niet altijd gemakkelijk, maar ik zie mijn adoptieverhaal niet als zwaar. Ik ben dankbaar voor wat er is en was.
Wat zou je graag willen dat anderen weten over binnenlandse adoptie?
Dat vind ik best een moeilijke vraag. Ik merk dat binnenlandse adoptie minder gekend is ten opzichte van interlandelijke adoptie. Er wordt weinig over gesproken. In de jaren ‘60 en ‘70 werden er veel kinderen afgestaan wiens moeders anoniem bevielen in Frankrijk. Die kinderen hebben geen gegevens over hun afkomst en zijn nu mensen van middelbare leeftijd die nog altijd met vragen zitten. Af en toe zie je daar wel iets over verschijnen, maar toch weinig. Misschien zou ik het fijn vinden dat binnenlands geadopteerden wat meer gezien werden? Uiteindelijk wil eenieder mens gezien worden.
Waarvoor kunnen geadopteerden, afstandsouders en (kandidaat-)adoptieouders bij jou terecht?
Als volwassene of tiener kan je bij mij terecht voor alles wat met verwerking te maken heeft. Wanneer er stukjes zijn die nog niet helemaal in evenwicht zijn of wanneer je het gevoel hebt dat je niet altijd grond onder je voeten hebt. Als traumatherapeut ligt mijn focus op ontwikkelingstrauma: het verwerken van (onbewuste) herinneringen uit de kindertijd die blijven zitten en waar het lichaam geen raad mee weet. Heel veel cliënten hebben al een heel traject afgelegd vooraleer ze bij mij komen. Ze kennen hun verhaal en begrijpen het met hun hoofd, maar voelen dat er nog iets onder zit. Ik werk vooral body based en probeer hen tools te geven zodat ze er in hun dagelijks leven mee kunnen omgaan en niet blokkeren als er een trigger is. Daarnaast kunnen (kandidaat-)adoptieouders bij mij terecht om meer zicht te krijgen op (hechtings)trauma bij adoptiekinderen. Dat kan in groeps- of individuele sessies. Meer info vind je hier.
Gepost in: Adoptie ID
