Op dinsdag 30 maart gaf dr. Tine Boiy toelichting aan kandidaat-adoptieouders over de medische aspecten van interlandelijke adoptie.

Wie graag de presentatie opnieuw wil doornemen, kan die online raadplegen.

Ben jij benieuwd naar wat we allemaal gedaan hebben in 2017? Lees dan ons jaarverslag en kom meer te weten over onze activiteiten en onze resultaten in 2017. Mocht je het jaarverslag wat te lang vinden, dan vind je ook de belangrijkste cijfers in een oogopslag in onze infographic.

Kandidaat-adoptieouders en adoptieouders werden in het najaar van 2017 bevraagd naar hun ervaring van de wachttijd, om de werking van de adoptiesector te verbeteren. Deze bevraging vertrok vanuit een gezamenlijk initiatief van de adoptiesector waarbij de adoptiediensten de bevraging verspreidden en Steunpunt Adoptie de gegevens verwerkte.

De enquête vroeg naar het ouderprofiel (kandidaat-adoptieouder of adoptieouder), en ging verder in op hun definiëring van de wachttijd: het door hen geformuleerde begin en einde en hun nood aan ondersteuning. Bij de vraag naar de gewenste ondersteuning werd ook nagegaan door wie die steun volgens hen gegeven zou moeten worden.

Wie nam deel?
Aan de vragenlijst over de wachttijd namen 56 respondenten deel: 24 adoptieouders en 32 kandidaat-adoptieouders.

Definiëring wachttijd
De helft van de bevraagden definieerde de wachttijd onvolledig of niet. Zo werd bijvoorbeeld niet altijd ingegaan op de start of het einde van de wachttijd.

Het begin van de wachttijd werd door de grootste groep beschreven als de aanmelding bij het VCA. Andere startpunten die genoemd werden zijn (geclusterd en van meest naar minst genoemd): ‘het samenstellen, verzenden of aanvaarden van het dossier’, ‘de aanmelding of ondertekening van het contract bij de adoptiedienst’ en ‘het geschiktheidsvonnis’. Andere, niet-tijdsgebonden definities van de wachttijd die vaak aan bod kwamen zijn ‘erg lang’ en ‘een emotionele, zenuwslopende, stresserende en/of onzekere periode’.

Het einde van de wachttijd werd door de grootste groep onbeantwoord gelaten. De definiëringen van het einde van de wachttijd zijn (geclusterd en van meest naar minst genoemd): ‘de aankomst van het kind in het gezin en de effectieve adoptie’, ‘de toewijzing van het kind en het bevrijdende telefoontje’ en ‘de afreis en het ophalen van het kind’.

Ondersteuning
Iets meer dan de helft van de adoptieouders geeft aan ondersteuning gemist te hebben, tegenover een derde van de kandidaat-adoptieouders. Bij laatstgenoemden geeft de kleine helft aan deze ondersteuning misschien gemist te hebben.

Wanneer we dieper ingaan op welke extra ondersteuning de respondenten wenselijk achten, geeft de meerderheid van de bevraagden aan regelmatig updates te willen krijgen over allerhande onderwerpen, het gaat van informatie over het herkomstland, over het aantal adopties die dit jaar reeds gebeurden, tot hun plaats op de wachtlijst.

Voornamelijk dat laatste kwam heel vaak terug in de antwoorden. Ook ‘duidelijkheid en transparantie’, ‘extra begeleiding bij de nazorg’, ‘contact met lotgenoten’, ‘extra vormingen’ en ‘een luisterend oor’ werden vernoemd (opnieuw geclusterd en van meest naar minst geordend).

Twee derde van de bevraagden wil die ondersteuning graag van de adoptiedienst zelf krijgen. Verder in het lijstje staat het VCA (ongeveer een vijfde), professionelen en ervaringsdeskundigen, Steunpunt Adoptie en lotgenoten.

Het Festival van de Gelijkheid in Gent pakte dit jaar opnieuw uit met een zeer uitgebreid en boeiend programma. Panelgesprekken, documentaires, theater- en boekvoorstellingen; kortom voor elk wat wils. Het was moeilijk kiezen, maar het panelgesprek ‘Hallo witte mensen’ wou ik in ieder geval niet missen.

In het panel zetelden Dalilla Hermans (auteur van ‘Brief aan Cooper en de wereld’), Sunny Bergman (regisseur van ‘Wit is ook een kleur’), Pieter-Paul Verhaeghe (auteur van ‘Liever Sandra dan Samira’) en Anousha Nzume (auteur van ‘Hallo witte mensen’) en het hele gebeuren werd gemodereerd door Jozefien Daelemans (hoofdredacteur Charlie Magazine).

Het panelgesprek startte met een inleiding door de moderator. Ze introduceerde de panelleden en gaf een korte voorstelling van het boek van Anousha Nzume.

‘Hallo witte mensen’ houdt een spiegel voor

Anousha legt in haar boek op een empathische manier uit wat racisme is. Ze stelt de vraag aan witte mensen om even in de spiegel te kijken. Ze heeft het over 'witte' en niet 'blanke' mensen omdat blank geen kleur is. Dat klopt volgens haar niet. Blank staat voor neutraal, rein, zacht en heeft ook een koloniale connotatie. De historische lading van het woord vindt ze negatief en daarom gebruikt Anousha het niet.

Witte mensen beseffen niet altijd dat ze in een geprivilegieerde positie zitten. Ze zien geen racisme, dus voor hen bestaat het niet of zal het allemaal wel meevallen. Het is gemakkelijk om dingen te relativeren als ze niet in je gezichtsveld gebeuren of als je er zelf niet direct of indirect mee te maken krijgt.

Anousha maakt hierbij de vergelijking met een filmpje dat ze eens zag op Buzzfeed van een klas leerlingen die elk een propje papier in de papiermand, vooraan in de klas, moeten gooien. Voor de leerlingen op de achterste banken is dat moeilijker, maar dat hebben de leerlingen op de voorste rij niet echt door, ze klagen er bijgevolg niet over. En zo gaat dat dus ook met racisme. Je ziet het niet als je het niet ervaart.

Exotisme en hyperseksualiteit

Anousha legt in haar boek ook uit dat gekleurde mensen vaak de stempel van ‘exotisch’ krijgen. Ook al woon je al gans je leven in Nederland, bepaalde stereotypen blijven aan je kleven. Die zitten diep geworteld in de maatschappij.

Zo worden zwarte vrouwen vaak als hyperseksueel afgeschilderd. Dat idee gaat terug tot in de tijd van de slavernij. Een blanke vrouw was lief en teder. Die moest je dus ook zacht behandelen. Maar een zwarte vrouw, die had het wel graag wat ruwer. Zo kon je die bijvoorbeeld ook niet verkrachten. Seksueel geweld werd op die manier goedgepraat. Het gaat eigenlijk over machtsverhoudingen die al jarenlang scheef zitten.

Vandaag zitten die verhoudingen nog steeds niet goed. Maar het heeft geen zin hiervoor individuen met de vinger te wijzen. We moeten het systeem aanklagen en werk maken van verandering. Dat is niet eenvoudig, maar met haar boek wil Anousha alvast bewustzijn creëren.  

Bewust zijn van je witte kleur

Jozefien vroeg de panelleden wanneer zij voor het eerst werden geconfronteerd met het feit dat ze wit zijn.

Voor Pieter-Paul was dat vrij laat. Hij groeide op in een dorp dat meer varkens telt dan inwoners en kwam pas in zijn studententijd echt in contact met mensen van vreemde origine. Zo had hij een schoolvriend van Turkse origine, die zich steeds uitgebreid moest legitimeren wanneer hij een film wou ontlenen in de videotheek. Bij hem was dat nooit het geval en de discriminatie viel hem op. Het verpestte ook telkens de sfeer van de avond toen dat gebeurde.

Sunny merkte dit voor het eerst toen ze een reis maakte naar Kameroen. Maar ze werd daar onthaald als een soort van blanke prinses, dus dat bevestigde enkel haar positie van geprivilegieerde persoon. Het is pas door gesprekken met Anousha en andere gekleurde vrienden, dat ze besefte dat zij dagelijks met racisme te maken kregen.

Ze vond het best moeilijk om uit die ‘witte bubbel’ te stappen. Haar eerste reactie was er één van boosheid en ontkenning, maar dat maakte deel uit van een proces, weet ze nu. Dit komt voort uit de schaamte die ze voelde omdat ze dat racisme niet eerder had ingezien.

Zwarte Piet is racisme

Dalilla, in tegenstelling tot de andere twee panelleden, was zich al op zeer jonge leeftijd bewust van haar kleur. In het dorp waar ze opgroeide, was ze samen met haar zus een van de weinige gekleurde mensen. Haar eerste Sinterklaasfeest op school - dat eindigde in paniek en tranen - deed haar als driejarige beseffen dat ze meer leek op Zwarte Piet dan op de mensen die haar omringden thuis en op school.

Dalilla heeft in Vlaanderen de Zwarte Piet-discussie mee op gang gebracht. Die woedde al hevig in Nederland en kwam toen overgewaaid naar Vlaanderen. In beide landen wordt de discussie op een andere manier gevoerd. In Nederland zien we heel wat protestacties, in Vlaanderen wordt er eerder achter de schermen gepoogd om tot een compromis te komen.

In Vlaanderen was er bijna een gedragen akkoord: het Pietenpact. Veel organisaties, waaronder televisiestudio’s en winkelketens, hadden zich hierbij aangesloten. Het pact bestond er in om de Afrikaanse trekken van Zwarte Piet achterwege te laten en in de toekomst enkel nog met roetpieten te werken. Maar door de felle reacties die het pact teweegbracht, hebben verschillende organisaties zich teruggetrokken.

Dalilla betreurt dit enorm, want het is belangrijk dat we onze kinderen opvoeden zonder dergelijke stereotypen.

Pieter-Paul is ook van mening dat we op onderwijs en de opvoeding van kinderen moeten inzetten om tegen het stigma van racisme in te gaan.

Gekleurde mensen mogen ook kwaad zijn

Dalilla wil het debat voeren in dialoog. Er zijn veel rationele argumenten die spelen bij Zwarte Piet en racisme in het algemeen, maar ze merkt dat ze meer gehoor krijgt als ze haar eigen verhaal vertelt en op empathie inspeelt, in plaats van hard op de tafel te kloppen. Ze wil ook niet afgeschilderd worden als een boze vrouw.

Anousha daarentegen vindt dat gekleurde mensen best wel het recht hebben om kwaad te zijn. Nu is het zo dat gekleurde mensen die kwaad zijn, als gevaarlijk worden beschouwd. Dat is een globaal gegeven, maar eigenlijk onzin. Anousha heeft liever dat mensen haar gelijkwaardig behandelen, dan dat ze door iedereen aardig wordt bevonden.

Positieve veranderingen

De moderator vroeg ter afsluiting aan het panel welke merkbare positieve veranderingen zij hebben gezien de laatste jaren.

Voor Dalilla is dat het feit dat het racismedebat in Vlaanderen bestaat en dat het debat niet enkel wordt gevoerd door ethici en dergelijke, maar ook door slachtoffers van racisme. Ook het feit dat er mondjesmaat meer diversiteit is bij mediafiguren in programma’s zoals De Slimste Mens ter wereld, is een nieuw gegeven dat we alleen maar kunnen toejuichen.

Sunny Bergman merkt ook positieve veranderingen. Zo staat er nu een generatie jongeren met migratieachtergrond op die spreekt, terwijl de voorgaande generatie zich koest hield en zich niet durfde uit te spreken.

Anousha ervaart sociale media als een positieve verandering de laatste jaren. Mensen zijn meer geconnecteerd met elkaar en kunnen zich gemakkelijker verenigen in dezelfde gedachte. 

Pieter-Paul is niet echt optimistisch. In Vlaanderen is racisme nog steeds zeer aanwezig en hebben we politici die dingen zeggen die misschien 10 jaar geleden niet door de beugel konden. Als er dan toch een lichtpuntje is, is dat de druk die wordt opgevoerd vanuit het middenveld. Het feit dat proactieve praktijktesten worden doorgevoerd in de huurmarkt is daar een voorbeeld van.

Wees geen verlosser , maar een bondgenoot

Het debat werd afgesloten met een tip voor de witte mensen in het publiek:

Anousha: “Probeer geen verlosser te zijn in dit debat, maar wees een bondgenoot, luister en ga mee in het verhaal van de andere”.

Sunny Bergman: “Wil je iets doen aan racisme, zoek dan bondgenoten op school, op je werk, etc. om de strijd tegen stereotypering inclusiever te maken.”

Dalilla: “Ga in gesprek met mensen. Het is geen gemakkelijk thema en niemand praat daar graag over, maar door het gesprek aan te gaan, kan je de last wegnemen van diegenen die dagelijks met racisme geconfronteerd worden.”

Pieter-Paul: “Wees je ervan bewust dat iedereen vooroordelen heeft, jij ook. Door opvoeding kunnen we de perceptie van een ‘risico’ of ‘gevaar’ wegnemen en racisme bestrijden.”

Deze tips vormden een mooie afsluiter van een boeiend panelgesprek met boeiende mensen.

En nu, aan de slag!

Auteur: Gloria Ishiekwene, communicatie & websitebeheerder 

Hoe giet je adoptiethema’s als roots en identiteit in een theatervoorstelling voor kinderen? Bronks deed dat zondag 3 december met ongelooflijke stijl.

Stel je voor: een wilde babybeer groeit op bij een man en een vrouw in Vlaanderen. Benny heet hij. Op zijn 14de verjaardag wil hij zijn berenmama zoeken. Dit is het begin van een wervelend stuk rond ontzettend herkenbare adoptiethema’s. Zoals alleen heerlijk kindertheater dat kan, komen deze thema’s speels, maar raak binnen.

‘Wie ben ik eigenlijk?’ vraagt Benny zich af. ‘Ik ben gewoon een mislukt huisdier.’ De grote grizzly zit met minstens even grote vragen. In Alaska, zijn geboorteland, wil hij antwoorden vinden. De reis naar zijn roots was hem lang beloofd, maar nu het zover is, komen mama en papa terug op hun belofte.

Ook zij stellen zich vragen: ‘Zijn wij dan niet goed genoeg, misschien?’
Het gaat er heftig aan toe. Tussen een gitaarserenade en enkele coole dansmoves door moet zelfs het decor eraan geloven.

Wanneer de muren zijn gesloopt, laten de karakters bij zich binnenkijken. Wat we zien, is een eerlijke kwetsbaarheid die hen dichter bij elkaar brengt.

Bronks doet met dit stuk zonder twijfel stof opwaaien. Stevig stof tot nadenken.

Er zijn nog drie speeldata in 2017. Grijp de laatste kans om dit pareltje zien!

Elk levensverhaal begint eenvoudigweg met 'Er was eens...' Hoe het verhaal verdergaat, is minder eenvoudig. Soms is het zelfs aardsmoeilijk.

In september en oktober ging de groepsbegeleiding 'Er was eens..'  door. Vijf geadopteerden gingen met ondersteuning van Kristina, een van onze nazorgmedewerkers, samen op pad. Ze trokken langs eilanden van identiteit, over bergen van verwachtingen. Onderweg werden uitdagende vragen gesteld, boeiende levensverhalen uitgewisseld en wie het moeilijk had, kreeg van de groep een duwtje in de rug.

Impressie van de deelnemers:

"Alles kon besproken worden en er was ruimte om naar elkaar te luisteren"

"Kleine groep waardoor iedereen aan bod kon komen"

"We werden aangespoord om na te denken over ‘geadopteerd zijn’. Dat was niet altijd makkelijk"

"Wat we hier besproken hebben nemen we verder mee in ons leven"

"Goede denkoefeningen in een veilige sfeer"

Op 23 september ging de derde editie van ‘A-teens’ door! 7 jongeren tussen 12 en 19 jaar kwamen samen op een zonnige dag in Gent. Na een korte voorstelling aan de hand van enkele spelletjes in het Baudelopark, werd het tijd voor een verfrissend ijsje.

We doorkruisten Gent langs de Vrijdagsmarkt, de Korenmarkt en de Werregarenstraat – beter bekend als het graffitistraatje’ – om zo onze bestemming te bereiken: Cube Zero in Gent!

De Cube Zero is een ruimte waar je verschillende ‘Escape Games’ kan spelen. In groepjes van 5 gingen we de kamer ‘Find The Altar Piece’ en ‘Escape Wonderland’ binnen. Binnen de 60 minuten moesten we ontsnappen door verschillende puzzels, raadsels en opdrachten uit te voeren, in het thema van de kamer. En jawel hoor, beide teams slaagden er in om alle raadsels op te lossen en op tijd de kamers te verlaten, hoera!

Na dit spannend uurtje in de escape room, werd het tijd om de terugtocht naar de Gordunakaai in te zetten. Tijdens het wandelen langs de Leie konden we nog genieten van de stralende avondzon op ons gezicht.

Eens aangekomen bij Steunpunt Adoptie werden we verwelkomd door lekker frisse mocktails. Na een toast op een geslaagde dag werd er door iedereen samen gekookt. Op het menu stonden lekkere wraps, wat door iedereen gesmaakt werd na zo’n actieve dag!

De dag werd afgesloten bij een gezellig kampvuurtje, waar contactgegevens werden uitgewisseld en er nog volop gebabbeld kon worden. Een ding is zeker: zo’n toffe dag is voor herhaling vatbaar!
Bedankt aan alle jongeren om er samen een fantastische dag van te maken!

Op dinsdagavond 16 februari organiseerden VAG en Steunpunt Adoptie de debatavond “Adoptie anno 2016… waar staan we en waar gaan we naartoe?”.

Deze avond kwam er naar aanleiding van de turbulenties in het adoptielandschap de afgelopen weken, maanden. Turbulenties die gepaard gingen met veel meningen, de ene al luider en duidelijker te horen en te lezen dan de andere. We beoogden een avond waarin dialoog centraal stond, met recht op vragen en de mogelijkheid om samen na te denken over de toekomst. De aanwezigheid van meer dan 60 geadopteerden, adoptieouders, geboortemoeders en kandidaat- adoptieouders, leert ons dat dialoog en overleg mogelijk én nodig is.

De adoptieambtenaar van het VCA én de coördinatoren van de drie interlandelijke adoptiediensten gingen in op de uitnodiging om meer duiding te geven over de stand van zaken in adoptie. Wij willen hen hiervoor graag danken.

Na hun voorstelling was er ruimte voor vragen. Er kwamen vragen over de balans tussen voor- en nazorg, over hoe de accreditaties overgedragen kunnen worden bij een mogelijke fusie van de adoptiediensten, over de eenduidigheid van aangehaalde cijfers over de wereldwijde daling van het aantal adoptiekinderen.

Om de meningen te verzamelen over hoe men de toekomst van adoptie ziet, werden rondetafelgesprekken gevoerd rond verschillende stellingen. De deelnemers konden kiezen bij welke stelling ze het liefst aansloten. De discussies en conclusies werden terug in de grote groep gebracht door de moderatoren van iedere rondetafel. Hieronder zetten we de stellingen nog eens voor jullie op een rijtje:

• Het subsidiariteitsbeginsel primeert te allen tijde bij interlandelijke adoptie. Dit betekent dat een kind pas in aanmerking komt voor interlandelijke adoptie als in het land van herkomst geen mogelijkheden zijn om op te groeien bij familie, pleeg- of adoptiegezinnen.
• Een interlandelijke adoptie kan alleen in het belang van het kind gebeuren indien het herkomstland het Haags Verdrag heeft ondertekend en geratificeerd.
• Er moet een onafhankelijke ombudsdienst opgericht worden waar (kandidaat) adoptieouders, geadopteerden en geboorteouders terecht kunnen en ondersteuning vinden indien ze klachten hebben over de dienstverlening van de verschillende actoren waarmee ze in aanraking komen tijdens het adoptieproces (van aanmelding tot en met thuiskomst adoptiekind).
• De ervaring van de 3 huidige  interlandelijke adoptiebureau ’s kan beter worden gebundeld in één Vlaamse interlandelijke adoptiedienst.
• De oprichting van bijkomende organen zoals een ethische commissie is noodzakelijk om het beleid inzake interlandelijke adoptie te verbeteren.
• Het VCA (Vlaams Centrum voor adoptie) en FCA (Federale Centrale Autoriteit) worden best ondergebracht onder één interfederaal orgaan. Dit staat garant voor een (meer) optimale samenwerking.
• De overheid moet meer inzetten op proactief kanaalonderzoek.
• Er mag alleen geadopteerd worden in landen met goeie voorbereiding en nazorg voor geboorteouders.
• Voor kinderen die nog gekende ouders hebben is gesloten adoptie geen optie.
• Een overheid die adoptie faciliteert, moet de nodige waarborgen bieden dat adoptie voldoet aan alle kwaliteitseisen conform het Verdrag van Den Haag.

De gesprekken en de daaruit vloeiende aanbevelingen en opmerkingen worden gebundeld en zullen op de aankomende hoorzittingen, begin maart, mondeling worden toegelicht in het Vlaamse Parlement. Ze zullen ook schriftelijk worden overgemaakt aan de bevoegde beleidsmakers.

Dit rapport zullen jullie binnenkort ook terugvinden op onze website.

Bedankt aan alle aanwezigen, de sprekers, alle VAG-vrijwilligers en aan onze moderator Soumaya Zaougui, voor deze boeiende en constructieve avond. Dit wordt zeker en vast vervolgd….

Op 1 en 2 juni 2016 organiseerden de Nederlandse leden van EurAdopt in Utrecht het congres "The Relevance of Adoption - improving the life of children who cannot live with their family" en Steunpunt Adoptie was aanwezig.

Deze internationale conferentie verzamelde heel wat professionals en ervaringsdeskundigen uit diverse landen. Aan ons werd in de Janskerk in Utrecht een breed kader geschetst welke rol adoptie kan spelen voor kinderen die niet bij hun familie wonen.

Op de eerste dag werd ingegaan op de rol die adoptie in zendende landen speelt, welke opties er zijn voor kinderen en welke effecten ze hebben. Op de tweede dag mochten we ons verdiepen in de behoeftes van geadopteerden na adoptie.

Het was een boeiende tweedaagse waarbij theorie afgewisseld werd met ervaringsverhalen.

We vroegen aan Christof Bex, daar ook aanwezig, om zijn bevindingen over het congres op papier te zetten en met ons te delen.

"Het was voor mij de eerste keer om deel te nemen aan een internationale conferentie over transnationale adoptie. Al enige tijd verdiep ik mij in dit thema, zowel op academisch vlak als persoonlijk vlak. Het leek me dan ook een ideale gelegenheid om te participeren tijdens deze tweedaagse.

De organisatoren van de EurAdopt-conferentie hadden de ambitie om een genuanceerd beeld te brengen over transnationale adoptie. Dit uitte zich in de diversiteit aan perspectieven en sprekers die een presentatie gaven tijdens deze tweedaagse.

Daarnaast was er ook een panel bestaande uit drie transnationaal geadopteerden, een geboortemoeder en een adoptievader. Er werd hen op verschillende momenten gevraagd te reflecteren over de gegeven presentaties vanuit hun eigen positie. Hierbij werd ook teruggekoppeld naar het grotere publiek van aanwezigen, wat zorgde voor enige interactiviteit gedurende de conferentie.

Tijdens de eerste dag werden er verschillende presentaties gegeven die focusten op alternatieve vorm van zorg voor kinderen die niet bij hun ouders konden blijven in het land van herkomst. Hierbij kwamen verschillende onderzoekers aan het woord om een toelichting te geven over hun eigen onderzoeksresultaten. Zo werden de effecten besproken die een invloed hebben op de cognitieve ontwikkeling voor kinderen die opgroeien in weeshuizen of instellingen in Oekraïne. 

Daarnaast werd ook het systeem en de tekortkomingen van pleegvoogdij in het Verenigd Koninkrijk in kaart gebracht. Verder kregen enkele professionals uit Oeganda en Indië het woord om de situatie in deze landen verder toe te lichten betreffende transnationale adoptie. Deze inzichten gaven allebei zeer waardevol beeld over de huidige situatie in de desbetreffende zendlanden. Ook werden er alternatieve vormen van zorg aangehaald en besproken.

Verder werd er aandacht besteed aan de geboortemoeders in het Verenigd Koninkrijk, en werd er besproken welke invloed de adoptie heeft op het welzijn van deze vrouwen. Tot slot werd er die dag nog een getuigenis gegeven door een man met een lichamelijke beperking uit Kenia. Hij vertelde hoe het was om op te groeien in een weeshuis, en hoe de samenleving reageerde op zijn fysieke beperking.

Op de tweede dag van de conferentie werd de klemtoon gelegd op de ontvangende landen en hun beleid over transnationale adoptie. Hierbij werd een presentatie gegeven over de implicaties en neveneffecten van het Haags Verdrag en over de ethische bemiddeling bij adoptieorganisaties.

Verder werd er ook de ruimte gegeven aan twee transnationaal geadopteerden om te reflecteren over hun eigen adoptie-ervaring. In de eerste presentatie werd gefocust op de rol van de etnische identiteit in het dagelijkse leven van geadopteerden, de tweede presentatie gaf een uiteenzetting over de strikte regulering en documentatie in de adoptiewereld. Verder bespraken twee academici hun onderzoeksresultaten betreffende psychologische ontwikkelingen en vooruitgang bij transnationaal geadopteerden.

Deze tweedaagse conferentie werd afgesloten met een door een voorstelling van de tussentijdse onderzoeksresultaten van een grootschalig onderzoek over de tevredenheid bij transnationaal geadopteerden. 

De organisatoren hebben getracht, door de verschillende sprekers, een breder beeld omtrent transnationale adoptie neer te zetten. Ze zijn hier zeker in geslaagd, hoewel ik als socioloog graag wat meer sociaalwetenschappelijke omkadering had gezien. De tweedaagse conferentie was voor mij een leerrijke ervaring. Niet alleen heb ik mij op intellectueel vlak kunnen verrijken met kennis, maar heb ik ook contacten gelegd met andere adoptie-actoren/verenigingen uit verschillende landen."

Zondagochtend, 17 april, Roze Huis in Berchem: een tafel vol lekkers, een USB stick vol presentaties en in de zaal trekkers van groepen voor geadopteerden. Onze eerste Netwerkbrunch was een feit!

Sommige geadopteerden voelen de nood om samen te komen, om hun belevingen te delen met anderen die hen begrijpen.

Vanuit die nood worden in Vlaanderen groepen opgericht die mensen samen brengen. Sommige groepen bestaan reeds lange tijd, andere zijn jong, of nog in opbouw. Sommige groepen zijn gericht naar mensen die uit hetzelfde land zijn geadopteerd, andere richten zich naar geadopteerden in het algemeen. Elke groep heeft haar identiteit, werkt doelstellingen uit, stampt initiatieven uit de grond, botst tegen dingen aan, ...

Steunpunt Adoptie wil er zijn voor elk van deze groepen. Van verschillende groepen hoorden we de vraag om elkaar beter te leren kennen. Dat kon via onze netwerkbrunch, maar ook daarnaast horen we dat er actief wordt genetwerkt. Goed bezig, dat is wat wij ervan denken!

Van de zeven geïnteresseerde groepen, mochten we 4 groepen ontvangen die zichzelf voorstelden volgens de (soepel geïnterpreteerde) regels van de pechakucha-kunst. Geadopteerd.be, Te Awa, Boliviaanse Geadopteerde Jongeren en Roemeens geadopteerden (in opbouw): stuk voor stuk heel geëngageerde mensen die ervan overtuigd zijn dat je samen sterker staat dan alleen.

Er werden tips uitgewisseld, teruggeblikt en vooruitgekeken. Een gezellige en leerrijke ontmoeting, dankjewel!

Een 100-tal geadopteerden, partners en vrienden ontmoetten elkaar in Gent. De zon scheen. Mensen zagen elkaar terug en nieuwe contacten werden gelegd.

Kleine kinderen maar ook volwassenen speelden een adoptiespel met een knipoog: er werden wortels gezocht (op zoek naar de roots), appels gehapt (de appel die – niet – ver van de boom valt), een film bekeken, een velcro spelletje (hechting) gespeeld, wenslabels opgehangen en nog veel meer. Het filmpje dat gemaakt werd in de workshop Stop Motion kan je hier vinden.

’s Avonds werd de Koreaanse BBQ geserveerd. En het smaakte naar meer…

Na de BBQ konden geadopteerden speed daten tijdens het rootscafé.  Een grote groep geadopteerden wisselde ervaringen uit. Na de speeddating werden de bevindingen achteraf in groep gedeeld met elkaar.

Voor herhaling vatbaar? Ik denk het wel.

Inge Demol
Directeur Steunpunt Adoptie