Benieuwd hoe 2020 eruit zag voor Steunpunt Adoptie? Je leest er hier alles over in ons nieuwe jaarverslag. Bekijk je liever alles in een oogopslag, dan vind je hier onze infografiek met alle relevante cijfers terug.

Eerder dit jaar stond theatermaker Berten Vanderbruggen op de planken met het theaterstuk 'Man met' - een stuk over zijn eigen kinderwens. We lieten Liesbeth, een kandidaat-adoptieouder, naar het stuk gaan kijken en vroegen haar achteraf hoe ze het ervaren had. Dit is haar verslag.

Samen met een vriendin mocht ik gaan kijken naar 'Man met...' van Berten Vanderbruggen.

Een vleugje cultuur in tijden van corona. Berten vertelt over zichzelf, hij is dan ook een kind van zijn tijd, een jonge dertiger die single is en homo. Berten neemt ons mee in zijn hoofd bij de vraag of hij zijn leven ziet met of zonder een kind, hoe dat kind er kan komen en hoe dat zou kunnen zijn. Hij wil alle opties open houden. Hij ontdekt al gauw dat in zijn situatie de opties beperkt zijn.

Het stuk start met de eerste ontmoeting met adoptie: de infosessies. "Nog nooit was ik in een zaal vol met zoveel verlangen.” Hij beschrijft op humoristische wijze hoe hij dit diep vanbinnen ervaart, hoe hij plots denkt zich te moeten gedragen, en eindigt met een liedje over hoe het allemaal aanvoelt als “een wedstrijd met op het einde een mooie prijs”.

Vervolgens komt Berten bij de voorbereidingscursus die hij moet volgen en formuleert hij antwoorden op de vragen tijdens het maatschappelijk onderzoek. Hij antwoordt en filosofeert in zijn volledig eigen stijl: met tekeningen, beeld, zang en dans. Je leven en levensstijl, je manier van zijn, je binnenkant wordt onder een vergrootglas gelegd. Dit brengt hij doorheen het toneelstuk ook letterlijk in beeld. Berten maakt kritische kanttekeningen en als het net iets te zwaar lijkt te worden, slaagt Berten er in om met humor, inkttekeningen of muziek het thema te verlichten. Hij vertelt hoe hij als vader zal zijn als zijn kind wil voetballen en vraagt zich af wat hij moet doen als het niet klikt tussen hem en zijn kind. De iets of wat vreemde vergelijking met een deoroll wordt gemaakt. Michelangelo en zijn werk in de Sixtijnse Kapel komt ook ter sprake, dat hij nu lijkt te begrijpen.

Berten neemt ons kort mee naar een gesprek bij de dienst Pleegzorg, maar algauw maakt hij de sprong naar draagmoederschap en hoe het kind in zijn hoofd ontwikkelt. Als iets ideaals, maar ook onbekends. Draagmoederschap komt ter sprake met een goede vriendin, tijdens het scrabblen. Daarvan krijgen we een mooi en intiem audiofragment te horen. Hoe het eindigt? Met een liedje en muziek.

Ik vond het een mooi toneelstuk. Als kandidaat-adoptieouder herkende ik sommige gedachten en gevoelens, andere dan weer niet. Berten nam ons vooral mee in zijn zoektocht naar zichzelf en het vraagstuk of hij wel of geen kind wil. De Belgische adoptieprocedure wil kandidaat-adoptieouders stimuleren tot (zelf)reflectie, wat duidelijk naar voren komt in 'Man met'.  Reflecteren over zaken waar mensen die (vlot) biologisch eigen kinderen krijgen doorgaans minder bij stilstaan. Er was tijdens het toneelstuk veel variatie voorzien, kritische gedachten en humor. Een aangenaam stuk om naar te kijken en luisteren.

Bedankt dat ik mocht gaan.

Liesbeth, kandidaat-adoptieouder

Benieuwd hoe 2019 eruit zag voor Steunpunt Adoptie? Je leest er hier alles over in ons nieuwe jaarverslag. Bekijk je liever alles in een oogopslag, dan vind je hier onze infografiek met alle relevante cijfers terug.

Eind november vond er opnieuw een panelavond plaats in Aalst. Twee geadopteerden, twee afstandsmoeders en twee adoptieouders brachten er hun persoonlijk verhaal.

Geadopteerde AJ sprak over haar jeugd, de zoektocht naar zichzelf en wat het met haar deed om terug in haar herkomstland te zijn. Ze is moeder van drie kinderen. Voor en door hen wil ze nog meer zoeken naar antwoorden. Volgend jaar trekt ze samen met haar echtgenoot terug naar haar herkomstland.

"Het mooiste aan mijn verhaal is dat ik, ondanks alle vragen, mijn leven kon opbouwen zoals ik wou. Omringd door mensen die in mij geloven." - geadopteerde AJ

Geadopteerde AC is binnenlands geadopteerd. Hij sprak over zijn persoonlijk groeiproces, de moeilijke periodes die hij heeft gekend en wat hij heeft ondernomen om te staan waar hij nu staat. Ook had hij het over zijn ouders, die hij steevast 'ouders' wil noemen en niet 'adoptieouders', en hoe de relatie met hen is geëvolueerd.

"Het is een lang verhaal geweest en ik ben blij te staan waar ik nu ben. Ik weet wie ik ben. Dat is het mooiste aan mijn verhaal." - geadopteerde AC

Afstandsmoeder M moest haar kind afstaan toen ze twintig was, na een traumatische jeugd gekenmerkt door misbruik. Een vraag die doorheen haar leven als een rode draad terugkomt, is: "Met welke schuld kan ik het beste leven?"

"Mijn dochter heeft haar leven aan mij te danken, maar ik heb ook mijn leven aan haar te danken. Voor haar wou ik een leven uitbouwen, zodat ik iets te bieden had als ze me ooit zou komen zoeken." - afstandsmoeder M

Afstandsmoeder W bracht een verhaal van afwijzing en verdriet. Als tienermoeder stond ze haar zoon gedwongen af, na verschillende pogingen om hem toch te kunnen houden. Later trouwde ze met de vader van haar afgestane zoon en samen kregen ze nog twee kinderen. Ze ziet haar zoon af en toe.

"Het is je kind, maar het is niet meer je kind. Je bent z’n moeder niet en het is ook geen kind meer." - afstandsmoeder W

Adoptiemama L adopteerde een sibling. Haar dochters waren zes, bijna zeven toen ze naar België kwamen. Ondanks de voorbereiding, het lezen, het opzoekwerk … kon niets L en haar man echt voorbereiden op die eerste periode als gezin in het herkomstland. Eendjes voeren en in bad gaan, waren de momentjes van rust en geluk. Ook sprak adoptiemama L over hoe adoptieouderschap toch nét iets anders is dan biologisch ouderschap.

"Sommige zaken formuleer je toch op een andere manier naar je adoptiekinderen dan je biologische kinderen. Woorden kunnen raken aan een onzekerheid, een diep verdriet dat ze gekend hebben." - adoptiemama L

Adoptiemama D is moeder van een trotse, Afrikaanse zoon. Ze vertelde hoe blij, gelukkig en vol humor hij kan zijn, maar ook over zijn angsten en moeilijkheden met slapen. Typisch ziet de omgeving vooral de momenten waarop het goed gaat, terwijl het thuis soms stroever verloopt.

"Soms moeten we onze familie en vrienden zeggen: 'We gaan even gas terugnemen en focussen op onze zoon, want hij heeft ons nodig.'" - adoptiemama D

Na het panel kon iedereen nog gezellig napraten. We bedankten onze sprekers om zo open hun verhaal te delen!

In 2007 publiceren prof. dr. Gloria Wekker et al. het rapport “Je hebt een kleur, maar je bent Nederlands”. In dit rapport wordt er vanuit een interdisciplinair, feministisch perspectief gekeken hoe geadopteerden van kleur hun identiteit vormgeven. Professor Wekker is een Surinaams-Nederlandse antropologe en doceert Gender en Etniciteit aan de Universiteit Utrecht. Eind november is ze uitgenodigd op het Festival van de Gelijkheid om een lezing te geven over racisme & kolonialisme. Tijd om ook ons licht op te steken in de volle theaterzaal van de Gentse Vooruit.

Centrale vraag

Eerder dan te kijken naar wat slavernij met zwarte mensen gedaan heeft, interesseert het professor Wekker om te onderzoeken wat slavernij gedaan heeft met witte mensen. De centrale vraag die ze stelt is: "Hoe is het mogelijk te denken dat 400 jaar imperialisme géén sporen heeft achtergelaten op cultuur, taal, instituten en de manier waarop we naar onszelf kijken en de ander?" Het antwoord zou volgens professor Wekker liggen in witte onschuld. De focus van de lezing ligt op Nederland, maar ze daagt het publiek uit om na te denken over hoe dit is voor België.

Witte onschuld

De witte onschuld van Nederland zou bestaan uit drie kenmerken. Ten eerste ziet Nederland zichzelf als een kleine maar rechtvaardige natie die iets betekent in de wereld. "Waren we vroeger belangrijk door de kolonies die we bezaten, dan zijn we nu het huis van internationale rechtvaardigheid waar belangrijke tribunalen worden gevoerd", zegt professor Wekker. Ten tweede beschouwt Nederland zichzelf als een modelnatie op vlak van gender en seksualiteit, LBGTQ-rechten en feminisme. "Ras komt hier vreemd genoeg niet aan de pas, want op dat vlak moeten andere landen ons erop wijzen dat we niet goed bezig zijn", vertelt professor Wekker. Ten derde meent Nederland een gastvrij en tolerant land te zijn ten opzichte van anderen. “Samengevat,” zegt Wekker, “hebben we in Nederland dus een tolerant, progressief en vrijheidsdenkend beeld over onze natie. De kwade kant van het imperialisme zijn we vergeten."

De afgelopen jaren hebben stemmen zich verzet tegen dit gebrek aan aandacht voor het imperiaal verleden in het heersend narratief. Professor Wekker spreekt van een tweede antiracistische beweging waarvan haar eigen boek Witte Onschuld deel uitmaakt.

Paradoxen rond racisme & kolonialisme

Volgens professor Wekker zijn er in de Nederlandse samenleving verschillende paradoxen met betrekking tot racisme. De eerste paradox is de passie en agressie die ras oproept, terwijl het bestaan van ras en racisme tegelijkertijd wordt ontkend. Het zwartepietendebat geeft dit goed weer: racisme wordt ontkend, maar het debat blijft gaande en de woede verergert zelfs.
Een tweede paradox is de lange koloniale aanwezigheid van Nederland op vier continenten, maar de totale afwezigheid van dit deel geschiedenis in het onderwijscurriculum. “De onwetendheid versterkt het gevoel van witte onschuld”, zegt professor Wekker.
Een derde paradox is de periodisering van racisme. De holocaust staat - terecht - bekend als een zeer ingrijpende, racistische daad, maar aan de onderdrukking in het kader van kolonialisme wordt geen aandacht gegeven.

Oplossingen

Na de lezing van professor Wekker volgt er een nagesprek met Sabrine Ingabire (auteur en columnist) en Petra Van Brabandt (filosoof en docent). Sabrine Ingabire is zelf een stem in de antiracistische beweging en voor haar voelt het werk van professor Wekker aan als thuiskomen. Ook Petra Van Brabandt begrijpt perfect waar het om gaat. “Een driehoek van onwetendheid, onschuld en privileges houdt ons tegen om het verleden onder ogen te zien”, zegt ze.
 
Als de vraag naar oplossingen wordt gesteld, is het al snel duidelijk dat het gaat om een gedeelde verantwoordelijkheid. Als iedereen van kleins af aan zijn eigen rugzakje met voor- en nadelen zou leren kennen, zou dit leiden tot meer luisterbereidheid, begrip en solidariteit.

De boodschap van de sprekers is krachtig en zet aan tot nadenken. De slagzin van het festival zindert nog na: "In a world where you can be anything, be kind."

Maandagavond 18 november 2019. De eerste webinar van onze driedelige reeks over verwantschap en roots in samenwerking met het VCOK wordt gegeven door prof. dr. Kristien Hens, bio-ethicus aan UAntwerpen. Op het programma staat het grote debat: nature of nurture? Weegt het ene sterker door dan het andere of spelen beide een gelijke rol? Via een poll stellen we de vraag aan de kijkers die thuis aan hun laptop gekluisterd zijn om aandachtig de webinar mee te volgen. De meningen zijn verdeeld. De meeste stemmen gaan naar de optie “beide spelen een gelijke rol”, maar de titel van de webinar "Nature of nurture? Voorbij de dichotomie" die prof. dr. Hens gekozen heeft, verraadt het al. Een simpel antwoord is er niet.

Prof. dr. Hens neemt ons mee naar 1874 ... In dat jaar publiceert Francis Galton het boek "English Men of Science: Their Nature and Nurture."  Francis Galton is een Brits statisticus en familielid van Charles Darwin. Het aanwezige intellect in de familie valt hem op en dit doet hem vermoeden dat er een erfelijke factor aan de basis ligt. Met de publicatie van zijn boek is het nature-nuture-debat gelanceerd.

Nature aanhangers beweren dat eigenschappen vooral aangeboren zijn. Nurture aanhangers zijn er van overtuigd dat eigenschappen overwegend worden aangeleerd doorheen de tijd. Tot op heden wordt de discussie gevoerd en de vraag gesteld: is het nu nature of is het nurture?

Dat we maar moeilijk voorbij dit duaal denkbeeld geraken, kan te wijten zijn aan de verwarring die bestaat omtrent het woord "erfelijkheid", zegt prof. dr. Hens. Erfelijkheid drukt uit hoeveel van de verschillen tussen individuen in een populatie te wijten zijn aan verschillen in genen. Het heeft niets te maken met hoe aangeboren of genetisch iets is in een individu. En hier gaan we dikwijls de mist in. Wanneer we in de krant bijvoorbeeld lezen dat erfelijkheid een grote rol speelt in pestgedrag en de verschillen tussen kinderen in pesten voor 2/3e toe te schrijven zijn aan genetische verschillen, dan interpreteren we dit doorgaans als: "mijn pestgedrag is voor 2/3e bepaald door mijn genen en voor 1/3e door andere factoren". Dit is echter een verkeerde interpretatie van het wetenschappelijk resultaat en is anders van wat er oorspronkelijk geschreven staat. Als een leerkracht in het 6e middelbaar zegt dat de verschillen in de punten in de klas voor 60% te wijten zijn aan de verschillen in het aantal uur dat iedereen heeft gestudeerd, dan is dit iets anders dan zeggen dat de punten van je kind voor 60% te wijten zijn aan het aantal uren dat hij gestudeerd heeft. De verwarring over wat “erfelijkheid” juist betekent, zorgt er mede voor dat we te veel denken aan een of-of-verhaal in plaats van een en-en-verhaal.

Prof. dr. Hens spreekt over de icoonstatus die genen hebben. De ontdekking van de moleculaire structuur van DNA in de jaren '50, het uitlezen van het eerste menselijk genoom in 2003 … Het zijn belangrijke wetenschappelijke verwezenlijkingen. In DNA zou de ultieme verklaring liggen! Het klopt inderdaad dat er voor bepaalde aandoeningen zoals mucoviscidose een oorzakelijk gen gevonden is, maar niet alles kan verklaard worden door pure genetica. Prof. dr. Hens benadrukt dat de overgrote meerderheid van aandoeningen en eigenschappen het resultaat zijn van complexe interacties tussen genen onderling, en genen en omgeving. Een genuanceerde kijk - eerder dan een eenzijdige kijk - op genetica, omgeving en identiteit is nodig.

En dit brengt ons tot epigenetica. Epigenetica is de wetenschap van het moleculair mechanisme dat beïnvloedt welke genen aan- en uitgezet worden, onder de invloed van omgevingsfactoren. Deze omgevingsfactoren zijn heel breed. Het betreft levensomstandigheden, ervaringen en ze reiken verder dan één mensenleven. Zo is de kans dat je astma ontwikkelt niet alleen groter als je in een regio met veel fijn stof leeft, maar is die kans ook groter als je moeder en zelfs je grootmoeder een roker was. De omgeving kan de werking van genen activeren of uitschakelen en dit heeft een invloed op het nageslacht, nog lang voor we denken aan het krijgen van kinderen. Als we dit alles weten, brengt het ons tot nieuwe inzichten over verantwoordelijkheid. Zo blijkt uit kankeronderzoek dat epigenetische veranderingen die kanker tot gevolg hebben ook weer omgekeerd kunnen worden. Zetten we dan in op behandeling of preventie?

Op het einde van de webinar staat prof. dr. Hens stil bij de implicaties op identiteit en verwantschap. Genen hebben hierin een belangrijke betekenis. Personen die niet (volledig) weten van wie ze afstammen, zoals adoptie- en donorkinderen, ervaren het gebrek aan genetische informatie vaak als een groot gemis. Het gaat om weten wie je bent, waar je vandaan komt en aan wie je verwant bent. Door een tekort aan informatie komt er geen eenduidig antwoord op die vragen. Toch is identiteit meer dan genen alleen. Zoals prof. dr. Hens stelt, heeft identiteit ook te maken met het verhaal dat we over onszelf willen vertellen en dat we ontwikkelen in interactie met onze fysieke en psychosociale omgeving. Epigenetica maakt duidelijk dat onze omgeving een moleculaire neerslag heeft, dus wat biologisch ouderschap juist betekent wordt ook complexer. We zijn niet louter opgebouwd vanaf een genetische blauwdruk en dit maakt het leven onvoorspelbaar en spannend.

Afsluiten doet prof. dr. Hens met een leuke, duidelijke quote die ook meteen een antwoord is op de hamvraag van het webinar: "Nature of nurture heeft geen eenduidig antwoord en is misschien wel een onzinnige vraag!"

Inschrijven voor de vervolgwebinars op maandagavond 25/11 en 2/12 kan door je hier te registeren. Tot dan!

Negen tieners, twee buddy’s en iemand van Steunpunt Adoptie.
Gewijzigd programma wegens slechte weersvoorspellingen.
Water. Veel water. En velen voelden het van dicht bij.

4 mei 2019, de eerste a-teensdag van het jaar! Van een leien dakje liep het niet… Om te beginnen strooiden de weersvoorspellingen van Frank, Sabine en hun collega’s toch wel wat roet in het eten. Onze geplande activiteit, vlotten bouwen en daarmee de Dijle afvaren, werd gewijzigd: een kanotocht werd het alternatief!
Vooraleer we het water opgingen, speelden we eerst nog een kort spel. Velen keken uit naar de effectieve wateractiviteit – je kan het hen niet kwalijk nemen – dus iedereen was blij toen eenmaal het zover was.

Door weer en wind! Door regen en koude. Verdeeld over vier kano’s staken we van wal; de negen tieners en twee buddy’s van a-Buddy startten ondanks het gure weer vol enthousiasme.

Maar…
We waren nog niet zo lang vertrokken, en daar kantelde het eerste bootje al… Drie doorweekte tieners en bijgevolg al één kano minder...

Tien van de twaalf belandden uiteindelijk in het water. Sommigen kwamen al zwemmend aan, rillend van de kou. Het zorgde ervoor dat de begeleiding toch wel wat ongerust was – voor hetzelfde geld willen de tieners de volgende keer absoluut niet meer mee – maar wat goed om te horen dat ze ondanks de frisse zwempartij de volgende a-teensdagen toch nog van de partij willen zijn!

Wil jij (of jouw zoon of dochter) er de volgende ook bij zijn?

• Op zaterdag 28 september gaan we op adventure trail in Zuienkerke.
• Op zaterdag 23 november organiseren we een paintball activiteit in Stabroek.

Ben jij benieuwd naar wat we allemaal gedaan hebben in 2018? Lees dan ons jaarverslag en kom meer te weten over onze activiteiten en onze resultaten in 2018. Mocht je het jaarverslag wat te lang vinden, dan vind je ook de belangrijkste cijfers in een oogopslag in onze infographic.

Van vrijdag 25 januari tot en met zondag 27 januari organiseerden Christof Bex en Vicente Mollestad, oprichters van Network of Bolivian Adoptees, een eerste internationale bijeenkomst voor Boliviaans geadopteerden. Uiteindelijk namen meer dan 50 personen uit 8 verschillende landen deel aan het event.

‘If it doesn’t exist, create it, make it happen’ Met deze quote in het achterhoofd, werd er een online platform gecreëerd voor Boliviaans geadopteerden over de hele wereld. Network of Bolivian Adoptees werd geboren in november 2017 en vandaag zitten we aan meer dan 150 leden afkomstig uit verschillende continenten. Deze groep werd opgericht met als doel een inclusieve en ondersteunende (online) gemeenschap te creëren voor Boliviaans geadopteerden. Dergelijke virtuele en veilige ruimte is enorm belangrijk voor geadopteerden die hieraan nood hebben en het maakt het mogelijk om op een laagdrempelige manier met elkaar kennis te maken en/of informatie uit te wisselen.

Op vrijdag 25 januari ging het event van start en kwamen de meeste Boliviaans geadopteerden toe in Brussel. Via een WhatsApp-groep werd met elkaar gecommuniceerd en werden er foto’s gedeeld van ieders reis naar België. In de vroege avond spraken we af bij een restaurant waar we gezellig iets konden drinken, eten en praten. Het was mooi om te zien hoe geadopteerden die elkaar online hadden leren kennen via de groep, nu ook eindelijk de persoon zagen achter het Facebook-profiel. Na het etentje gingen we met de groep naar een cultureel event georganiseerd door de Boliviaanse gemeenschap in Brussel. Voor sommige geadopteerden was dit de eerste keer om dergelijk event te mogen meemaken, terwijl andere geadopteerden hier al meer vertrouwd mee waren. Vervolgens gingen we naar een bar waar we de avond begonnen en het al iets losser aan toe ging. Het was een leuke avond er waren al heel wat connecties gemaakt.

Op zaterdag 26 januari ging de tweede dag van start. Tijdens de voormiddag hadden Vicente en ik hadden enkele kennismakingspelletjes voorbereid waarbij de geadopteerden op een speelse wijze met elkaar in contact kwamen en elkaar beter leerden kennen. In de namiddag stonden een viertal presentaties op het programma waarbij een Boliviaans geadopteerde telkens reflecteerde over een bepaald thema. Volgende thema’s kwamen aanbod: onderzoek over interlandelijke adoptie in Bolivia, (2) adoptieactivisme en -kritiek, (3) hoe is het om meer dan een jaar in Bolivia te wonen en (4) raciale stereotypen tegengaan als Boliviaans geadopteerde. Deze vier presentaties gaven enorm veel stof tot nadenken, waardoor we na deze presentaties voldoende ruimte namen om hierover  te reflecteren in groep. Tot slot werd deze dag afgesloten met een Skype-gesprek met een adoptie-experte uit Bolivia die meer context en info kon geven over (interlandelijke) adoptie in Bolivia.

Zondag 27 januari was al de laatste dag van deze bijeenkomst. Op de planning stond een sessie waar aan de hand van documentaires en film werd ingegaan op de Boliviaanse realiteit. Na elk kort filmpje werd een terugkoppeling gemaakt bij de geadopteerden om opnieuw ruimte te creëren voor het delen van persoonlijke ervaringen. Tot slot werd er rond de middag afgesloten met een kleine feedback sessie. Daarna begon iedereen langzaam te vertrekken en zich klaar te maken voor de reis terug naar hun thuisland.
Kort samengevat: het event was een groot succes, maar het was ook heel intens. Tot op vandaag wordt er in de onlinegroep nog over allerlei topics gepraat. Wat ons de meeste voldoening heeft gegeven is dat we hebben kunnen bijdragen aan het verbinden van Boliviaans geadopteerden waarbij ieder hun eigen verhaal heeft, maar waar men zich wel veilig voelt om persoonlijke verhalen met elkaar te delen. Wat ons betreft, tot volgend jaar!

Network of Bolivian Adoptees ontving een incentive nazorg van Steunpunt Adoptie en wordt met dit initiatief beschouwd als een inspirerende praktijk. 

Onze buddy's worden volop klaargestoomd voor het buddyproject dat we in het najaar willen lanceren.

Om elkaar beter te leren kennen, trokken we tijdens het weekend van 2 juni naar de stiltehoeve in Damme. Doel van het weekend was om kennis te maken met elkaar.

De stiltehoeve bleek de ideale plek voor ons teambuildingsweekend. We werden begeleid door Pimento, een organisatie die iedereen die met groepen jonge mensen werkt, versterkt en begeleidt.

Er stonden allerlei activiteiten op het programma om het groepsgevoel aan te wakkeren: samenwerkingsopdrachten, vertrouwensspelen en kennismakingsbabbels. We bouwden zelfs een torenhoog object met bamboestokken en rekkers. 

En de naam is....

Het weekend heeft niet alleen een stevige band gecreëerd tussen de buddy's, het leverde ook een naam op voor ons project: a-Buddy.

Lancering in het najaar

We hebben onze buddy's en we hebben een naam. De komende maanden werken we samen met de buddy's het project verder uit en ontwikkelen we ook de website. 

Na de zomer hoor je meer!

Op zaterdag 28 april ging de A-teensdag door in het recreatiegebied De Schorre te Boom.

Eenmaal we voltallig waren (8 jongens en 5 meisjes), maakten we kennis aan de hand van enkele spelletjes.
In het begin verliep het nogal moeilijk om elkaars namen te onthouden, maar de sfeer zat er in. Velen waren aan het barsten van energie!

Het was nogal bewolkt en sommigen onder ons hadden het koud, ideaal om te kiezen voor een actiever spelletje. Er werd uitbundig gelopen en gelachen, tot het uiteindelijk één iemand lukte om (tweemaal!) iedereen aan te tikken.

Na deze leuke opwarming vertrokken we naar de avonturentoren. We kregen uitleg over het hoogteparcours en controleerden of dat iedereen zijn materiaal veilig vastzat.

Sommigen waren enthousiast om onmiddellijk te beginnen aan het moeilijkere parcours. Anderen besloten om eerst even op te warmen en te beginnen met het andere parcours. Er was voor ieder wat wils!

Iedereen die tot helemaal boven was geraakt, kon de ZIP-line gebruiken. Sommigen verlegden hier hun grenzen en zelfs de allerjongsten vlogen met een glimlach naar de overkant. 

Aan de vragen van de A-teens te horen (“Wat gaan we eeeeeten?”), konden we raden dat het bijna etenstijd was. Hoog tijd voor een lekkere mocktail en daarna samen de groenten snijden, de tafel klaarzetten, enzovoort.
Er werd samen gezellig gegeten en iedereen kon elkaar nog wat beter te leren kennen, waarbij er (vooral) veel gelachen en gepraat werd.

Na het eten waren de batterijen weer opgeladen. Tijd om naar buiten te gaan en samen nog een laatste spelletje te spelen.

De dag liep stilaan op zijn eind. Als afsluiter aten we samen nog een chocomousse met verse aardbeien. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van elkaar…

De reacties, de gesprekken en het gelach doorheen de dag laten ons vermoeden dat iedereen het naar zijn zin had.
Er werden onderling al plannen gesmeed om zich in te schrijven voor de volgende A-teensdag.

Misschien tot een volgende keer?

• Op zaterdag 22 september organiseren we een bumperballactiviteit in Gent.
• Op zaterdag 17 november kan je je inschrijven voor een escape game in Hasselt.

Auteur: Nieke Roos

Niets is zwart of wit, de openingszin op de website van Project Adopted. Het staat er zwart op wit.

Fotograaf Ton Sondag, zelf geadopteerd, vertelde ons samen met Inge van Meurs, psychotherapeute, hoe dat komt. Met authentieke portretten van geadopteerden, adoptieouders en geboortemoeders verbeeldden ze ieders verhaal.

Stuk voor stuk gaan ze over adoptie. Stuk voor stuk klinken ze anders. “Mijn waarheid is niet dé waarheid,” stelt Sondag. “Vanuit dat idee,” vult van Meurs aan, “kunnen we luisteren naar elkaar en tot verbinding komen.”

Meer info over dit project van je op de website van Project Adopted.