Wie is Elsa Esperanza Lebbink en wat is haar link met adoptie?
Naam: Elsa Esperanza Lebbink
Leeftijd: 34
Geboorteplaats: Bogotá
Elsa Esperanza Lebbink begeleidt als ritueel coach mensen rond ingrijpende veranderingen in het leven en staat hierbij stil met een ritueel op maat. Deze zes thema’s geven vorm en betekenis aan haar leven.
Mens
Ik ben geboren in de schoot van Colombia, opgegroeid in de armen van Nederland en vandaag de dag leef ik in Gent, België. Ik beschouw mezelf in eerste instantie als mens, als wereldburger, niet per se geënt op een nationaliteit. Mijn fundament is vooral Colombiaans, mijn oorsprong, mijn blauwdruk, mijn vlees en bloed. Maar mijn bouwstenen bestaan uit diverse culturen. En hoewel dit lang erg verwarrend was, voor mij en voor de anderen in de meer traditionele homogene plattelandsgemeenschap waar ik in Nederland opgegroeide, beschouw ik dit nu vooral als een interculturele verrijking.
Weg met die hokjes
Ik zeg niet graag: ‘ik ben geadopteerd’. Ook al is het zo. Want dan voelt het alsof ik zeg: ‘ik’ staat gelijk aan ‘geadopteerd’. En zo zie ik het niet. Door adoptie is er veel, heel veel gebeurd in mijn leven. En in dat van anderen. Maar het definieert me niet, niet volledig. Ik ben. Punt.
Adoptie heeft me sterk geleerd om ruimdenkend in het leven te staan, met zo min mogelijk vooroordelen. Of me in ieder geval bewust te zijn van mijn vooroordelen, maar steeds te streven naar een open houding. Ik laat graag mensen zelf hun verhaal vertellen over wie ze zijn en wat voor hen waar is. De kakelbonte culturele identiteiten die ik met me meedraag, weerhouden me ervan om in een hokje te passen. Dit botst natuurlijk wel eens. Bijvoorbeeld wanneer mensen me vragen ‘Voel je je nu een Nederlander of een Colombiaan? Maar als je nu echt moet kiezen?’. Tegenwoordig kan daar ook nog de optie Belg aan toegevoegd worden. Lekker verwarrend. Een keuze hierin zou afdoen aan mijn werkelijkheid. Ik kies niet, bij mij is het en-en-en, want zo is mijn verhaal verlopen. Dat probeer ik dan uit te leggen door verhalen te delen. Zodat er meer inzicht en begrip komt en geadopteerden in het vervolg minder als een curiositeit of een geslaagd integratievoorbeeld, maar meer als een volwaardige mede-mens gezien worden.
Verhalen
Al van kleins af aan hield ik van verhalen. Verhalen van ver, verhalen van dichtbij. Maar steeds weer over de mens. Zowel over dat wat ons uniek maakt als dat wat ons verbindt. Verhalen over dromen, vriendschappen, eenzaamheid, liefde, verlies en overwinningen klein en groot. Na een korte danscarrière voltooide ik een cultureel creatieve studie (Cultureel Maatschappelijke Vorming – Kunsteducatie) met het plan om met deze verhalen en de diverse levensvragen aan de slag te gaan. Ik koos destijds voornamelijk voor het schrijven van teksten en het maken van theater om zo een verhaal te delen.
Rituelen
Enkele jaren later rolde ik in het werk van de ritueelbegeleider. Hierin kwamen mijn vele passies samen. Rituelen raken je daar waar woorden niet bij kunnen. Ze spreken de taal van de ziel en dansen zo met je hele lichaam. Rituelen kunnen mensen met zichzelf, elkaar en het leven (her)verbinden.
Het leven is veranderlijk en sommige veranderingen vragen voelbaar om extra aandacht. Denk aan grote momenten zoals gaan trouwen en afscheid nemen. Hoe mooi is het om de liefde te vieren en het leven te eren op een manier die ècht bij die persoon past. Maar denk ook aan ingrijpende lichamelijke veranderingen door ziekte of ongelukken. Bijvoorbeeld bij borstkanker. Een puur medische benadering is dan vaak niet voldoende. Genezing is meer dan dat. Het hart, het lichaam en de mens vragen vaak ook om ruimte en een moment van verstilling en eventueel een bezielde handeling. Om op adem en tot besef te kunnen komen. Om langzaam de brug te kunnen slaan tussen oud en nieuw. En om daarna op eigen tempo verder te kunnen gaan. Rituelen kunnen hier loutering, steun en hoop in bieden. Ook geboorte is een wonderlijke èn ingrijpende gebeurtenis in het leven. Het welkom heten van nieuw leven! Dit geldt evengoed voor adoptie, maar ligt toch ook een stuk delicater, hierover later meer. Het drijft mij enorm om vanuit Ode, mijn praktijk, te vertrekken vanuit ieders unieke verhaal en leefwereld en hiervoor een moment op maat te maken. Zodat er een veilige ruimte ontstaat om te doorvoelen en te vervellen. Een ceremonie is meer dan een tekstje voorlezen. Het is een totaalervaring en hierin bestaat niet een formule, een script, het is mensenwerk en dus maatwerk. Dit inspireert me eindeloos en het stemt me heel dankbaar om op dergelijke kantelmomenten van dienst te mogen zijn.
Afstand en nabijheid
Als ik mijn ogen sluit, voel ik haar en hen om me heen. Doe ik ze terug open, zijn ze nergens te vinden. Afstand is een concept. Een concept dat me geregeld tot tranen toe raakt. Adoptie en afstand zijn voor vele geadopteerden levenslang voelbaar. In iedere levensfase. Opgroeiend als kind, tijdens het vormen van je identiteit, in liefdesrelaties, als je zelf een kindje verwacht en wanneer je oud bent en terugblikt op het geleefde leven. De cirkel van het leven sluit zich. Welke vragen zijn er dan nog, of is er rust…
Je vanuit je oorsprong gekend en gesteund voelen is voor vele geadopteerden geen evidentie, de onbekende en/of afwezige familieleden zorgen vaak voor een wankel evenwicht en een incompleet zoekend gevoel, een leven lang. Dit vraagt dus om verdieping en om het delen van verhalen. En het open mogen vertellen van wat er in je omgaat. Wat zeker niet wegneemt dat er een gelukkig en volwaardig leven mogelijk is. Waarin alle kanten van jezelf aanwezig en in harmonie zijn. Als ervaringsdeskundige en ritueel coach erken ik deze behoefte volledig en bied ik hiervoor ruimte, voor gepaste begeleiding.
Ritueel coach en adoptie
Vanuit Ode begeleid ik als ritueel coach mensen rond bijzondere en ingrijpende veranderingen in hun leven. En maak ik samen met hen een moment dat ècht bij hen past. In vorm, tekst en inhoud.
Zeker voor geadopteerden kunnen rituelen veel betekenen. Tijdens het opgroeien komen voor veel geadopteerden vele vragen op rond identiteit, familie en ‘thuis’. Vragen over de eigen geschiedenis, nog voor je in je adoptiegezin terecht kwam. Want tussen de geboorte en de start in het adoptiegezin heeft er al van alles plaatsgevonden. En die geschiedenis reikt uiteraard verder. Want ook al zie en ken je ze niet, er zijn opa’s en oma’s van wie je DNA en dus geschiedenis mee hebt. Er is familie.
Mensen veronderstellen regelmatig dat wat je je niet herinnert of nooit gekend hebt, er niet is. Oftewel er niet toedoet. "Ohhh je was toen (ten tijde van je adoptie) nog heel jong...ohh dat is goed. Dat je dat niet meer weet. Je bent nu toch hier? Je hebt het toch goed?! Je hebt hier toch een familie?" Vanuit hun gebrek aan eigen ervaring en daarmee niet kunnen/willen doorvoelen wordt jouw delicate familie-, geschiedenis- en verlieservaring in een soepele beweging van tafel geveegd. Weeral. Veel geadopteerden zullen dit herkennen en tegelijkertijd zullen ze dit vaak zelf ook als verhaal, als aanname overnemen, in het begin toch. Maar zo simpel ligt dit niet. Het afwezige, het onbekende zal nooit zwijgen. Ze wilt dat je naar haar luistert.
Het niet-weten van waar en van wie je komt is juist een bijzonder zware last. Het missen van familie die je nooit gekend hebt, die jou niet kennen, laat zich lastig uitleggen en vindt zo weinig (h)erkenning. Het is op zijn minst verwarrend, onbegrepen verdriet. En het geeft veel vragen. Deze vragen slaan terug op je kern. Ze zijn soms overweldigend groot en verwarrend. En kunnen je functioneren – bijvoorbeeld in relaties (in eerste plaats die met jezelf) beïnvloeden. Het is goed om hier mee aan de slag te gaan. Niet makkelijk, wel goed. In dit proces kunnen rituelen je helpen om op een diepere manier te verbinden met je oorsprong, met wie je ziet als je in de spiegel kijkt en wie er (on)zichtbaar achter je staan en met je mee kijken. Het gaat dan niet zozeer om een ritueel bij een groot veranderingsmoment, maar eerder om een ritueel om stil te staan bij alle kanten van jezelf en hier harmonie in aan te brengen. Een verzoeningsritueel, een ritueel tot heelwording. Je hoeft niet te kiezen. Het is er allemaal. Als je het allemaal maar toelaat. Zodat je voelbaar vervuld in plaats van gefragmenteerd, sterker in het leven kan staan. Jouw leven.
Ook voor gezinnen die een kind ter adoptie welkom willen heten in hun midden, is het betekenisvol om hier een gepast ritueel voor te houden. Één waarin zowel de vreugde over de verwelkoming aanwezig is, maar ook wordt stilgestaan bij de grote reis die al is afgelegd. En bij zij die er niet bij zijn, maar er wel toe doen.
Meer info over Elsa en haar praktijk Ode vind je hier. Elsa begeleidt in samenwerking met Steunpunt Adoptie Er was eens, een groepsbegeleiding waar volwassen geadopteerden tijd en ruimte krijgen om met elkaar van gedachten te wisselen over de vragen die ze krijgen en die hen bezig houden.
Gepost in: Adoptie ID
