Tijdens de kerstvakantie zijn we niet telefonisch bereikbaar. Heb je een dringende nazorgvraag, dan kan je een mailtje sturen naar nazorg@steunpuntadoptie.be. Van 25 december tot en met 1 januari genieten we even van vakantie, maar op andere dagen kan je ons op dat e-mailadres bereiken. Vanaf 6 januari kan je ons weer per telefoon contacteren.

Het Steunpunt Adoptie-team wenst jullie allemaal fijne eindejaarsfeesten!

Vanaf dinsdag 17/12 vind je Steunpunt Adoptie terug op de Raas van Gaverestraat 67b, Gent. Naar aanleiding van de verhuis zullen we tot en met dinsdag 17 december tijdelijk niet bereikbaar zijn. Je kan ons weer bereiken vanaf woensdag 18/12. Ons telefoonnummer blijft hetzelfde.

In mei van dit jaar vond er een extra hoorzitting plaats over interlandelijke adoptie uit Ethiopië in de Commissie voor Welzijn, Volksgezondheid en Gezin van het Vlaams Parlement. Deze hoorzitting kwam er na de getuigenis van Thereza De Wannemaeker die haar adoptie uit Ethiopië in 2009 in vraag stelde. Verschillende getuigenissen van Ethiopische adoptiekinderen en hun ouders volgden, waarna Vlaams Parlementslid Lorin Parys (N-VA) een extra hoorzitting vroeg in het Vlaams Parlement om de betrokkenen te horen.

Tijdens de hoorzitting beloofde toenmalig Vlaams minister van Welzijn, Jo Vandeurzen (CD&V), een expertenpanel in het leven te roepen om diepgaand onderzoek te voeren naar adopties uit het verleden en beleidsaanbevelingen te formuleren. In juli stelde de voormalige Vlaamse Regering dit panel samen. Recent werden ook Christof Bex en Miranda N. Aerts, allebei geadopteerd en welbekend met het thema, toegevoegd aan het panel. Dit gebeurde nadat 23 geadopteerden in een open brief aan huidig Vlaams minister van Welzijn, Wouter Beke (CD&V), kritiek hadden geuit op het feit dat geen enkele geadopteerde het onderzoek mee leidde. Binnenkort komt het panel voor een eerste keer samen om de inhoud af te bakenen en een concrete werkaanpak te bepalen.

Helaas blijven wanpraktijken binnen adoptie een realiteit, ondanks de inspanningen die wereldwijd geleverd worden om deze te voorkomen. In maart 2016 publiceerde het ISS1 "Responding to Illegal Adoptions: a professional handbook". Deze internationale publicatie was de eerste poging tot het geven van een uitgebreid overzicht van mogelijke herstel- en preventiemaatregelen. Stakeholders en experten uit diverse landen werkten mee aan het handboek en belichtten actiepunten vanuit een juridisch, psychosociaal, sociaal en politiek kader. Samenvattend formuleerde David M Smolin² op het einde van het handboek vier perspectieven en vier aanbevelingen die wij hieronder weergeven.

Vier perspectieven om naar adoptiefraude te kijken

1. Adoptie als omstreden en paradoxaal
Het eerste perspectief stelt dat adoptie een omstreden praktijk is die in vele landen niet wordt toegelaten. Westerse landen zien adoptie vaak als een nobele daad die alleen voordeel oplevert voor het kind, maar dit gaat voorbij aan de verliezen die verbonden zijn met adoptie. Kritiek bestaat vooral op 'volle' adoptie in tegenstelling tot 'gewone' adoptie. Het belangrijkste verschil tussen beide is dat een kind bij volle adoptie juridisch volledig wordt losgemaakt van de biologische familie, terwijl bij gewone adoptie de banden blijven bestaan. Meer info over de verschillen lees je hier. Bij volle adoptie is er een definitieve breuk met de biologische familie, voor het kind een verlies van identiteit. De privacy van elke partij in de adoptiedriehoek staat voorop. Deze omstandigheden werken illegale praktijken in de hand, waardoor landen die volle adoptie toestaan extra waakzaam moeten zijn voor misbruik.

2. Internationale standaarden en het verleden
De internationale standaarden rond adoptie zijn relatief nieuw en staan haaks op de historische adoptiepraktijk. Decennialang was adoptie een manier om zich te verzekeren van een erfgenaam, een antwoord op ongehuwd moederschap, een vergeldingsmiddel in totalitaire regimes … Principes zoals het belang van het kind, subsidiariteit en adoptabiliteit waren niet van tel. Dit tweede perspectief houdt er rekening mee dat de huidige adoptiestandaarden nog in ontwikkeling zijn. Het vraagt tijd van landen om ze in de praktijk om te zetten.

3. Een ethische adoptie in een discriminerende context
Ouders die in goede omstandigheden leven, stemmen normaal gezien niet in met het afstaan van hun kinderen aan onbekenden zonder recht op informatie en contact. Het derde perspectief stelt dan ook dat adoptie groeit in situaties waar er sprake is van algemene discriminatie en rechtsontzegging. Dit maakt het moeilijk en dubbel om adoptiepraktijken te ontwikkelen conform de mensenrechten. Vooral bij interlandelijke adoptie worden kwetsbare groepen blootgesteld aan de vraag naar kinderen uit westerse landen. Dezelfde omstandigheden die ervoor zorgen dat adoptie kan groeien, creëren mogelijkheden voor misbruik en fraude.

4. Adoptiefraude als "het perfecte misdrijf"
Vele frauduleuze adopties zijn “het perfecte misdrijf”, omdat ze moeilijk te ontdekken en vervolgen zijn. Kinderen witwassen, waarbij kinderen onrechtmatig worden bekomen en ze vervolgens worden bestempeld als afgestaan of achtergelaten, is een misdrijf dat er vooral goed in slaagt om bestraffing te vermijden, omdat het kind daarna terechtkomt in het legale systeem. Enerzijds staan geboortefamilies machteloos en krijgen ze het gevoel dat ze medeverantwoordelijk zijn. Anderzijds hebben geadopteerden soms zeer gemengde gevoelens ten opzichte van inspanningen om hen te informeren van fraude in hun dossier. Het vierde perspectief wijst erop dat slachtoffers met succes worden tegengehouden om op te treden tegen het onrecht dat hen is aangedaan.

Vier aanbevelingen om te reageren op adoptiefraude

1. Onderzoek dossiers zodra er vermoedens zijn van fraude
De eerste aanbeveling stelt dat er nooit een gepaste tijd is om vermoedens van fraude te onderzoeken, maar dit mag geen reden zijn om het niet te doen. Illegale adopties zijn ernstige misdrijven waarbij er sprake is van een schending van mensenrechten. Overheden dienen dan ook een onderzoek te starten zodra er aanwijzingen zijn.

2. Houd rekening met de behoeftes van de verschillende slachtoffers, zonder ongelijkheden te herhalen
Ontmoetingen tussen partijen in de adoptiedriehoek zijn dikwijls complex. Denk maar aan de emoties en verwachtingen die spelen, culturele en religieuze verschillen, taalbarrières en andere communicatieproblemen ... Fraude in het adoptiedossier voegt hier nog een dimensie aan toe. Helaas kan een ontmoeting de ongelijkheden herhalen die speelden op het moment van de adoptie. Geadopteerden hebben ten opzichte van hun biologische familie doorgaans een voordeel op het vlak van financiële welvaart, opleiding en netwerk. In deze aanbeveling vraagt men aandacht te hebben voor deze ongelijkheden.

3. Erken en faciliteer het werk van activisten
Zonder het initiatief van geëngageerde individuen of groeperingen zouden sommige wanpraktijken binnen adoptie nooit erkend noch onderzocht zijn geweest. De derde aanbeveling is om hun werk te erkennen en ondersteunen in de strijd tegen adoptiefraude, want zonder activisme blijft straffeloosheid dikwijls een feit. 

4. Organiseer toezicht door internationale instanties en ngo's
De vierde aanbeveling stelt om na te denken over hoe internationale organisaties kunnen meewerken aan een duurzame respons op frauduleuze adoptiepraktijken. Organisaties zoals Unicef en Terre des Hommes kunnen erop toezien dat er internationaal meer adequaat en systematisch gereageerd wordt op wanpraktijken. Een samenwerking met academici is hierbij aangewezen.

De vier perspectieven en vier aanbevelingen die we hierboven schetsen, kunnen onmogelijk de volledige inhoud van het handboek weergeven. Wie graag meer leest over (reageren op) frauduleuze adoptiepraktijken, kan het handboek van ISS gratis downloaden via deze link.

Baglietto C, Cantwell N, Dambach M (Eds.) (2016). Responding to illegal adoptions: A professional handbook. Geneva, Switzerland: International Social Service

1 ISS staat voor International Social Service. Het ISS is een ngo actief in meer dan 120 landen die instaat voor de bescherming, verdediging en ondersteuning van kinderen, volwassenen en families die door migratie van elkaar gescheiden zijn geraakt.

² David Smolin is professor in de rechten en directeur van The Center for Children, Law, and Ethics aan Cumberland Law School, Samford University (USA). Hij is onafhankelijk expert voor de Haagse Conferentie voor Internationaal Privaatrecht met betrekking tot interlandelijke adoptie en gaf plenaire sessies over illegale adoptiepraktijken op de 2015 en 2010 Bijzondere Commissie ten einde de praktische werking van het Haags Adoptieverdrag te toetsen.

Eind dit jaar verhuist Steunpunt Adoptie naar een andere locatie in Gent. Om die verhuis wat lichter te maken en de portemonnee van a-Buddy wat voller, verkopen we tot en met 11 december die boeken uit onze bib waar we meerdere exemplaren van hebben.

Kinder- en jeugdboeken, fictie, non-fictie,... alle genres en leeftijdscategorieën zijn aanwezig in onze boekenverkoop. Hier vind je alvast een lijst van alle boeken die we verkopen. Heb je interesse in een boek? Super! Met jouw bijdrage kunnen we onze buddywerking voor en met geadopteerden verder uitwerken.

Kostprijs?
We vragen voor een boek een minimumbedrag van 2 euro. Je mag natuurlijk altijd meer geven. De opbrengst gaat integraal naar a-Buddy, het buddyproject voor en met geadopteerden.

Praktisch
Je kan een kijkje komen nemen in onze lokalen en daar met cash betalen. Je bent welkom op maandag, dinsdag en donderdag van 9u tot 16u, op woensdag van 9u tot 12u30.

Je kan ook op basis van de boekenlijst een bestelling plaatsen, die wij dan naar jou opsturen. Let op: in dat geval betaal je wel de verzendkosten.
Voor 1 tot 2 boeken bedragen de verzendkosten 3 euro.
Voor 3 tot 5 boeken bedragen de verzendkosten 6 euro.
Vanaf 6 boeken betaal je 10 euro verzendkosten.

Wil je online een boek kopen, stuur dan een mailtje naar Sigrid.Jacobs@steunpuntadoptie.be om je bestelling door te geven.

Wij wensen je alvast veel leesplezier!

Van 18 tot 24 december, de laatste week voor Kerst, is het weer zover, dan wordt er overal in Vlaanderen geld ingezameld voor allerlei broodnodige goede doelen. Ook a-Buddy kan jouw steun goed gebruiken.

a-Buddy is een project van Steunpunt Adoptie. Steunpunt kon starten met de buddywerking dankzij een incentive. Die incentive liep onlangs af. Aangezien Steunpunt Adoptie geen extra werkingsmiddelen krijgt voor a-Buddy, betekent dit dat we voor de verdere uitbouw van de buddywerking afhankelijk zijn van steun en giften.

Wat we kunnen verwezenlijken met jouw steun?

• Nog meer geadopteerden een luisterend oor bieden,
• nieuwe buddy's een opleiding en de nodige ondersteuning geven,
• het nazorgaanbod voor (volwassen) geadopteerden verder uitbreiden.

Hoe je a-Buddy kunt steunen tijdens De Warmste Week?

• Doe je samen met familie, vrienden, collega's of leerlingen een actie of een inzameling? Registreer je actie ten voordele van a-Buddy en doneer je opbrengst.
• Haal je tijdens de laatste week voor Kerst graag eens een frisse neus? Registreer je dan voor een Warmathon bij jou in de buurt en loop je warm voor a-Buddy!
• Stuur je al eens graag een kaartje, voor een verjaardag, of gewoon zomaar? Koop dan een pakje postkaarten van a-Buddy!

Hoe klein of groot je bijdrage ook is, a-Buddy kan elke euro goed gebruiken. Ben je op zoek naar andere manieren om de buddywerking te steunen? Hier vind je een overzicht van alle mogelijkheden.

Maak er alvast een Warme Week van!

Ook geadopteerden die in een warm nest terechtkomen, kunnen twijfels en vragen hebben. Het Steunpunt Adoptie startte daarom vorig jaar a-Buddy op: een hulpplatform waarop geadopteerden kunnen chatten met lotgenoten. Ze kunnen ook een eigen buddy krijgen. Het is uniek in Europa, maar helaas nog te weinig bekend. Drie geadopteerden vertellen waarom lotgenotencontact zo belangrijk is.

BINITA PINOY (27)
‘LOTGENOTEN BEGRIJPEN JE ONMIDDELLIJK’

‘Ik probeerde eerst te verbergen dat ik geadopteerd ben, wat moeilijk is als je op school en in je omgeving de enige met een kleur bent.’

Toen ze bijna 16 was, reisde ­Binita Pinoy (27) uit Mechelen voor het eerst sinds haar adoptie op vierjarige leeftijd terug naar haar geboorteland ­Nepal, in het gezelschap van haar ouders en broer. Ze ontmoette er haar biologische vader en zus. ‘Achteraf ­gezien heb ik die reis niet erg bewust beleefd, maar het was wel het begin van iets in mijn hoofd, van het besef dat adoptie een groter verhaal is dan ik eerst dacht.’

‘De reis hielp me om meer ­te kunnen vertellen aan mensen die naar mijn oorsprong vroegen. Voordien weerde ik vragen af: “Nee, nee, ik ben een Belg zoals jullie.” Ik probeerde te verbergen dat ik geadopteerd ben, wat moeilijk is als je op school en in je omgeving de enige met een kleur bent.’

Twee jaar geleden meldde haar Nepalese zus plots via Facebook dat ze zou trouwen, over twee ­weken al, en vroeg of Binita erbij kon zijn. ‘Ik was op stage in Spanje. Ik heb geaarzeld, ik heb erover geskypet met mijn ouders in België, maar ik vond het eng om zo halsoverkop te beslissen. Een reis naar Nepal is voor mij nooit zomaar een reis.’

Tentoongesteld

‘We hebben een week bij mijn biologische vader in Nepal gelogeerd. Er kwam zoveel volk op bezoek, dat we het gevoel kregen dat we tentoongesteld werden.’

Dit jaar in april is ze samen met haar vriend teruggereisd. ‘Ik had hoge verwachtingen. Ik ben daarin misschien naïef geweest.’

‘Mijn zus was net bevallen van haar eerste kind. Daardoor heb ik haar minder gezien dan ik had gehoopt. Je kunt niet verwachten, na elf jaar en nadat iedereen zoveel gegroeid is en verder is gegaan met zijn leven, dat alles nog hetzelfde zal zijn.’

‘We hebben een week bij mijn biologische vader gelogeerd. Er kwam zoveel volk op bezoek, dat we het gevoel kregen dat we tentoongesteld werden: “Dit is nu mijn dochter uit België.” Ik zag zoveel familie dat ik mij begon af te vragen waarom zij mij niet opgevangen hebben, toen mijn vader het niet aankon om twee dochters alleen groot te brengen.’

‘Ineens wilde hij een Nepalees paspoort voor mij aanvragen – dat heb ik kunnen verhinderen. Blijkbaar heeft hij een heel ander idee over adoptie. In mijn ogen is het een straffe beslissing, maar ik denk dat hij misschien niet goed wist waarmee hij toen heeft ingestemd. Vanwege de taalbarrière heb ik de vele vragen die ik daarover had, niet kunnen stellen. Ook niet de vragen over mijn biologische moeder. Ik wilde daar geen bom doen ontploffen.’

Toen Binita zich recent aanmeldde om a-Buddy voor andere geadopteerden te worden, en ze op een kennismakingsweekend zichzelf moest voorstellen, vloeiden er tranen.

‘Alle emoties van die reis kwamen er in een grote ontlading uit. Andere deelnemers, ook geadopteerden, zijn toen in kleine groepjes met mij komen praten. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat het deugd doet om mijn verhaal te vertellen. Lotgenoten begrijpen direct waarover je het hebt. Zelfs als je maar flarden vertelt, begrijpen ze het nog.’

ANTHONY COSYNS (40)
‘GEEN KLEURTJE, TOCH HEB IK ERMEE GEWORSTELD’

‘Er was een tijd dat ik het woord zelfs niet kon uitspreken. Zo kwaad was ik.’

‘Er was een tijd dat ik het woord zelfs niet kon uitspreken. Zo kwaad was ik’, zegt Anthony Cosyns (40). ‘Maar vandaag ben ik ermee in het reine. Ik heb er jaren over gedaan.’

‘Mijn verhaal is niet spectaculair. Ik ben een binnenlandse geadopteerde. Ik heb geen kleurtje, zoals geadopteerden uit het buitenland. Dat maakte dat andere mensen vaak niet goed begrepen waarom ik ermee worstelde. “Wees blij”, zeiden ze. “Wees dankbaar.” En: “Ge moet daar niet over klagen.” Toch ben ik geadopteerd en is dat een ervaring waar ik helemaal doorheen ben moeten gaan.’

De kindertijd van Anthony verliep onbekommerd. Hij was en voelde zich erg gewenst en kwam als jonge baby in een warm nest terecht. Altijd enig kind gebleven, ­omdat zijn ouders het lot geen tweede keer wilden tarten. ‘Het besef dat ik geadopteerd was, drong pas tot me door in het zesde studiejaar, toen we voor het eerst lessen in seksuele opvoeding kregen. De grond zakte onder mijn voeten weg. Mijn ouders hebben nooit voor mij verborgen gehouden dat ik een adoptiekind was, maar ineens viel het inzicht boven op mij: wie heeft mij gemaakt? Wat is mijn familie voor mij? Wie is mijn familie? Wie ben ik? Is het leven dat ik leid, waar of fake?’

Niet goed genoeg

‘Ineens viel het inzicht boven op mij: wie heeft mij gemaakt?’

‘In je puberteit gaat iedereen op zoek naar wie hij is en waar hij naartoe wil, maar bij mij kwam er een heel stuk bij. Ik moest mezelf herdefiniëren en ook mijn relaties met mijn familie en relaties in het algemeen. Mijn ouders hebben dat zo goed en zo kwaad mogelijk proberen op te vangen. Niet evident, besef ik nu. Ik heb weleens dingen gezegd die hard aangekomen zijn. Maar ze hebben ontzettend hun best gedaan en de verbondenheid is gebleven. Ze wordt zelfs sterker met de jaren. Het zijn en blijven mijn ouders, punt uit. Wat zijn ouders anders dan de mensen die je opvoeden en die je waarden meegeven?’

‘Maar ik geef toe dat ik me ook altijd een beetje anders heb gevoeld. Het is moeilijk te verwoorden hoe zich dat manifesteert. Het is erg subtiel. Ik worstelde ook met gevoelens van afwijzing en schuld. Als mijn biologische moeder mij niet wilde hebben, was dat wellicht omdat ik niet goed genoeg was? Specifieke hulp voor geadopteerden bestaat nog niet zo lang. Ik heb het geluk gehad dat ik op de juiste momenten mensen ben tegengekomen die me daarmee geholpen hebben.’

‘Daarom heb ik me aangemeld als a-Buddy voor andere geadopteerden. Ik ben er trots op dat ik vandaag anderen kan helpen, die met dezelfde vragen zitten. Ik leer zelf ook veel uit die contacten. Zien dat je niet alleen bent of was in je eenzaamheid en je pijn, dat alleen al is enorm steunend.’

SHEELA GRAMMENS (38)
‘IK PROBEERDE EEN VOORBEELDKIND TE ZIJN’

‘Zoals veel geadopteerden voel ik een leegte in mij, die me bij momenten triest, depressief en onrustig maakt.’ 

De eerste foto’s die Sheela van zichzelf heeft, zijn gemaakt in India, vlak voor ze met haar adoptievader naar België zou vertrekken. ‘Ik zie er triestig uit en er vloeien veel traantjes. Ik ben een verward kind dat niet weet wat er gebeurt.’

‘Ik was een erg timide kind en mijn eerste ervaringen op school zal ik nooit vergeten. Kinderen kunnen hard zijn voor elkaar. Ik dacht: als ik doe wat mij gevraagd wordt, en hard mijn best doe, zullen ze mij wel aanvaarden. Dan zullen mijn adoptieouders ook trots zijn en mij graag zien. Het was een overlevingsstrategie. Ik probeerde een voorbeeldkind te zijn.’

‘In mijn puberteit gingen mijn adoptieouders door een vechtscheiding. Ik ging almaar slechter presteren op school. Ik voelde me triestig, eenzaam, ervaarde voortdurend stress en ik heb toen ook een paar ­pogingen tot zelfdoding ondernomen. Psychologische hulp baatte niet en ik kon thuis ook mezelf niet zijn. Omdat het op school en in mijn verdere studies niet zo goed liep, ben ik al vroeg beginnen te werken. Uiteindelijk heb ik daardoor de kans gegrepen om van Maldegem naar Brussel te verhuizen. Ik had daar nood aan. Ik moest, letterlijk en figuurlijk, weg uit die thuissituatie.’

Geen verjaardagsfeest

‘Ik heb de radicale beslissing genomen om het contact met mijn adoptieouders te verbreken.’

‘Rond 2007 heb ik de radicale beslissing genomen om het contact met mijn adoptieouders te verbreken. Ik weet dat dat hard klinkt. Zoals veel geadopteerden voel ik een leegte in mij, die me bij momenten triest, depressief en onrustig maakt. Dat is niet voortdurend, het gaat op en neer. Dezelfde gevoelens van onrust voel ik bij mijn adoptieouders. Ik besef dat zij in mijn jeugd­jaren ook hun eigen, persoonlijke problemen hadden.’

‘Met de feestdagen sturen ze me nog een berichtje, en ook met mijn verjaardag, maar die vier ik niet. Want de datum in mijn adoptiedossier is wellicht niet correct, zoals bij veel geadopteerden. Ik antwoord nooit op hun berichten, en ze weten dat. Ik besef wel dat zij ook maar mensen zijn die fouten kunnen maken, zoals andere ouders. Maar je moet het accepteren zoals het is: het verleden kan je niet veranderen, maar de toekomst heb ik nu zelf in handen.’

‘Ik ga bijna maandelijks naar gespreksgroepen voor geadopteerden in Nederland, want helaas vind je die in België bijna nergens. Ik ervaar daar begrip en een enorme verbondenheid en erkenning. Daardoor begin ik nu pas veel aspecten van mezelf beter te begrijpen. Ik heb al veel lotgenoten ontmoet en begin te beseffen dat elk verhaal anders is, maar dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten, of het nu goed of minder goed verlopen is. Ik ben niet de enige die gebroken heeft met haar adoptieouders. Ik hoef me daarover niet te schamen.’

‘Daarom ook wil ik dit verhaal delen en wil ik a-Buddy worden: om andere en ook jonge geadopteerden te tonen dat ze niet alleen zijn. Had ik als opgroeiende tiener maar zo’n buddy gehad!’

Meer informatie over a-Buddy vind je hier.

Artikel uit: De Standaard (14 oktober 2019)
Redactrice: Veerle Beel
Foto's: Jimmy Kets

Organiseer je als groep of vereniging van adoptiebetrokkenen een activiteit? Tot 31 oktober kan je een projectaanvraag indienen bij Steunpunt Adoptie voor financiële steun en mogelijkheid tot begeleiding.

In Vlaanderen bestaan verschillende groepen of verenigingen van adoptiebetrokkenen. Zij organiseren activiteiten voor hun leden, hebben een breed netwerk en opereren laagdrempelig. Deze verenigingen kunnen vanaf september 2019 een projectaanvraag indienen bij Steunpunt Adoptie. Zo krijgen ze de kans om laagdrempelige activiteiten uit te werken voor hun leden. De oproep kadert in de beleidsactie ‘uitbouw laagdrempelige nazorg’ van Steunpunt Adoptie.

De ondersteuning van Steunpunt Adoptie bestaat uit twee luiken: een financiële ondersteuning van €1000 per project en een begeleidingsaanbod. In onderling overleg wordt afgesproken of de groep begeleiding wenst van Steunpunt Adoptie en indien wel hoe dit eruit ziet.

Steunpunt Adoptie voorziet per jaar €3000 aan projectmiddelen. Drie projecten maken dus kans op ondersteuning.

Vorig jaar kozen we o.a. het Network of Bolivian Adoptees uit de inzendingen. Benieuwd wat zij met de gekregen incentive gedaan hebben? Op onze website vind je een uitgebreid verslag.

Criteria

De projectaanvraag moet voldoen aan een aantal criteria en elke groep kan maximum één keer per jaar een aanvraag indienen.

Voor wie?

• feitelijke vereniging of vzw met zetel in Vlaanderen van en voor geadopteerden, adoptieouders en/of geboorteouders;
• geen commerciële doeleinden hebben;
• de heersende visie rond adoptie in Vlaanderen volgen (conform het Haags Verdrag).

Doelstellingen?

• Nieuw, laagdrempelig nazorgaanbod bevorderen
• Ruimte creëren voor het verbreden van een visie op nazorg
• Samenwerking tussen groepen en organisaties stimuleren bij het uitwerken van een adoptiespecifiek nazorgaanbod in Vlaanderen

Steunpunt Adoptie wil de nazorg voor en met adoptiebetrokkenen een duw in de rug geven.

Het project

•     brengt adoptiebetrokkenen (geadopteerden, geboorteouders, adoptieouders) samen;
•     situeert zich binnen het nazorgdomein;
•     komt tegemoet aan een nood;
•     is vernieuwend;
•     wordt binnen het jaar opgeleverd;
•     en wordt in Vlaanderen uitgevoerd.

Procedure

• Je mailt het ingevulde aanvraagformulier voor nazorgprojecten naar Steunpunt Adoptie via inge.demol@steunpuntadoptie.be, en dit vóór 31 oktober 2019 om 18u00.
• Een jury bespreekt de projectaanvraag. De samenstelling van de jury wordt goedgekeurd door de raad van bestuur van Steunpunt Adoptie vzw en is multidisciplinair (professionals en adoptiedriehoek). De leden van de jury worden bekendgemaakt na 31 oktober op de website van Steunpunt Adoptie.
• Indien de projectaanvraag niet voldoet aan bovenstaande criteria, wordt de aanvraag niet weerhouden. Indien de projectaanvraag wel voldoet aan bovenstaande criteria, dan kan gevraagd worden om het ingediende project aan de jury voor te stellen.
• De jury keurt het project goed of niet goed en zal de aanvrager daarvan via mail op de hoogte brengen, uiterlijk op 16 december 2019.
• Bij de start ontvangt de groep van het geselecteerde project een voorschot van €500. Na maximum één jaar maakt de groep of vereniging een financiële afrekening en wordt het resterende bedrag overgemaakt.

Wat vragen we in return?

• Je vermeldt de samenwerking met Steunpunt Adoptie wanneer je communiceert over het project of de activiteit.
• Je maakt een verslag van het project of de activiteit, dat opgenomen wordt in de nieuwsbrief en op de Facebookpagina van Steunpunt Adoptie.

Als het project wordt goedgekeurd, komt het in aanmerking als ‘inspirerende praktijk’ op de website en nieuwsbrief van Steunpunt Adoptie.

Veel succes!

Lieve Van Beeck is 48, binnenlands geadopteerd en werkt als integratief psychotherapeut. Hoe ze daarbij terechtkwam, lees je hier.

‘Ik was eerst leerkracht. Maar ik had het gevoel dat ik mezelf niet meer kon zijn. En ik was de administratieve poespas een beetje beu. Ik liep dan ook tegen een burn-out aan. Mijn lijf gaf duidelijk aan: hier moet het stoppen.’

‘Toen ging ik op zoek: wat wil ik dan doen? Werken met mensen en kinderen vond ik belangrijk. En in hun leven echt iets kunnen betekenen. In een gesprek wees iemand me erop dat integratieve therapie me echt op het lijf was geschreven. Ik ben toen vrij impulsief aan die opleiding begonnen, ongeveer 6 jaar geleden. Een sprong in het duister, maar tot nu toe is dat 200 procent meegevallen.’

‘Ik word de stem van binnenlands geadopteerden’
‘Tijdens die opleiding bezocht ik een tentoonstelling in het Museum Dr. Guislain in Gent over adoptie. Dat bezoek bracht me op het thema voor mijn eindwerk. Ik ben zelf binnenlands geadopteerd, maar was er voordien nooit bewust mee bezig geweest. Ik was er ook van overtuigd dat dat niet nodig was. Tijdens die tentoonstelling raakte het thema me echt. Ik was vooral teleurgesteld omdat de expo de stem van geadopteerden miste. En het verhaal van binnenlands geadopteerden ontbrak al helemaal. In de reacties in het gastenboek las ik veel gelijkaardige opmerkingen. Ik besloot toen: ik ga die stem worden.’

‘Ik heb toen mijn eindwerk geschreven, ben zelf veel beginnen opzoeken en graven, ook naar mijn eigen verhaal. Dat eindwerk liep wat uit de hand, binnenkort verschijnt mijn boek ‘Onzichtbaar. Het bijzondere verhaal van een adoptie.’ (lacht)

Ervaringsdeskundige
‘En het kriebelde om er ook als therapeut rond te werken. Mensen kunnen voor verschillende dingen bij mij terecht: verslaving, trauma maar dus ook adoptie. Ik merk dat er vaak een ervaringsdeskundige nodig is om geadopteerden te begeleiden. Om echt empathisch te kunnen zijn en de leegte en het gemis dat je kan voelen echt te begrijpen.’

Zandspeltherapie
‘Een van de methodieken die ik gebruik is zandspeltherapie. Dat is eigenlijk wat het woord verklapt: spelen in een kleine zandbak met allerlei miniaturen (stokjes, stenen, speelgoed mannetjes, enzovoort). Ik vraag de mensen dan om een bepaalde situatie, thema of gevoel in beeld om te zetten in het zand. Dat werkt vaak beter dan er meteen een gesprek over te beginnen. De mensen gebruiken hun fantasie om het spel vorm te geven. Dat laat hen toe om meer vrijuit te praten.’

Van 24 december tot en met 1 januari genieten we van vakantie. Vanaf woensdag 2 januari zijn we er opnieuw voor jou.

Fijne eindejaarsfeesten!

Razende gedachten, hoge verwachtingen, boosheid. Maar ook een bijzondere ontmoeting. Niña Chilena bezocht het adoptiepanel op 23 november. Dit is haar verslag van een emotionele avond.

Vandaag spring ik in het diepe van de troebele rivier. Mijn lijf is aan het stressen. Mijn gedachten razen. Mijn verwachtingen zijn zo hoog. Mijn verdriet zal getriggerd worden door de belevenis. Mijn kwaadheid is al voor de volle 100 procent aanwezig. Elk uur dat voorbij gaat komt de belevenis dichterbij. Vanavond ga ik naar een evenement van het Steunpunt Adoptie. Mensen komen hun verhaal vertellen. Geadopteerden of adoptieouders en een geboortemoeder.

Rotte tomaten
Terwijl mijn verdedigingsmechanisme al actief staat, zeg ik al lachend dat ik mijn rotte tomaten voor de laatste persoon zal houden. Ben al aan ’t huilen en ik ben er zelfs nog niet. Het breekt mij. Die hele realiteit breekt mij. Die realiteit is mijn realiteit. En dat breekt mijn ziel in stukjes. Ik kan het voelen. Hoe ik plots verdwijn in paniek, besef, angst, kwaadheid. Vooral kwaadheid is voor het defensieve gedeelte. Maar vandaag trotseer ik mijn innerlijke oorlog. Mijn existentiële pijn wordt nu aanschouwd. Ik heb schrik. Ik ben bang. Maar ik stap bang naar het lelijke monster. Om iets te overwinnen.

Mijn drama moment. Mijn treurbui is plots verdwenen door mijn grootste passie. Muziek. Terwijl ik aan het huilen ben  speelt mijn muziek af. Shuffle. Je weet nooit wat je zal krijgen. Zoals het leven. Maar dan komt er een zeer toepasselijk liedje opdagen. Dank u, Bobby McFerrin. Don’t worry Be happy. Prachtig moment. Opluchting.

Dicht bij de uitgang
Het moment is aangekomen. Ik spring op mijn fiets vol stress. Wat gaat er gebeuren? Wie gaat er zijn? Wat als ik plots weer een woede-uitbarsting krijg? De fietsrit gaat bijzonder snel. Eenmaal aangekomen aan de werf denk ik al in mezelf “What the hell are you doing?!” Al een mini conversatie in mijn hoofd. Tegenstrijdig met mijn brein en instinct. Ga gewoon terug naar huis. Ga niet naar binnen. Oh my god, ik ben al binnen. Waar is de uitgang!  Ik zet mij in de zaal. Ik neem plaats op de bijna voorlaatste rij. Ik zet mij aan het uiterste van de rij en heel dicht bij de uitgang. Dan heb ik toch een subtiele manier om te verdwijnen als het me te veel wordt. Wachten. Paniek. Mijn hele lijf is verstijfd van woede. Terwijl gaat de conversatie verder in mijn hoofd. Oh my god woman, wat zit gij hier te doen. Ademen. Ik wil hier weg! Ge gaat blijven zitten. Sirenes draaien in mijn hoofd terwijl ik langs de buitenzijde mij volledig rustig gedraag. Maar vanbinnen is de storm bezig. Dude! Go home! Argh!

Vooraleer ik de zaal binnenstapte zag ik een standje staan met verschillende boeken over adoptie en nog een paar andere dingen. De dialoog in mijn hoofd gaat nog steeds verder. Trotse attitude wandelt de zaal buiten. Excuseer. Externe trotse attitude want binnen was ik aan het sterven van de angst. Dialoog. Oh my god! Serieus? Boeken? What the fuck? Nee.Nee. Wat voor zever is dat hier allemaal!

Maar ik blijf zitten, toch met een groot verlangen om eens goed te schreeuwen. Wat voor bullshit is dat hier! In mijn hoofd gaat dat scenario perfect maar eigenlijk zit ik gewoon verstijfd van de angst op mijn stoel.
Shit, shit, shit! Komaan, gij kunt dat! Zet u hier gewoon rustig. Ge kunt altijd weglopen. Want de uitgang is 4 stappen van jouw plaats. Yes!

Moedig
Ik geef het dan toch maar een kans. En luister naar elk hun verhaal. Het komende halfuur was voor mij even wennen. Terwijl de sirene in mijn hoofd zegt komaan ga naar huis, zet u recht, schreeuwt, verdomme, ik wil hier weg, ik wil naar huis. Dus mijn noodplan om te ontsnappen was in actie. Ik kijk rondom mij. Niemand zal mij in de gaten hebben. A ja, Er waren spots boven mij aan ’t schijnen en in de meeste gevallen dimmen ze de lichten. Nope. Did not happen. Shit! How the fuck moet ik hier buiten geraken. Doe die lichten uit. Wie laat er nu die lichten branden. Wat is dat nu! Zucht. Maar ik blijf zitten. En probeer dan toch te begrijpen wat ze te vertellen hebben. Ik probeer te luisteren naar hun ervaring en hun verhalen. Hun gevoelens. Hun kwetsbaarheid. Want eerlijk gezegd vond ik dat enorm moedig van hen om daar even in volle zaal hun ziel bloot te leggen. Om hun kwetsbaarheid te delen. Hun verdriet. Hun vreugde. Hun mopjes tussendoor.

Verrast door geboortemoeder
Maar de zenuwen waren bij mij nog niet voorbij. Bij elk verhaal had ik commentaar. Maar niet luidop. Alez, wat zegt ze nu? Dat kan toch niet? Bullshit? Ja, cause that’s how life works. Oh my god. Dude. Relax. Tot het de beurt was aan de geboortemoeder die mij enorm had verrast. Ik keek er enorm tegenop om te luisteren naar de andere kant van het verhaal. Mijn innerlijke rotte tomaten stonden klaar om op haar te richten. Maar ze had me mee. Ze was open en eerlijk. Je kon voelen hoe ze haar weg door die obstakels heeft gevonden. Hoe ze nog steeds de moed en  kracht heeft om verder te doen. En dat vond ik echt enorm moedig. Ik zag haar verdriet. Haar verhaal was enorm fascinerend maar dat is het hare dus niet aan mij om het te vertellen. Respect.

Groot applaus en staande ovatie
Na elke persoon wilde ik eigenlijk applaudisseren. Maar dan zou ik de enige geweest zijn in een volle zaal. Ook nogal bizar. Maar toch groot applaus en staande ovatie voor wat die mensen mij deze avond hebben verteld. Tijdens de pauze was ik nog steeds onder de indruk van het verhaal van de geboortemoeder. Ik kon het mij niet laten.
Ik stap op haar af.

Dezelfde pijn delen
“Kijk. Ik ga nu heel eerlijk zijn met jou. Ik vind het echt chapeau van jou hoe jij hier je verhaal komt vertellen. Echt wauw. Maar dan ga ik nog eens eerlijk zijn. Ik heb het er zeer moeilijk mee om te begrijpen waarom zoiets gebeurt. Jouw verhaal versta ik volledig. Alle respect voor. Maar het concept van geboortemoeder maakt mij nog enorm kwaad.”

We deelden heel even dezelfde pijn. Het was een emotioneel moment. Ik kon mijn tranen niet inhouden. Ik moest het haar zeggen. Ik zag de tranen in haar ogen. Ik probeerde haar echt te verstaan. “Het doet pijn, hé?” “Ja. Enorm.”

De verwachtingen van adoptie zijn enorm, hoe moet ik dat mooi zeggen, bekakt. Want er zijn zoveel mensen die streven naar een ideaal kind. Er zijn dan ook uitzonderingen. Maar omgekeerd streeft het kind ook naar de perfecte ouders. En soms kan ik mezelf daar enorm in vinden. Maar dan ook weer niet. Want, ondanks het feit dat ik enorm perfectionistisch kan zijn, zie ik ook heel graag de fouten, de details, de imperfectie. En als je die 2 dingen kunt combineren dan kan je graag zien. Het draait allemaal om balans. Balans vinden in dingen. Maar dat vraagt tijd. Als je mijn tekst volledig hebt gelezen ben je al een paar stapjes verder. Want dit is voor mij persoonlijk ook zeer moeilijk om te bespreken.

Stap per stap. Niks overhaasten. Wees fier op jezelf. Je komt er wel!

Voor en tijdens de Warmste Week verkopen de buddy's toffe postkaarten voor a-Buddy. 'Een kaartje sturen is warmte verspreiden. Dat willen we ook met a-Buddy doen', zeggen de buddy's.

Bestel de postkaarten vandaag nog.

Elk pakket (10 euro) bestaat uit 5 verschillende kaartjes met positieve boodschappen. Met de opbrengst willen de buddy's de werking van a-Buddy nog versterken om nog meer geadopteerden te kunnen helpen.

Je kan de postkaarten naar je thuis laten opsturen of ze bij Steunpunt Adoptie in Gent afhalen (dan betaal je geen verzendingskosten).

Geadopteerden, geboorteouders en adoptieouders vertellen ons dat ze veel steun ervaren aan ontmoeting met elkaar, aan het delen van verhalen en ervaringen. Sommige adoptiebetrokkenen verenigen zich in groep en organiseren af en toe een activiteit of hebben tal van creatieve ideeën om de nazorg voor hun groep nog beter uit te bouwen. 

Om dergelijke initiatieven te stimuleren, lanceerde Steunpunt Adoptie in september 2018 een oproep. Groepen of verenigingen van adoptiebetrokkenen konden een projectaanvraag ‘uitbouw laagdrempelige nazorg’ indienen, waarop zes groepen gehoor gaven. We houden jullie nog even in spanning welke groepen er hebben ingediend en welke thema’s er bij ons op tafel liggen, maar geven alvast mee dat de projectaanvragen creatief, divers en veelbelovend zijn. 

Een zeskoppige jury beoordeelt deze zes aanvragen en kiest drie projecten die elk 1000 euro ontvangen. Deze groepen kunnen bovendien ingaan op het begeleidingsaanbod van Steunpunt Adoptie.

Welke projecten maken kans?

Projecten die vernieuwend zijn, die tegemoet komen aan een nood en die laagdrempelige nazorg bevorderen in Vlaanderen maken kans op de incentive.

En nu?

Een jury bespreekt de projectaanvragen en eind december 2018 publiceren we de drie gekozen projecten. Zij zullen op de website van Steunpunt Adoptie verschijnen als inspirerende praktijk. De niet-verkozen projecten kunnen volgend jaar opnieuw een aanvraag indienen.