Contacteer ons of spring binnen op Raas van Gaverestraat 67b in Gent.

Ontdek onze groepsbegeleidingen, en evenementen.

Het laatste nieuws en interessantste weetjes over de wereld van adoptie.

Ontdek een hulpverlener bij jou in de buurt via deze handige adoptiekaart.

03 dec
Actueel

Razende gedachten, hoge verwachtingen, boosheid. Maar ook een bijzondere ontmoeting. Niña Chilena bezocht het adoptiepanel op 23 november. Dit is haar verslag van een emotionele avond.

Vandaag spring ik in het diepe van de troebele rivier. Mijn lijf is aan het stressen. Mijn gedachten razen. Mijn verwachtingen zijn zo hoog. Mijn verdriet zal getriggerd worden door de belevenis. Mijn kwaadheid is al voor de volle 100 procent aanwezig. Elk uur dat voorbij gaat komt de belevenis dichterbij. Vanavond ga ik naar een evenement van het Steunpunt Adoptie. Mensen komen hun verhaal vertellen. Geadopteerden of adoptieouders en een geboortemoeder.

Rotte tomaten
Terwijl mijn verdedigingsmechanisme al actief staat, zeg ik al lachend dat ik mijn rotte tomaten voor de laatste persoon zal houden. Ben al aan ’t huilen en ik ben er zelfs nog niet. Het breekt mij. Die hele realiteit breekt mij. Die realiteit is mijn realiteit. En dat breekt mijn ziel in stukjes. Ik kan het voelen. Hoe ik plots verdwijn in paniek, besef, angst, kwaadheid. Vooral kwaadheid is voor het defensieve gedeelte. Maar vandaag trotseer ik mijn innerlijke oorlog. Mijn existentiële pijn wordt nu aanschouwd. Ik heb schrik. Ik ben bang. Maar ik stap bang naar het lelijke monster. Om iets te overwinnen.

Mijn drama moment. Mijn treurbui is plots verdwenen door mijn grootste passie. Muziek. Terwijl ik aan het huilen ben  speelt mijn muziek af. Shuffle. Je weet nooit wat je zal krijgen. Zoals het leven. Maar dan komt er een zeer toepasselijk liedje opdagen. Dank u, Bobby McFerrin. Don’t worry Be happy. Prachtig moment. Opluchting.

Dicht bij de uitgang
Het moment is aangekomen. Ik spring op mijn fiets vol stress. Wat gaat er gebeuren? Wie gaat er zijn? Wat als ik plots weer een woede-uitbarsting krijg? De fietsrit gaat bijzonder snel. Eenmaal aangekomen aan de werf denk ik al in mezelf “What the hell are you doing?!” Al een mini conversatie in mijn hoofd. Tegenstrijdig met mijn brein en instinct. Ga gewoon terug naar huis. Ga niet naar binnen. Oh my god, ik ben al binnen. Waar is de uitgang!  Ik zet mij in de zaal. Ik neem plaats op de bijna voorlaatste rij. Ik zet mij aan het uiterste van de rij en heel dicht bij de uitgang. Dan heb ik toch een subtiele manier om te verdwijnen als het me te veel wordt. Wachten. Paniek. Mijn hele lijf is verstijfd van woede. Terwijl gaat de conversatie verder in mijn hoofd. Oh my god woman, wat zit gij hier te doen. Ademen. Ik wil hier weg! Ge gaat blijven zitten. Sirenes draaien in mijn hoofd terwijl ik langs de buitenzijde mij volledig rustig gedraag. Maar vanbinnen is de storm bezig. Dude! Go home! Argh!

Vooraleer ik de zaal binnenstapte zag ik een standje staan met verschillende boeken over adoptie en nog een paar andere dingen. De dialoog in mijn hoofd gaat nog steeds verder. Trotse attitude wandelt de zaal buiten. Excuseer. Externe trotse attitude want binnen was ik aan het sterven van de angst. Dialoog. Oh my god! Serieus? Boeken? What the fuck? Nee.Nee. Wat voor zever is dat hier allemaal!

Maar ik blijf zitten, toch met een groot verlangen om eens goed te schreeuwen. Wat voor bullshit is dat hier! In mijn hoofd gaat dat scenario perfect maar eigenlijk zit ik gewoon verstijfd van de angst op mijn stoel.
Shit, shit, shit! Komaan, gij kunt dat! Zet u hier gewoon rustig. Ge kunt altijd weglopen. Want de uitgang is 4 stappen van jouw plaats. Yes!

Moedig
Ik geef het dan toch maar een kans. En luister naar elk hun verhaal. Het komende halfuur was voor mij even wennen. Terwijl de sirene in mijn hoofd zegt komaan ga naar huis, zet u recht, schreeuwt, verdomme, ik wil hier weg, ik wil naar huis. Dus mijn noodplan om te ontsnappen was in actie. Ik kijk rondom mij. Niemand zal mij in de gaten hebben. A ja, Er waren spots boven mij aan ’t schijnen en in de meeste gevallen dimmen ze de lichten. Nope. Did not happen. Shit! How the fuck moet ik hier buiten geraken. Doe die lichten uit. Wie laat er nu die lichten branden. Wat is dat nu! Zucht. Maar ik blijf zitten. En probeer dan toch te begrijpen wat ze te vertellen hebben. Ik probeer te luisteren naar hun ervaring en hun verhalen. Hun gevoelens. Hun kwetsbaarheid. Want eerlijk gezegd vond ik dat enorm moedig van hen om daar even in volle zaal hun ziel bloot te leggen. Om hun kwetsbaarheid te delen. Hun verdriet. Hun vreugde. Hun mopjes tussendoor.

Verrast door geboortemoeder
Maar de zenuwen waren bij mij nog niet voorbij. Bij elk verhaal had ik commentaar. Maar niet luidop. Alez, wat zegt ze nu? Dat kan toch niet? Bullshit? Ja, cause that’s how life works. Oh my god. Dude. Relax. Tot het de beurt was aan de geboortemoeder die mij enorm had verrast. Ik keek er enorm tegenop om te luisteren naar de andere kant van het verhaal. Mijn innerlijke rotte tomaten stonden klaar om op haar te richten. Maar ze had me mee. Ze was open en eerlijk. Je kon voelen hoe ze haar weg door die obstakels heeft gevonden. Hoe ze nog steeds de moed en  kracht heeft om verder te doen. En dat vond ik echt enorm moedig. Ik zag haar verdriet. Haar verhaal was enorm fascinerend maar dat is het hare dus niet aan mij om het te vertellen. Respect.

Groot applaus en staande ovatie
Na elke persoon wilde ik eigenlijk applaudisseren. Maar dan zou ik de enige geweest zijn in een volle zaal. Ook nogal bizar. Maar toch groot applaus en staande ovatie voor wat die mensen mij deze avond hebben verteld. Tijdens de pauze was ik nog steeds onder de indruk van het verhaal van de geboortemoeder. Ik kon het mij niet laten.
Ik stap op haar af.

Dezelfde pijn delen
“Kijk. Ik ga nu heel eerlijk zijn met jou. Ik vind het echt chapeau van jou hoe jij hier je verhaal komt vertellen. Echt wauw. Maar dan ga ik nog eens eerlijk zijn. Ik heb het er zeer moeilijk mee om te begrijpen waarom zoiets gebeurt. Jouw verhaal versta ik volledig. Alle respect voor. Maar het concept van geboortemoeder maakt mij nog enorm kwaad.”

We deelden heel even dezelfde pijn. Het was een emotioneel moment. Ik kon mijn tranen niet inhouden. Ik moest het haar zeggen. Ik zag de tranen in haar ogen. Ik probeerde haar echt te verstaan. “Het doet pijn, hé?” “Ja. Enorm.”

De verwachtingen van adoptie zijn enorm, hoe moet ik dat mooi zeggen, bekakt. Want er zijn zoveel mensen die streven naar een ideaal kind. Er zijn dan ook uitzonderingen. Maar omgekeerd streeft het kind ook naar de perfecte ouders. En soms kan ik mezelf daar enorm in vinden. Maar dan ook weer niet. Want, ondanks het feit dat ik enorm perfectionistisch kan zijn, zie ik ook heel graag de fouten, de details, de imperfectie. En als je die 2 dingen kunt combineren dan kan je graag zien. Het draait allemaal om balans. Balans vinden in dingen. Maar dat vraagt tijd. Als je mijn tekst volledig hebt gelezen ben je al een paar stapjes verder. Want dit is voor mij persoonlijk ook zeer moeilijk om te bespreken.

Stap per stap. Niks overhaasten. Wees fier op jezelf. Je komt er wel!

Gepost in: Actueel

23 feb
Actueel
De adoptiewetgeving in Vlaanderen wordt momenteel hervormd. Hieronder vind je een overzicht van …
22 feb
Hulpverlener in de kijker
Sinem Cakir is een hulpverlener op onze adoptiekaart. Zij werkt als familieopsteller en innerlij…
15 feb
Interview
Marthe is bewust alleenstaande mama van Yentl*. Yentl is 4 jaar en binnenlands geadopteerd. Hoe …
02 feb
Verslag
Naar jaarlijkse gewoonte lanceerden we in najaar 2023 een nieuwe incentive oproep voor nazorgpro…