Zoals bij iedereen begon ook mijn verhaal met mijn geboorte. En al vanaf dat moment wordt het net iets specialer. Mijn bio-mama wou me liever niet vastnemen. Ik werd in een andere kamer verzorgd, zonder haar.

Wanneer ze zelf weer naar huis ging na enkele dagen, werd er gebeld naar mijn ouders.

Een telefoontje waar ze al heel lang op gewacht hadden, al zo vaak over gedroomd, en toch heel onverwacht. Mijn mama kreeg telefoon op haar werk, van een gsm was er toen nog geen spraken en na enkele keren naar huis te bellen, merkte ze dat m’n vader niet thuis was…

Hij had de nacht gedaan en zou normaal thuis liggen slapen…

Omdat ze hem niet kon bereiken vertrok ze dan zelf maar al naar het moederhuis.

Daar was ik dan. Heel klein, fragiel… Nadat mama me een flesje had gegeven ging zij verder op zoek naar papa. Na heel wat telefoontjes zijn ze ‘s avonds samen nog langs geweest.

Na een paar weken in de warme kamer mocht ik dan eindelijk mee naar huis. Iets waar we duidelijk met 3 heel gelukkig om waren.

Anderhalf jaar later krijg ik er nog een zusje bij. Zusje is misschien niet de juiste verwoording, ze is 6 weken ouder dan mij. Het lijkt niet veel, maar dat vindt zij nog steeds meer dan genoeg om de titel van ‘Grote Zus’ te krijgen. We groeiden op in een hele liefdevolle omgeving, gingen samen naar school, vaak in dezelfde klas, samen in de Chiro, gaan dansen… 2 zussen met elk hun karaktereigenschappen, hun eigen talenten, hun eigen interesses, hun mindere kanten.

Toen we naar het middelbaar gingen werden we gesplitst. Elk zijn eigen klas. We kregen ook meer een eigen vriendenkring. We ontplooiden zoals de meeste tienerdochters. Eigenwijs.

Interesse in adoptie
Zelf had ik al heel vroeg interesse in adoptie. Op school bij spreekbeurten had ik het steeds over de adoptiedriehoek. Ik legde alles heel mooi uit met voorbeelden en foto’s. En ik eindigde ook steeds hetzelfde. ‘En ooit ga ik mijn bio-mama opzoeken, er is geen haast bij, maar ooit zie ik haar!’

Vanuit het adoptiebureau werden er jaarlijks weekends georganiseerd. Zogenaamde ONT-dagen, Ouder Niet Toegelaten! Het was een weekend waar ik steeds naar uitkeek. Enkel geadopteerden, zelfs de begeleiding was op een uitzondering na geadopteerd. Het voelde steeds heel familiaal aan. We kenden elkaar ook al goed na al die jaren. Later werden dat dan zeilweekendjes, een dagje in het circus met de kleinste van de groep... Steeds een leuk weerzien. Zelf begon ik dan ook mee te begeleiden, vrijwillig. En opnieuw was dat heel belangrijk voor de kindjes, steeds opnieuw die vraag: ‘Ben jij ook geadopteerd?’ Super.

Herkenning
Zo merk je toch dat niet alleen de Erkenning, maar ook zeker de Herkenning heel belangrijk is. Vaak zijn ze op school en in hun omgeving één van de weinigen die geadopteerd zijn en dan is zo een ONT-dagje heel leuk om dat te delen met elkaar.

Toen ik 18 werd heb ik dan zelf de stap gezet om, via het adoptiebureau, contact te leggen met m’n bio-mama. Dit gaat niet over 2 weken tijd.

En ondertussen zijn we 10 jaar verder en zijn we op kousenvoetjes dichterbij aan het kruipen. Heb zelfs al eens persoonlijke brief gestuurd én antwoord gekregen! Maar ik wil dit, heel bewust, op het gemak doen. En ook haar privacy respecteren.

Het is een zeer emotionele gebeurtenis voor beiden en het moet voor ons beiden de juiste moment zijn.

Ooit…

Ik besef heel goed dat ik, zoals ze bij ons zeggen, met m’n gat in de boter ben gevallen.

Ik heb een zeer liefdevolle familie, ouders die steeds zeer open zijn geweest rond adoptie, die ons de vrijheid geven om op zoek te gaan naar dat ontbrekende puzzelstukje, zonder zich daar gekwetst bij te voelen.

Vanuit je hart
Zelf heb ik bij adoptie een warm gevoel, het gevoel dat je welkom bent, maar met enorm veel respect voor de geboorteouders, vaak moeders. De moed die zij hebben om je kind een beter bestaan te geven, omdat je zelf, door welke reden dan ook, daar niet tot in staat bent, is het mooiste cadeau dat je aan hen kan geven!

Want zoals mijn mama steeds zegt: Een adoptiekindje komt niet vanuit je buik, maar vanuit je hart !

Jasmijn

L. is binnenlands geadopteerd en pende haar ervaringen neer in een openhartige trilogie. Een West-Vlaamse adoptietrilogie met een zuiders kantje.

Bron: VAG-magazine nr. 20, maart 2018

1) Het leven bij mijn ouders, waarvan 21 jaar in de garage & tankstation met een bekwaam garagist

Een zorgeloze, leuke kindertijd onder meer met Loeki de hond, mijn trouwe kameraad, en mijn neefjes en nichtjes. Ik ben een gelukkig kind bij mijn ouders.

Maar dan verdwijnt de grond onder mijn voeten wanneer mijn ouders (vader) me op elfjarige leeftijd meedelen dat ik geadopteerd ben. Mijn moeder begint stil te wenen. Later wordt me duidelijk dat op dat moment haar trauma van ongewenste kinderloosheid (dertien jaar tevergeefs geprobeerd om zwanger te worden) tot leven kwam met een impact op onze verdere relatie. Ik denk hierbij aan de woorden van adoptiedeskundige David Brodzinsky in het boek Geadopteerd (1997): “[…] Omdat ze zich nooit helemaal verzoend had met haar onvruchtbaarheid, kon ze zich niet verzoenen met haar status van adoptiemoeder. […]” En wellicht had ze ook, onterecht, schrik om mij te verliezen.

Ik besef onmiddellijk dat heel wat mensen (een grote familie en een groot cliënteel dat bij ons over de vloer komt) dit al jaren wisten en ik niet. Pijnlijk. Verder wordt er thuis niet meer over gepraat. Bij de inschrijving in de middelbare school zegt mijn moeder tegen de directrice dat ik geadopteerd ben. Ze heeft vooraf niet eens aan mij gevraagd of dit wel nodig is, of dit wel gepast is. Ik vind het zo jammer dat dit gebeurt bij de start van mijn middelbaar. 

Ze wordt vaker kwaad op mij zonder duidelijke aanleiding, als ze alleen is met mij. Van zodra er een klant in huis komt, wat continu gebeurt, is ze de warme vriendelijkheid zelve. 

Rond mijn vijftiende krijg ik de vreemde indruk dat mijn moeder uit twee verschillende persoonlijkheden bestaat, die precies niet van mekaar op de hoogte zijn. Ze spreekt zichzelf vaak tegen – zo onvoorspelbaar. Ze heeft zeer zeker ook haar aangename momenten, mooie eigenschappen en talenten: liefde voor koken, muziek, dieren, bloemen, mooie kleding, gezelligheid, haar sociaal leven en hoe ze altijd voor anderen klaarstaat, … en dit maakt het onbegrijpelijk – en complex. Als ik bij mijn vader in de garage ga en zeg dat ze me verbaal aanvalt, zegt hij dat ik moet doen alsof ik het niet hoor. Als ik kon, zou ik weglopen. Maar waarheen? En wie zal mij geloven? Mijn moeder is zo populair. Ik ontwikkel een vreemde slaapstoornis. Het zal ongeveer tien jaar duren vooraleer dit volledig van de baan is. Ik slaap hierdoor te weinig, een aanslag op mijn (fysieke) welzijn.

Rond mijn zeventiende vraag ik aan mijn moeder van waar mijn zuiders krulhaar komt, en zegt ze dat mijn biologische vader een Spanjaard is en dat ik hem niet moet zoeken want ik zou hem toch niet vinden. Wellicht heeft zij indertijd die informatie zo gekregen. Als ik achttien ben, acht ik het niet haalbaar mijn geliefde studie farmacie te starten, door de slaapproblematiek en de chaos thuis. Ik start de lichtere opleiding licentiaat handelswetenschappen (vijf jaar) en studeer hierin Spaans.

De rode draad in de relatie met mijn moeder bestaat uit drie steeds terugkerende elementen: venijnige kritiek, manipulatie (soms met intimidatie) en verstikkende bemoei- en controlezucht.

Als ik 21 ben, lees ik in mijn adoptiedossier dat mijn biologische vader een Algerijn is (naam niet vermeld). Ik denk: “Die zie ik nooit, voor altijd een mysterie”. Ik verzoen me vrij vlot met die gedachte. Ben wel blij het te weten. Ik werk mijn studies af maar heb het niet echt graag gedaan. Het interesseerde me te weinig. Na de kandidatuursjaren  wou ik graag psychologie studeren, maar ik mocht niet van mijn moeder.
Later stop ik de relatie met mijn verloofde omwille van de slaapproblematiek en omdat ik mijn afkomst niet ken. Een moeilijke, pijnlijke beslissing voor ons beiden. Hij was een grote, liefdevolle steun. Ondertussen wist hij enigszins, als een van de weinigen, hoe mijn moeder in mekaar stak.

Op mijn 25ste ontmoet ik mijn geboortemoeder. Ik heb op voorhand aan mijn ouders gezegd dat ik dit van plan ben. Mijn moeder is ontgoocheld. Voor haar is het een daad van ondankbaarheid. En bedreigend: bang om haar dochter te verliezen. Onterecht. Rond mijn 27ste krijg ik haar zover om bij een contextueel therapeute te gaan. Ze gaat een paar keer en dan is het gedaan. Mijn vader gelooft er niet in. Als ik 30 ben, zeg ik tegen mijn ouders dat ik in de familie ga meedelen hoe het nu zit met mijn roots. Ik heb er hier nooit eerder over gepraat. Mijn vader vraagt: “Ga je echt zeggen dat jouw biologische vader een Algerijn is?” Ik antwoord: “Ja.”

Rond mijn 39ste vraag ik een afspraak met de huisarts en mijn vader. Ik zeg dat ik het zo een beetje gehad heb met mijn moeders gedrag en dat ik misschien beter het contact tijdelijk zou verbreken. Mijn vader zegt dat als ik dit doe, hij daar erg ziek zal van worden. Ik maak een afspraak voor mijn moeder bij een therapeute. Die raadt me aan om zelf ook bij een psychotherapeut te gaan. Ze geeft me een goede referentie waar ik gebruik van maak. Nadat mijn moeder een tweetal keer is geweest, gaan we ook eens samen als gezin. Ik zie hoe de therapeute te werk gaat en ze doet dat goed. Op een gegeven moment begint ze over de adoptiedriehoek. Mijn vader wordt er nerveus van. Zo heb ik hem nog niet gezien. Hij staat recht en zegt dat dit geen zin heeft en dat we weggaan. Ik vind het zo jammer. Tweemaal heb ik hemel en aarde bewogen voor therapie voor mijn moeder, tweemaal krijg ik geen medewerking.

Ik heb meerdere gesprekken met mijn vader over haar. Dan geeft hij antwoorden in de zin van: “Ik heb pas gezien hoe ze echt in mekaar zit toen we op pensioen waren. Ze is ziek in haar hoofd. Ze trekt krom wat recht is en recht wat krom is, ze hangt niet samen. Ik begrijp het niet. Ze is soms jaloers en zegt wel eens domme dingen. Ze heeft een groot gedacht van zichzelf maar ziet zichzelf niet graag. Een zwartkijker, een moeilijk mens…” Maar deze klare taal spreekt hij niet tegen anderen want hij is met haar getrouwd. En hij heeft heel veel respect voor haar.

Nu ik het boek Het verwenste kind (Babet Bruns, 2016) gelezen heb, ervaar ik veel herkenning: de baby is geadopteerd door een ‘dubbele’ moeder met een zieke kant en een brave, rustige vader. En de gevolgen. De gezinsdynamiek is gelijkend op hoe die bij ons was. Ook De Adoptiemonologen (Marina van Dongen, 2013) waren een echte steun; een feest van herkenning in so many ways. Ik haalde eveneens steun uit het onderzoek met UGent in 2015. En ook het boek Wat voorafging (Diane Broeckhoven, 2016) dat met grote eerlijkheid en diep mededogen de moeilijke, complexe relatie van Diane met haar moeder schetst, was als een balsem. 

Een zestal jaar geleden zegt een neef van me, een vijftiger: “Het is pas de laatste tijd dat ik doorheb hoe tante (mijn moeder) in mekaar zit. Ze is niet de persoon die ze zich voordoet. Ik wil me excuseren. Ik had een verkeerd beeld over jou en het komt door jouw moeder.” Een familielid met het nodige onderscheidingsvermogen.

Pas vanaf mijn 26ste (ondertussen alleenwonend) slaag ik er - geleidelijk aan - in een aantal mensen dichtbij in vertrouwen te nemen bij wie ik mijn hart eens kon luchten (Denise, MM, Veerle, Lieve, tante Cecile, Kris). Dit heeft er mede voor gezorgd dat ik mijn gemeente niet heb verlaten.

Op 31 mei 2018 werd mijn moedertje 84. De laatste jaren is ze beduidend milder en meegaand geworden. Misschien omdat haar mobiliteit achteruitgaat en ze kwetsbaar wordt. Of zou haar bewustzijn ondertussen een sprongetje hebben gemaakt? Mijn vader – nog steeds een stabiele persoonlijkheid - werd er 90. Een man van vaste gewoonten en patronen.

2) Het contact met mijn geboortemoeder, Diane (en dochter)

In 1995 lees ik in De Standaard een artikel over de vereniging Noa (Natuurlijke ouders op afstand). Het is Christine, de voorzitster van Noa die, op mijn vraag, de eerste ontmoeting tussen Diane en mij voortreffelijk voorbereidt en organiseert. Ik ben dan net 25. Ik vind het een normale zaak dat dit gebeurt. Dianes drie kinderen worden ingelicht. Haar man wordt niet ingelicht. Hij weet nochtans dat ze een kind heeft afgestaan.

Diane en ik houden met grote tussenpozen (soms jaren) verder contact. Ook met dochter Lies heb ik beperkt maar betekenisvol contact. Ik kom van Diane te weten dat haar vader rustig en respectvol reageert als ze hem vertelt dat ze zwanger is. Hij zegt haar dat ze dan best zou trouwen. Maar de natuurlijke vader, Said, reageerde aanvankelijk kwaad toen ze hem vertelde dat ze zwanger was. Deze reactie van hem had ze niet verwacht. Ze weigert verder alle contact met hem. Ze duikt onder in Nederland om de zwangerschap te verbergen in haar dorp waar haar vader geliefd schepen was en ook boer. Moeder was al vroeg overleden. Ze komt in het geheim bevallen in Kortrijk bij een gynaecoloog, die ook de gynaecoloog van mijn adoptiemoeder is. Nadien verliest ze haar werk als kleuterleidster in de katholieke school omdat 'een vriendin’ haar neus voorbijpraat. Ze voelt zich uit haar omgeving verstoten.

Vier jaar later huwt ze en verlaat ze haar dorp, mede omwille van alle roddels. Ze krijgt dus drie kinderen.
In 2014 laat Lies me weten dat, als ik wil, ik kan gaan logeren op de ouderlijke hoeve van Diane. Het echtpaar dat de hoeve heeft gekocht van de vader van Diane (begin jaren ’90) heeft er nu een stemmig gastenverblijf. Ik twijfel geen minuut en in die zomer ga ik er voor twee overnachtingen.
Een prachtige omgeving, een bijzondere ervaring.

In april 2016 overlijdt de man van Diane onverwacht tijdens het joggen. Lies brengt me ervan op de hoogte per mail. Ze maakt zich (terecht) zorgen over Diane. Ik bel af en toe eens naar Diane en met Kerst zet ik een mandje met fijne cadeautjes aan haar deur. Het deed me deugd dat ik dit kon doen.

Ik hoop dat haar leven alsnog wat meer licht mag zien. 

Het geeft me een goed gevoel dat Steunpunt Adoptie haar, op mijn vraag, schriftelijk gecontacteerd heeft. Ook al is de kans misschien klein dat ze gebruik maakt van het aanbod om haar hart eens te luchten. Maar je weet maar nooit…

3) Het contact met mijn biologische vader, Said (en familie)

Op mijn 30ste (2001) trek ik mijn avontuurlijke schoenen aan en ga ik naar Noord-Frankrijk op zoek naar sporen van Said. Hij verbleef daar toen hij en Diane contact hadden. Ik heb het tot in de puntjes voorbereid. Het is spannend maar het verloopt vlot. Ik kom er te weten dat hij nu in Kortrijk woont. Niet te geloven, op 20 kilometer van mijn deur. Said (een Berber) was op jeugdige leeftijd uitgehuwelijkt in Algerije en kreeg in dat huwelijk twee kinderen. Kwam naar hier om zijn toekomst uit te bouwen. Na Diane is hij ongeveer twee jaar later getrouwd met een West-Vlaamse en ook in dit huwelijk zijn er twee kinderen. Het is een voorname familie met onder meer knappe universitairen. Ik kom met een euforisch gevoel uit Frankrijk terug naar huis. De zoektocht – met een paar hemelse synchroniciteiten – zou ik voor geen goud willen hebben gemist! Ik breng Diane op de hoogte. Daarna wordt het wat ingewikkeld met de verdere contacten. Ik neem eerst contact met A.; oudste zoon van Said (uit zijn eerste huwelijk). Hij is ook gehuwd met een West-Vlaamse en ze hebben drie knappe kinderen. A. stelt me daarna voor aan de twee jongste kinderen van Said (uit zijn tweede huwelijk). Hij had toen geen contact met zijn vader. De dochter uit het eerste huwelijk van Said is in Algerije gebleven.
 
In 2008 neem ik contact met Said via Gewenst Kind. Zijn kinderen hadden hem en zijn vrouw (hun moeder) de zeven voorbije jaren niets over mij gezegd. Hij was destijds niet op de hoogte gebracht toen Diane de baby had gebaard en wist dus ook niet dat de baby was afgestaan ter adoptie.

Mijn ouders heb ik vergaand betrokken in het contact met A. (en gezin). Dit had ik, omwille van meerdere redenen, misschien beter niet gedaan.

Om een lang verhaal kort te maken: na jaren van frequent contact heb ik het ondertussen een beetje losgelaten. Ik vind het – zoals veel geadopteerden – nogal lastig omdat het ‘collectief geheugen’ ontbreekt. Wat moet je met zo’n kloof? Daardoor wordt er ook gemakkelijker eens naast mekaar gepraat, niettegenstaande ieders goede bedoelingen. En het brengt ook een bepaalde druk met zich mee. Bovendien had A. ondertussen terug contact met zijn vader en dat vond ik belangrijker dan zelf met hen contact te hebben. Voor mij was het een onverwachtse complexiteit dat Said en een van zijn kinderen zo dichtbij wonen, mede omwille van alles wat voorafging.

Maar, de mysteries zijn opgehelderd! En dat moest hoe dan ook gebeuren, in het belang van alle betrokken partijen. Zo zie ik het nu.

Omwille van privacyredenen zijn de namen van de biologische familieleden in dit verhaal gefingeerd.

Betekenisvolle boeken in het leven van L.:
- Geadopteerd (David Brodzinsky, 1997, Ambo)
- Het verwenste kind (Babet Bruns, 2016, Elikser B.V. Uitgeverij)
- De Adoptiemonologen (Marina van Dongen, 2013, Scriptum)
- Wat voorafging (Diane Broeckhoven, 2016, Uitgeverij Vrijdag)
- Gevonden (Bart Claes, 2014, Uitgeverij Davidsfonds)
- Boeken van Morya (https://mayil.com/publicaties.php)

a-Buddy is een van de goede doelen bij de Warmste Week van Studio Brussel. Loop of wandel mee tijdens de Warmathons in Gent en Brugge.

Er volgen zeker nog acties, maar je kan alvast de loopschoenen opblinken om op 22 of 23 december mee te lopen met de Warmathon in Gent of Brugge.

Schrijf je in voor de Warmathon in Gent op 22/12/2018 en gebruik de groepscode ABUD15682.

Schrijf je in voor de Warmathon in Brugge op 23/12/2018 en gebruik de groepscode ABUD12996.

Heb je zelf een tof idee voor een actie en wil je met je actie a-Buddy een duwtje in de rug geven? Dat kan natuurlijk ook. Hier kan je een actie registreren. 

Vrijdag 28 september stelden we a-Buddy officieel voor. Ons project kreeg een warm onthaal en onze buddy's zijn helemaal opgeladen om vanaf vanavond te chatten en vragen te beantwoorden van geadopteerden.

Tijdens het startmoment vertelde Philippe Bocklandt, expert in onlinehulpverlening van Artveldehogoeschool Gent die het project mee begeleidde, dat a-Buddy een cadeau is voor Vlaanderen. Ook Ariane Van den Berghe, Vlaams adoptieambtenaar, benadrukte het belang van dit soort initiatieven voor de nazorg van geadopteerden. Enkele buddy's getuigden over hun motivatie om mee te werken aan dit project. 

Vanaf vanavond kan je als geadopteerde chatten met een buddy. Tussen 20 uur en 22 uur kan je daarvoor terecht op www.a-buddy.be.

Vanaf vandaag kan je als geadopteerde met je vragen en je verhaal terecht op www.a-buddy.be. 

Geadopteerden kunnen vanaf nu eenvoudig in contact komen met andere geadopteerden om in alle vertrouwen en vrijuit met elkaar te praten. Daar zorgt a-Buddy voor.

Vandaag, vrijdag 28 september 2018, start a-Buddy. Deze website voor onlinehulp biedt geadopteerden de mogelijkheid om eenvoudig contact te leggen met andere geadopteerden. Om vragen te stellen of gewoon even hun hart te luchten. Steunpunt Adoptie ontwikkelde het platform.

a-Buddy?

‘Op www.a-buddy.be kan je terecht bij iemand die weet wat het is om geadopteerd te zijn’, licht Inge Demol van Steunpunt Adoptie toe. ‘Je kan vragen stellen aan en vindt een luisterend oor bij een andere geadopteerde. Tijdens permanentiemomenten kan je ervoor kiezen anoniem te chatten met een buddy. Of je kan een vaste buddy aanvragen om mee te chatten en mee af te spreken.’

Chatten, al dan niet anoniem

‘Van maandag tot en met donderdag kan je als geadopteerde chatten met onze buddy’s, telkens tussen 20.00 uur en 22.00 uur. Je hoeft niet te vertellen wie je bent, waar je woont en je weet niet wie de buddy is. Chatten met een buddy is erg eenvoudig. De website is gebruiksvriendelijk, je doorloopt vanzelf alle stappen.’

Liever een vaste buddy?

‘Wil je graag een vaste gesprekspartner om mee te chatten, dan kan je via mijn buddy een vaste buddy aanvragen. Je beantwoordt enkele vragen zodat Margot van Steunpunt Adoptie je met de juiste buddy kan matchen. Je weet wie je vaste buddy is en kan met hem of haar niet alleen chatten maar ook in real life afspreken.’

De buddy’s?

‘De buddy’s zijn volwassen geadopteerden die zich vrijwillig enkele uren per maand vrijmaken om andere geadopteerden te helpen. De buddy’s weten wat het is om geadopteerd te zijn en wat je als geadopteerde meemaakt. Het zijn ervaringsdeskundigen. Dat schept vertrouwen bij geadopteerden die met vragen zitten of met bepaalde gevoelens worstelen. ’

Steunpunt Adoptie en de buddy’s

‘Steunpunt Adoptie leidt de buddy’s op en ondersteunt hen. De buddy’s kunnen terecht bij een nazorgmedewerker, zowel online als tijdens ontmoetingen en ondersteuningsmomenten. Daarnaast worden ook een viertal supervisies georganiseerd per jaar. Onze buddy’s worden dus goed gecoacht om aan geadopteerden de best mogelijke hulp te bieden.’

We kunnen aftellen, nog een week en het online platform a-Buddy gaat van start. Dat vieren we op vrijdag 28 september in Gent.

a-Buddy brengt geadopteerden met elkaar in contact om in alle vertrouwen te praten, vragen te stellen en ervaringen uit te wisselen. De buddy wéét wat adoptie is en begrijpt wat een geadopteerde meemaakt. Zit je als geadopteerde met vragen of wil je gewoon eens praten, dan kan dat dankzij a-Buddy via chat, al dan niet anoniem. En wie een vaste gesprekspartner wil kan een eigen buddy aanvragen.

Wij zijn trots op dit project en stellen het op vrijdag 28 september aan je voor in Gent. Ook jij kan er, helemaal gratis, bij zijn! 
Bestel snel je tickets voor het startmoment van a-Buddy.

Organiseer je als groep of vereniging van adoptiebetrokkenen een activiteit? Tot 31 oktober kan je een projectaanvraag indienen bij Steunpunt Adoptie voor financiële steun en begeleiding.

In Vlaanderen bestaan verschillende groepen of verenigingen van adoptiebetrokkenen. Zij organiseren activiteiten voor hun leden, hebben een breed netwerk en opereren laagdrempelig. Deze verenigingen kunnen vanaf september 2018 een projectaanvraag indienen bij Steunpunt Adoptie. Zo krijgen ze de kans om laagdrempelige activiteiten uit te werken voor hun leden. De oproep kadert in de beleidsactie ‘uitbouw laagdrempelige nazorg’ van Steunpunt Adoptie.

De ondersteuning van Steunpunt Adoptie bestaat uit twee luiken: een financiële ondersteuning van  € 1000 per project en een begeleidingsaanbod. In onderling overleg wordt afgesproken of de groep begeleiding wenst van Steunpunt Adoptie en indien wel hoe dit eruit ziet. 

Steunpunt Adoptie voorziet per jaar € 3000 aan projectmiddelen. Drie projecten maken dus kans op ondersteuning.

De projectaanvraag moet voldoen aan een aantal criteria en elke groep kan maximum één keer per jaar een aanvraag indienen. 

Voor wie?

• feitelijke vereniging of vzw met zetel in Vlaanderen van en voor geadopteerden, adoptieouders en/of geboorteouders;
• geen commerciële doeleinden hebben;
• de heersende visie rond adoptie in Vlaanderen volgen (conform het Haags Verdrag).

Doelstellingen?

• Nieuw, laagdrempelig nazorgaanbod bevorderen.
• Ruimte creëren voor het verbreden van een visie op nazorg.
• Samenwerking tussen groepen en organisaties stimuleren bij het uitwerken van een adoptiespecifiek nazorgaanbod in Vlaanderen.

Steunpunt Adoptie wil de nazorg voor en met adoptiebetrokkenen een duw in de rug geven.

Projectaanvraag

Het project:

• brengt adoptiebetrokkenen (geadopteerden, geboorteouders, adoptieouders) samen;
• situeert zich binnen het nazorgdomein;
• komt tegemoet aan een nood;
• is vernieuwend;
• wordt binnen het jaar opgeleverd;
• en wordt in Vlaanderen uitgevoerd.

Procedure

• Je mailt het ingevulde aanvraagformulier voor nazorgprojecten naar Steunpunt Adoptie via inge.demol@steunpuntadoptie.be, en dit vóór 31 oktober 2018.
• Een jury bespreekt de projectaanvraag. De samenstelling van de jury wordt goedgekeurd door de raad van bestuur van Steunpunt Adoptie vzw en is multidisciplinair (professionals en adoptiedriehoek). De leden van de jury worden bekendgemaakt na 31 oktober op de website van Steunpunt Adoptie.
• Indien de projectaanvraag niet voldoet aan bovenstaande criteria, wordt de aanvraag niet weerhouden. Indien de projectaanvraag wel voldoet aan bovenstaande criteria, dan kan gevraagd worden om het ingediende project aan de jury voor te stellen.
• De jury keurt het project goed of niet goed en zal de aanvrager daarvan via mail op de hoogte brengen, uiterlijk op 15 december 2018.
• Bij de start ontvangt de groep van het geselecteerde project een voorschot van € 500. Na maximum één jaar maakt de groep of vereniging een financiële afrekening en wordt het resterende bedrag overgemaakt.

Wat vragen we in return?

• Je vermeldt de samenwerking met Steunpunt Adoptie wanneer je communiceert over het project of de activiteit.
• Je maakt een verslag van het project of de activiteit, dat opgenomen wordt in de nieuwsbrief en op de Facebookpagina van Steunpunt Adoptie.

Als het project wordt goedgekeurd, komt het in aanmerking als ‘inspirerende praktijk’ op de website en nieuwsbrief van Steunpunt Adoptie.

Veel succes!

De leden van de jury: 
- Patsy Van den Bogaert
- Sun Mee Catrysse
- Ciska Lauwers
- Katelijne De Brabandere
- Kristina Van Remoortel
- Inge Demol
Deze personen zijn niet verbonden met een ingediend project.

In 2017 werden 59 kinderen uit het buitenland in Vlaanderen geadopteerd door bemiddeling van een adoptiedienst. 29 kinderen vonden via binnenlandse adoptie een nieuwe thuis.

Deze cijfers gaan over kinderen die geplaatst worden in een gezin, wonend in Vlaanderen, na bemiddeling door een adoptiedienst. Adopties van gekende kinderen, van kinderen van de familie of zelfstandige adopties worden hierin niet opgenomen.

De 59 buitenlandse adoptiekinderen komen uit 13 verschillende landen. Hiervan werden 29 kinderen met een specifieke ondersteuningsbehoefte geplaatst.

Van de 29 kinderen die geplaatst werden via de binnenlandse adoptiedienst, kwamen 20 kinderen terecht in een gezin met 2 vaders. Er werden 7 kinderen geplaatst bij een vader en een moeder, 1 kind bij een alleenstaande vader en 1 kind bij een alleenstaande moeder.

Het aantal adopties is de laatste jaren stabiel. In 2015 waren er 22 binnenlandse adopties en 71 buitenlandse adopties en in 2016 waren er 23 binnenlandse adopties en 62 buitenlandse.

bron: kindengezin.be

We gaan er even tussenuit tussen 26 juli en 3 augustus 2018, maar zijn helemaal terug vanaf 6 augustus. Tijdens de zomermaanden kun je ons telefonisch bereiken tussen 9 uur en 12 uur. Een mail sturen kan natuurlijk ook via info@steunpuntadoptie.be of via de persoonlijke mail van de medewerkers van Steunpunt Adoptie.
Prettige vakantie!

Op 30 april en 1 mei is ons kantoor gesloten. Vanaf woensdag zijn we opnieuw bereikbaar.

Geadopteerden komen steeds meer naar buiten met hun adoptieverhaal. Zo ook Haryanti Frateur. Ze schreef haar verhaal neer in een wondermooi geïllustreerd boek 'YANTI - Over de reis van haar leven'.

YANTI – Over de reis van haar leven is een geïllustreerd boek voor kinderen en jongeren over een meisje op zoek naar haar wortels en identiteit. Het is een poëtisch en een deels autobiografisch verhaal over de zoektocht van een kind naar haar wortels en identiteit.

Ergens ter wereld werd Yanti geboren. Net zoals alle kinderen. Vele jaren later gaat ze op zoek naar dat wat ze ooit verloor. Yanti neemt de lezers mee op een kleurrijke tocht langs uitgestrekte landschappen en onvergetelijke ontmoetingen.'Yanti - over de reis van haar leven' is een herkenbaar verhaal voor iedereen maar in het bijzonder voor zij die vandaag elders leven dan waar ze geboren zijn.

Boeklancering in Bozar

Het  boek  wordt  uitgegeven  door  Studio  Sesam.  De  tekst  is  van  Haryanti Frateur. De illustraties zijn van Marie Van Praag. De boeklancering vindt plaats tijdens de slotconcerten van Cantania 2018 op 5 mei in het Paleis voor Schone Kunsten, Brussel.

ISS (International Social Service) is een wereldwijde organisatie die ijvert voor de bescherming en het welzijn van kinderen. In het kader van haar werking, is de organisatie goed geplaatst om een beeld te schetsen van de positieve en negatieve gevoelens, maar ook de uitdagingen waarmee geadopteerden kunnen worden geconfronteerd bij het zoeken naar hun roots. Zij maakten hier een brochure over in het Engels, Frans, Spaans en Nederlands.

Een proces dat varieert van persoon tot persoon

De zoektocht naar roots is een proces dat plaatsvindt op verschillende momenten in het leven en om verschillende redenen. Hoe dit proces eruit ziet, varieert van persoon tot persoon. Voor de ene geadopteerde komen rootsvragen nooit naar boven, terwijl het oplossen van deze vragen voor de andere net van levensbelang is. De antwoorden kunnen er heel anders uitzien: van toegang krijgen tot het dossier, over reizen naar het land van herkomst, tot het ontmoeten van de geboortefamilie.

Uitdagingen onderweg

Zoeken naar roots stelt je voor uitdagingen zoals toegang verkrijgen tot informatie en dossiers. Bij een interlandelijke adoptie spelen ook taalbarrières, cultuur- en financiële verschillen een rol. Een zoektocht kan een zeer positief resultaat hebben. Dit is helaas niet altijd geval en de zoektocht zelf verloopt niet altijd even vlot.

Krachtig blijven en controle over je zoektocht bewaren

Er bestaat geen gouden oplossing die jouw zoektocht vlekkeloos laat verlopen. Deze brochure van ISS (International Social Service) probeert je echter te wapenen tegen deze uitdagingen. Het is belangrijk om als geadopteerde krachtig te blijven en de controle over de zoektocht te bewaren. Professionele hulpverlening kan jou daarbij ondersteunen en sterker maken. Wil je emotionele ondersteuning in je zoektocht, dan kan je bij ons terecht.

5-stappenplan