Wie is Yaomi en wat is haar link met adoptie?

Naam: Yaomi
Leeftijd: 29
Geboren in: Tongling (China)
Opgegroeid in: Nederland

Wat is jouw link met adoptie?

Ik ben zelf geadopteerd en heb een boek geschreven voor volwassen geadopteerden die stappen willen zetten in hun persoonlijke ontwikkeling, Adoptie Nazorg, als volwassen geadopteerde omgaan met adoptieproblematiek. Daarnaast heb ik ook een kort e-boek gemaakt: Geadopteerd, wat betekent het voor jou? In alles wat ik doe probeer ik wetenschap, spiritualiteit en natuur samen te brengen. Dat is ook de essentie van de boeken.

Welke weg heb je zelf afgelegd?

Toen ik 8 maanden was, kwam ik in een weeshuis terecht en met 14 maanden ben ik geadopteerd. Ik ben gelukkig in een liefdevol gezin terecht gekomen, maar dat betekent niet dat ik geen problemen heb gekend die met adoptie te maken hebben. Als kind was ik altijd heel erg vrolijk, maar dat veranderde naarmate ik ouder werd.

Nu weet ik dat ik tegen verschillende adoptiegerelateerde thema’s aan liep. Hechtingproblematiek, verdriet, angst, afgewezen voelen, loyaliteitsconflict en identiteit speelden onder andere een grote rol. Vanaf mijn 18de begon ik me hier bewust van te worden en ben ik ermee aan de slag gegaan. Daar ben ik nu onwijs blij mee.

Mijn angst om in het onbekende te stappen, mijn bindings- en verlatingsangst en mijn innerlijke onrust heb ik los kunnen laten. Je kan je voorstellen dat er nu energie ‘over’ is en die probeer ik te benutten op een manier waarbij ik hopelijk wat positiefs kan bijdragen aan de wereld.

Wat doe je precies met je praktijk Yao Coaching?

Yao Coaching omvat een heleboel dingen.

Zoals ik al zei, heb ik in de eerste plaats een boek geschreven voor geadopteerden. Zo kreeg ik de smaak te pakken en heb ik een nieuw boek geschreven: Het Element Principe. Dit boek is speciaal voor introverte en hooggevoelige mensen die uit balans zijn geraakt, om welke reden dan ook, en die balans willen herstellen.

Daarnaast werk ik graag samen met professionals. Zo leid ik o.a. met een andere geadopteerde professional adoptiegroepen. Het gaat telkens om een klein groepje waarin (h)erkenning centraal staat. We bespreken verschillende thema’s, op maat van de groep. Mijn collega is psychosociaal therapeute, ik kom uit de wetenschappelijke wereld en we zijn allebei ervaringsdeskundige. Op die manier vullen we elkaar goed aan. Geadopteerden uit Vlaanderen zijn trouwens ook meer dan welkom in deze adoptiegroepen. We zitten vlak over de grens met Limburg.

Om deze innerlijke reis te ontdekken, is het ook belangrijk om tot rust te komen. Daarom geef ik speciaal afgestemde klankschaalmassages en klankreizen. Klankschaalmassages zijn een vorm van ‘soundhealing’ waarbij klanken en trillingen gebruikt worden om iemand in balans te brengen. Klanken en trillingen worden gecreëerd door klankschalen (soms ook stemvorken en andere instrumenten) en zijn tot diep in het lijf te voelen. Denk aan een concert waar je naartoe gaat en niet alleen de muziek hoort, maar ook kan voelen. 

Kortgezegd staan balans en gezondheid centraal in alles wat ik doe. Ik heb mijzelf gespecialiseerd in het (opnieuw) veilig voelen na een impactvolle gebeurtenis (en met name dus adoptie). 

In je praktijk werk je volgens Het Element Principe. Kan je daar wat meer uitleg over geven?

Het Element Principe heb ik ontwikkeld voor iedereen die op zoek is naar balans. Ik werk met een combinatie van wetenschap, spiritualiteit en natuur. Zelf kom ik uit de wetenschappelijke wereld en ik geloof dat een evenwicht tussen deze aspecten belangrijk is om tot een eigen balans te komen. De wetenschap hebben we nodig om kennis op te doen, spiritualiteit kan een belangrijke verdieping geven en de natuur werkt positief op ons systeem.

Ik denk dat Het Element Principe kan helpen om te ontdekken waarom patronen van stress, onrust en spanning ontstaan en hoe je deze van binnenuit los kan laten en hoe je hier positieve invloed op kan uitoefenen. Alle boeken die ik heb geschreven omvatten een deel psycho-educatie (informatie over hoe ons brein werkt en wat de gevolgen hiervan kunnen zijn) en een deel verdiepende vragen. In mijn beleving is het belangrijk om autonomie te stimuleren door zelf te blijven nadenken over wat de opgedane kennis betekent voor de lezer zelf.

Wat zijn jouw plannen voor de toekomst?

Ik hou onwijs veel van mijn werk, dus ik hoop dat ik het nog heel lang mag doen en op deze manier mag bijdragen aan een gezondere wereld. Met Het Element Principe wil ik zoveel mogelijk mensen inspireren om hun eigen balans te vinden. Hoe mooi zou het zijn wanneer er meer mensen in balans zijn en we opnieuw meer innerlijke vrijheid voelen?

Daarnaast hoop ik vooral nog veel mooie momenten te mogen meemaken met mijn (adoptie)ouders, zusje en de liefde van mijn leven.

Het e-boek voor geadopteerden kan je hier terugvinden. Wil je alvast kennismaken met Yaomi en haar methode? Dan kan je hier het gratis e-boek downloaden. Schrijf je in voor de nieuwsbrief als je op de hoogte wil blijven van het traject met Praktijk Rootz en adoptiegerelateerde onderwerpen. Direct contact opnemen met Yaomi doe je via haar website.

Wie is Enya en wat is haar link met adoptie?

Naam: Enya
Leeftijd: 24 jaar
Geboren in: Ethiopië
Status: student rechten, bestuur Umoja, vrijwilliger a-Buddy, oprichtster van Zemed Care

Wat is jouw link met adoptie?

Ik ben als driejarige geadopteerd uit Ethiopië. Later kwam de bevestiging dat ik eigenlijk enkele jaren ouder was. Door mijn leeftijd te veranderen had ik meer kans om zo snel mogelijk geadopteerd te worden, aangezien jongere kinderen meer ‘gewild’ waren.

Welke weg legde je af in je adoptieverhaal?

Vanaf de dag dat ik in België was, vroeg ik aan mijn adoptieouders om terug te mogen naar mijn eerste mama in Ethiopië. Dit is doorheen mijn jeugd niet weggegaan: ik ben altijd begaan gebleven met Ethiopië, de cultuur, het eten, de mensen, ... Een soort van heimwee en verlangen naar mijn land, identiteit en mijn eerste moeder.

Als kind had ik het heel moeilijk en voelde ik vooral onbegrip naar mijn eerste moeder toe. Ik wist dat ik geen wees was en kon niet begrijpen waarom ze mij had afgestaan. Ik was mij bewust van eventuele omstandigheden die konden spelen en hoopte dat ze een goede reden had, maar ik wist die reden niet en had veel nood om haar keuzes te begrijpen en zo bevestiging te krijgen dat het niet aan mij lag.

Naar de buitenwereld toe deed ik alsof ik het wel begreep en vertelde ik een verzonnen ‘mijn mama was arm en kon niet meer voor mij zorgen’-excuus. Ondanks die verdediging naar de buitenwereld toe, wat typisch loyaliteitsgedrag is van een kind tegenover zijn ouders, zaten de emoties die ik toonde en ervaarde niet op één lijn.

Tijdens mijn puberteit, een tijd waarin bijna iedereen worstelt met zijn identiteit, ben ik er volledig aan kapot gegaan. Mijn identiteitscrisis als geadopteerde was logischerwijs zwaarder dan die van de doorsnee puber, aangezien ik niet eens met zekerheid mijn naam, geboortedatum, ouders, mijn verhaal, etc. kende. Ik had geen algemeen fundament om aan vast te houden en naar terug te keren.

Door mijn identiteitscrisis en de trauma’s die ik opgerakeld had en herleefde, waren mijn puberjaren niet mijn beste jaren. Dit heeft voor hele diepe dalmomenten gezorgd.

Wat heeft jou geholpen?

Voor mij was de beste manier om het allemaal te verwerken, teruggaan naar Ethiopië en enkele antwoorden krijgen op al mijn vragen. Ik had het geluk dat mijn adoptieouders openstonden voor een rootsreis én vooral dat zij ook actief wilden zoeken naar mijn familie.

Voor al het werk en de jarenlange inzet van mijn adoptieouders om mijn roots te zoeken, ben ik eeuwig dankbaar. Dit heeft mij heel wat rust bezorgd. Ik kon zo beginnen om andere zaken te verwerken en meer toekomstgericht te denken.

Er is dan ook een grote connectie met de reden van oprichting van Zemed Care en mijn eigen struggles in het zoeken van antwoorden.

Vertel eens iets meer over Zemed Care?

Zemed Care (‘zemed’ betekent ‘familie’ in Amharic) is een belangengroep die op twee verschillende doelen mikt.
Eerst en vooral is Zemed Care opgericht ter vertegenwoordiging en ondersteuning van Ethiopisch geadopteerden in de zoektocht naar hun roots. Dit doel bereiken we door een brug te bouwen tussen Ethiopië (herkomstland) en de huidige woonplaats van de geadopteerde. In eerste instantie zijn we er voor Belgisch geadopteerden, maar er zijn niet per se grenzen.

Naast families herenigen, focussen we ook op het creëren van een veilige ontmoetingsplaats voor Ethiopisch geadopteerden. Dat doen we door evenementen en samenkomsten te organiseren in België, vooral in Vlaanderen. Dit najaar (oktober-november) plannen we ons eerste event met de subsidie die we kregen van Steunpunt Adoptie.

Wie werkt mee aan Zemed Care?

Zemed Care is eind maart 2023 opgericht door twee Ethiopisch geadopteerden die wonen in België, waaronder ikzelf. Het team wordt verrijkt met gedreven zoekers die wonen in Ethiopië. Daarnaast werken we samen met erkende organisaties, zoals het Afstammingscentrum.

Het thema ligt ons nauw aan het hart en daarom willen wij andere Ethiopisch geadopteerden vrijblijvend helpen bij het bewandelen van een belangrijk pad in hun leven!

Volg Zemed Care via Facebook op Instagram of mail naar zemedcare@gmail.com.

Wie is Subhadra Van Loo en wat is haar link met adoptie?



Naam: Subhadra
Leeftijd: 44 jaar
Land van herkomst: India

Wat is jouw link met adoptie?

Ik ben geadopteerd in 1980 uit India toen ik net geen twee jaar was. Zeven jaar geleden startte ik mijn eigen reisbureau, waarmee ik onder andere rootsreizen organiseerde voor Indisch geadopteerden. Ondertussen bied ik dat type van reizen niet meer aan en focus ik meer op het organiseren van belevenisreizen naar India, maar ik kwam zo wel in contact met heel veel geadopteerden, adoptiebetrokkenen en organisaties die eraan gelinkt zijn.

Jouw band met India is er altijd geweest. Kan je daar iets over vertellen?

Ik heb altijd de behoefte gehad om die connectie met India te hebben. Veertig jaar geleden was informatie over India schaars en meestal overwegend negatief. Er was nog geen internet, maar ik was al wel geïnteresseerd in alles wat te maken had met India. Vanaf mijn tiende begon ik krantenartikels over India te verzamelen. Rond mijn zestiende begon ik te zoeken. Ik kocht een atlas om te zien uit welke streek ik afkomstig was en vroeg informatie op bij het adoptiebureau.

Uiteindelijk besliste ik om toerisme te studeren. In het derde jaar moesten we een eindwerk maken en ik wist al dat ik over India zou schrijven. De bedoeling was dat je daar dan ook effectief naartoe ging. Dat lag gevoelig. Mijn adoptieouders waren niet zo enthousiast, maar het lukte om te gaan. Samen met mijn vriend - ondertussen mijn echtgenoot - trok ik drie weken rond in India.

Na mijn studies startte ik bij een reisorganisatie die ook reizen naar India organiseerde. Geen rootsreizen, wel toeristische reizen, maar dat lanceerde me in alles wat met India te maken had. Toerisme is een sector met ups-and-downs, waardoor ik uiteindelijk in de energiesector belandde. Geheel iets anders, maar de voeling met India bleef. Ik ging er ook regelmatig terug.

Na negen jaar in de energiesector begon ik toerisme te missen. Uiteindelijk startte ik in 2015 mijn eigen reisorganisatie. Voor mij was het logisch dat ik me ging focussen op India, maar veel mensen vroegen zich af of het wel ging lukken. Er waren al veel reisorganisaties die India aanboden en de vooroordelen die bestonden over India zouden het niet gemakkelijker maken. Daar zag ik juist een kans. Zelf had ik India altijd als een heel gevarieerd en divers land ervaren. Het werd mijn missie om dat aan reizigers mee te geven.

Welke weg heb je afgelegd in je eigen zoektocht?

Mijn eerste reizen naar India waren geen echte rootsreizen, omdat ik daar nog niet klaar voor was. Pas tijdens mijn derde reis ging ik naar Calcutta. Volgens mijn papieren was ik van daar afkomstig. Meestal werden kinderen naar een grote stad gebracht, omdat daar het high court zat van waaruit de adopties gebeurde. Ik wist dus wel dat ik niet echt van Calcutta afkomstig was, maar ik wist ook niet goed van waar dan wel. Voor Calcutta zou ik in een ander weeshuis verbleven hebben in de deelstaat Chhattisgarh in Centraal-India. Ik bezocht het weeshuis van Calcutta, maar de informatie die ik daar kreeg was zeer vaag en beperkt. Dat was in 2005.

Voor mijn werk kwam ik veel in contact met mensen uit India. Dan kwam telkens de vraag: vanwaar ben je afkomstig? Ik zei dat ik van Centraal-India was, maar dan zei men dat dat niet kon. Ik zag er helemaal niet zo uit en mijn naam was ook niet van die regio. Ik zou van het zuiden afkomstig zijn. Gedurende een paar jaar kreeg ik die boodschap voortdurend te horen. Op een bepaald moment zei ik tegen mijn man: "Nu wil ik echt naar daar, naar dat ander weeshuis. Ik wil weten of ik van daar ben of niet, want iedereen spreekt me erover aan."

Het weeshuis in Chhattisgarh was niet zo evident om te bereiken, maar net voor de coronapandemie in december 2019 gingen we ernaartoe. De zusters daar zeiden direct: "Natuurlijk ben jij niet van hier. Jij bent van Kerala, het zuiden van India." Daar werd het dus officieel bevestigd.

Omdat ik al vermoedde dat ik wel degelijk van het zuiden was, had ik de reis zo gepland dat we erna meteen naar Kerala zouden gaan. Ik was er al eerder geweest in 2000 en had toen een gevoel ervaren dat ik niet kon beschrijven. Ik voelde me daar heel goed en gelukkig. Nu besef ik wat de link was, maar op dat moment niet.

Was jouw zoektocht daarmee afgerond?

Eind vorig jaar is er iemand die rootszoektochten doet zonder mijn medeweten op zoek gegaan naar mijn familie en die hebben ze effectief gevonden. Ik had daar niet om gevraagd en nu willen ze ook geld voor die informatie. Ik vind dat wel moeilijk.

Iets wat ik te weten kwam, is dat mijn familie blijkbaar nog naar mij op zoek is gegaan in het weeshuis. Ze hadden financiële problemen en dachten dat ze mij daar later terug konden halen. Ik kan me wel voorstellen dat dat zo is gebeurd, maar weet niet in hoeverre alle informatie uit die bron klopt. Er zijn nog heel veel gaten en op dit moment heb ik geen behoefte om het uit te zoeken. Mijn ouders zijn allebei overleden, dat wist ik, dus het volledige verhaal en het hoe en waarom valt ook niet meer te controleren.

Het was wel heel heftig, want het is allemaal op een maand tijd gebeurd. Uit zelfbescherming laat ik het voorlopig zo. Zoektochten zijn emotioneel gigantische rollercoasters waarvan je niet weet wat het teweegbrengt en waar het eindigt. Mijn doelstelling was om te weten uit welke regio ik afkomstig ben. Via verschillende wegen is mij bevestigd geweest dat het Kerala is en voor mij is dat voldoende.

Wat betekent jouw professionele activiteit voor jou?

Mijn werk heeft me een soort van evenwicht gebracht. Ik zat altijd met de vraag: ben ik nu Belgisch of Indisch? Door vaak naar India te reizen, ook al is het werkgerelateerd, is die vraag gemakkelijker geworden. Ik ben beide. Ik bouwde hier een leven op, maar die connectie met India blijft mede door mijn job. Voor mezelf is het fantastisch om het zo te kunnen doen.

Wat mogen we nog van jou verwachten in de toekomst?

Mensen zeggen mij dikwijls: "Je bent een ambassadrice voor India. Jij kan een brug maken tussen de twee culturen." Daar wil ik in de toekomst misschien meer mee doen. Ik heb een unieke achtergrond die zowel in België als India als een extra troef gezien wordt. Daardoor heb ik al bepaalde kansen gekregen die anderen misschien niet zouden krijgen en kan ik zaken bekomen die India en België dichter bij elkaar brengen.

Ik ben er wel trots op dat ik mijn verleden op een positieve manier heb omgedraaid, dat ik er een positieve twist aan gaf. Niet alle vrouwen krijgen de kans om hun eigen keuzes te maken. Ik kreeg die kans wel en vind het dan ook belangrijk dat ik nu mijn stem laten horen en daarmee anderen kan inspireren.

Wie is Olivia Gill en wat is haar link met adoptie?

Naam: Judana Berik-Gill
Roepnaam: Olivia
Leeftijd: 46
Land van herkomst: Suriname, Zuid-Amerika

Kan je jezelf eens kort voorstellen?

Mijn naam is Judana, maar je mag mij Olivia noemen. Ik ben gehuwd en heb vijf zonen.

Sinds 2010 woon ik in België. We kwamen naar België om te ondernemen. Ruim 2 jaar na onze aankomst richtte ik een eenmanszaak op in Turnhout, genaamd ‘D.Diva Beauty & Hair Quality’. Hier kwamen veel adoptieouders naartoe met hun kinderen. Helaas heb ik na ruim 3 jaar de zaak moeten sluiten na waterschade. Erna zijn we verhuisd naar Antwerpen.

In 2020 heb ik besloten om mijn visie weer op te pakken, maar dit keer met de exclusieve focus op adoptiegezinnen. In het verleden werkte ik al samen met het adoptiebureau FIAC in Geel om een workshop te geven rond haar- & huidverzorging bij adoptiekinderen.

Wat is jouw link met adoptie?

Mijn voornaamste link met adoptie is via mijn werk. Ik kwam de voorbije jaren veel in contact met adoptieouders en hun kinderen, maar ook met volwassen geadopteerden en hun kinderen. Als kind droomde ik ervan om een dorp te bouwen om weeskinderen op te vangen. Ik haal er veel voldoening uit dat ik nu op deze manier kinderen kan ondersteunen.

Zelf ben ik niet geadopteerd. Wel ben ik van Surinaamse afkomst. In 1987 is ons gezin gevlucht naar Nederland. Wij waren het eerste donkere gezin in het dorp. Ik merk wel dat mijn achtergrond herkenbaar is voor de kinderen die bij mij langskomen.

Waarvoor kunnen geadopteerden en adoptieouders bij jou terecht?
 
Men kan bij mij terecht voor:

• Haarverzorging 
• Huidverzorging 
• Haar & huidproducten 
• Raad & advies  
• Workshops
• Seminars

Ik vind het belangrijk dat mama’s en papa’s leren hoe ze het haar of de huid van hun kind moeten verzorgen, dus ik leer hen dit aan. Mijn dienstverlening gaat breed. Soms contacteren ouders me met een vraag (bv. ze is gaan zwemmen en nu ligt alles in knoop, wat nu?) en dan kunnen we videobellen.

Voorlopig werk ik enkel aan huis. Ik kan voor 1 kind of gezin langskomen, maar het gebeurt ook dat gezinnen onderling afspreken en ik dan voor een groepje kom.

Op 11 november organiseer ik ook een workshop voor ouders en kinderen. Zeker welkom!

Wat zijn je plannen voor de toekomst?

De visie van mijn zaak ‘The Rose of Sharon’ is om uiteindelijk internationaal te worden, omdat over de hele wereld kinderen geadopteerd worden en er vaak een leegte is tussen ouders en kind als het gaat om haar- of huidverzorging. Ik wil daarin graag hulp bieden. Mijn doel is om iedere ouder handvaten te geven zodat ze zelf verder kunnen.

Hoe kan men jou bereiken?

Via 0487432751 of via mail Roseofsharon@outlook.be.

Meer info over The Rose of Sharon vind je via deze brochure.

Wie is Cynthia Cornelis en wat is haar link met adoptie?

Naam: Cynthia
Leeftijd: Officieel 44 jaar, in werkelijkheid 46 jaar
Land van herkomst: India

Wat is jouw link met adoptie?
Ik ben geadopteerd uit India samen met mijn jongste, biologische zus. Volgens mijn papieren was ik toen 7, maar in werkelijkheid was ik 9. Op mijn eerste verjaardag die ik België vierde, zei mijn adoptiemoeder: “Je bent nu 8 jaar geworden.” Zij ging uit van de adoptiepapieren, maar ik zei dat ik 10 was geworden.

Ik had de indruk dat mijn adoptieouders het niet echt serieus namen. Ik liet het zo. Misschien kwam ik het ooit te weten, misschien niet. Als ik het niet te weten zou komen, was dat ook niet zo erg. Ik kon daar vrij gemakkelijk mee overweg.

Bij mijn eerste bezoek aan mijn biologische papa in India vroeg ik hem wel wanneer ik geboren was. Om daarover geen enkel misverstand te hebben. Hij bevestigde dat ik in 1976 geboren ben. Dat klopte met wat ik altijd had gedacht.

Welke weg legde je af in je adoptieverhaal?
In mijn jeugd blokte ik mijn adoptieverhaal heel bewust af om het leefbaar en dragelijk te maken. Anders was het me nooit gelukt om hier te aarden. Na een zestal weken spraken mijn zus en ik behoorlijk vloeiend Nederlands en waren wij onze moedertaal vergeten. We besloten ook dat we geen Indisch meer zouden spreken. We deden alsof India niet meer bestond. Die blokkade zette ik zelf op en daaraan hield ik lang vast.

Ik heb mijn verleden pas kunnen toelaten toen ik mijn huidige man leerde kennen. Hij begon over samenwonen, verloven, kinderen … Ik durfde dat niet, want de reden voor mijn adoptie was dat mijn biologische mama was overleden en ik heb nooit geweten aan wat. Wat als het iets erfelijk was? Dat zette me ertoe aan om te zoeken naar mijn roots.

Erkennen waar ik vandaan kwam, bracht grote heling voor me. Het terugzien van mijn geboortehuis, mijn broer, mijn zussen, mijn vader … Het was een megagrote pleister op de wonde. Ook het krijgen van antwoorden en het thuiskomen, ergens thuis horen. Als adoptiekind hoorde ik nergens thuis. Wie ben ik, vanwaar kom ik, wat heb ik te bieden? Ik zat met heel veel vragen en door ermee aan de slag te gaan, kon ik veel zaken voor mezelf oplossen.

Ik ging voor het eerst terug naar India toen ik 27 was (officieel 25). Sindsdien ben ik er heel regelmatig geweest. Ook met mijn gezin, mijn kinderen. Toen mijn biologische vader drie jaar geleden stervende was, ging ik ernaartoe om palliatieve zorg toe te dienen.

Wat betekent adoptie in jouw professionele context?
Sinds kort ben ik aan de slag als gezinsondersteuner. Ik werk vooral met kansarme kinderen en kan er mijn eigen verhaal zeker gebruiken. Hoe ga je om met pijn en verdriet? Hoe vergroot je je eigen kansen? Hoe maak je het zonder financiële hulp? Met alle tegenslagen die er zijn in je leven, hoe maak je het zo positief mogelijk voor jezelf?

Op mijn 18e ben ik thuis vertrokken. Op dat moment had ik geen goede band met mijn adoptieouders en moest ik het zelf zien te redden. Ik werkte hard en combineerde meerdere jobs. Uiteindelijk bouwde ik een eigen praktijk uit als zelfstandig schoonheidsspecialiste. Ik was altijd heel geïnteresseerd in welzijn en zorg voor het lichaam en bleef me daarin blijven bijscholen. Ik studeerde shiatsu, voetreflexologie, kruidentherapie, holistische gezondheidscoaching … en deed een vijfjarige opleiding als yoga instructeur. De laatste drie jaar werkte ik als gezondheidscoach en yogalerares. Dat blijf ik doen, al zal het op iets een lager pitje zijn om het haalbaar te maken voor ons gezin.

Wat geef je anderen graag mee vanuit je eigen verhaal?
Mijn sterkste eigenschap is altijd geweest dat ik nooit bij de pakken bleef zitten. Elke dag is een nieuwe dag en elke dag zijn er nieuwe keuzes die je kan maken. Je zal falen en je zal tegenslagen kennen, maar sta daar niet te lang bij stil. Laat je daardoor niet misleiden. Begin met kleine stappen en leer die te waarderen. Dat wil ik graag meegeven.

Wie is Lotus Li en wat is haar link met adoptie?

Naam: Lotus
Leeftijd: 19 jaar
Status: student Social Sciences (VUB), lid van de Vlaamse Jeugdraad, jongerenambassadeur van De Warmste Week, medeoprichter van Untold Asian Stories

Wat is jouw link met adoptie?

Ik ben binnenlands geadopteerd. Mijn mama uit China studeerde in België en raakte zwanger van mij. Door omstandigheden stond ze mij af voor adoptie. Uiteindelijk werd ik niet geadopteerd door een gezin dat op de wachtlijst stond, maar door de tolk van mijn mama. Zij leerden elkaar doorheen het proces beter kennen. Mijn mama voelde zich heel eenzaam en omdat haar tolk de enige was die haar kon verstaan en hielp in een systeem van mensen die waarschijnlijk niet zo behulpzaam waren, vroeg mijn mama haar om mij te adopteren. Haar tolk was een alleenstaande vrouw, dus ik kwam in een niet zo typisch adoptiegezin terecht.

Welke weg legde je af in je adoptieverhaal?

Mijn proces daarin was toch wel moeilijk. Ik had een hele goede jeugd, maar de afwezigheid van een vader was voor mij niet zo eenvoudig. Of dat denk ik toch. Het adoptiegegeven kwam daar bovenop.

Soms is het moeilijk om te weten vanwaar iets komt. Ik had het moeilijk, maar kwam dat doordat ik een vader in mijn adoptiegezin miste? Of was het terug te brengen tot het verhaal van mijn biologische vader? Of was het nog iets helemaal anders, zoals mijn adoptie of het gemis van mijn mama? Dat soort vragen stel ik me wel.

Het is niet zo dat alles perfect verloopt als je twee adoptieouders hebt. Ik ben heel dankbaar voor de mama die ik heb en dat is nu eenmaal hoe de dingen liepen. Ik neem niemand iets kwalijk.

Wat houdt je nu bezig met betrekking tot je adoptie?

Veel zaken. Ik ben er veel meer mee bezig dan dat ik op voorhand had kunnen voorspellen. Ik vond mijn mama op mijn vijftiende en verwachtte dat het mij rust zou brengen. Maar door de oprichting van Untold Asian Stories kom ik in contact met veel geadopteerden die op zoek zijn naar hun roots of bezig zijn met hun zoektocht. Ik begrijp waarmee zij worstelen. Op ons eerste event ontmoette ik een geadopteerde met wie ik nu samen het belang van nazorg voor geadopteerden onder de aandacht probeer te brengen. Dat passioneert me wel. Het is te belangrijk om te laten liggen.

Kan je iets meer vertellen over Untold Asian Stories?

In augustus lanceerden Ann, Emily en ik Untold Asian Stories. Het is ontstaan vanuit een gemis dat wij in onze eigen jeugd ervoeren en nu nog steeds ervaren, namelijk dat er geen Aziatische representatie is in Vlaanderen. Of als die er is, dat het stereotyperend is.

Untold Asian Stories gaat niet over samen een Aziatische taal of een cultuur leren kennen. Azië is ook zo groot. Het gaat echt over verbinden waar je eerder geen verbondenheid voelde, zoals jezelf herkennen in je omgeving of erkend worden in het racisme dat je meemaakt. Het racisme dat Aziatische personen meemaken is toch nog anders dan wat bijvoorbeeld zwarte mensen meemaken, maar daar wordt weinig over gesproken. Van zulke zaken willen we ook personen zonder Aziatische roots bewust maken. 

Waarvoor kan men bij jou terecht?

Mensen mogen mij contacteren als ze vragen hebben over mijn zoektocht naar mijn mama. Letterlijk dan, maar ook over mijn innerlijke zoektocht, want dat bracht heel veel met zich mee. Soms is het moeilijk om toe te geven of stil te staan bij hoeveel emoties daaruit kunnen voortkomen. Ik zal nooit ontkennen hoe moeilijk dat kan zijn.

En met Untold Asian Stories organiseren we events waarop geadopteerden sowieso welkom zijn. Het gaat dan echt om verbinden met mensen die een gelijkaardige ervaring hebben, niet in de zin van adoptie, maar hoe het is om Aziatisch te zijn in Vlaanderen. Soms is het gemakkelijker dat het niet zo voelt van ‘oei, ik ga naar een hulpgroep’, maar wel als ‘ik ga gewoon samen met mensen zijn zoals ik’. In de toekomst zijn we van plan om safe space events te organiseren, maar onze events zijn ook bedoeld om niet-Aziaten met Aziaten te laten connecteren, om elkaar te begrijpen. Dus ook als je niet Aziatisch bent, ben je welkom!

Lees meer over Lotus' verhaal op a-Buddy.

Wie is Emma Stalmans en wat is haar link met adoptie?

Foto: VTM

We zagen jouw auditie in ‘K2 zoekt K3’. Kan je jezelf eens voorstellen?
Ik ben Emma, opgegroeid in Wijgmaal, dichtbij Leuven. Ik werk als kinderverzorgster en studeer gezinswetenschappen. Ik heb twee katten, waarvan Hector de ‘bekende’ kat is die meeging naar mijn auditie.

Verder ben ik een heel enthousiast persoon. Ik ben heel vrolijk en nieuwsgierig, maar ook wel onzeker. Ik heb altijd acro gedaan, maar nu turn ik 1x per week op een wat rustiger niveau.

Hoe heb je je deelname aan ‘K2 zoekt K3’ ervaren?
Het was echt keitof! Jammer dat het zo vroeg eindigde, maar ik heb er superleuke mensen leren kennen. Ook de mensen van de productie waren zo lief. Ik werd er goed gesoigneerd, echt in de watten gelegd.

Ik had van tevoren nog nooit gezongen en had aan niemand verteld dat ik me had ingeschreven, zelfs niet aan mijn huisgenoot. Op het moment dat ik echt moest gaan, dacht ik: misschien moet ik het toch maar eens zeggen. Uiteindelijk had ik meer stress om het te zeggen tegen mijn huisgenoot, omdat ik het al zo lang verzwegen had, dan voor mijn auditie.

Wat is jouw link met adoptie?
Op mijn achttien maanden ben ik geadopteerd uit Bulgarije. Ik heb nog een broer uit Roemenië die ik mee ging halen toen mijn ouders hem adopteerden.

Keerde je al terug naar Bulgarije?
Ik ging drie keer terug, waarvan twee keer naar mijn tehuis.

De eerste keer was met mijn ouders toen ik 19 jaar was. Dat was op mijn vraag. Ik wou graag mijn tehuis bezoeken. Mijn ouders namen contact op met de directie en we gingen ernaartoe. Dat was dubbel. Ze hadden ons verwacht, de rode loper lag net niet uit. Het ging er al veel beter aan toe dan toen ik er verbleef, maar het was nog altijd niet zoals bijvoorbeeld in het kinderdagverblijf waar ik werk.

De tweede keer was het bezoek totaal niet gepland. Ik ging op vakantie met vriendinnen en we waren niet zo ver van mijn tehuis. Ik wou hen graag de buitenkant tonen. Een vriendin van mij doet fotografie en trok foto’s van het tehuis. Op een gegeven moment kwam de security naar buiten. Ik was bang dat we de politie op ons dak zouden krijgen en legde met mijn beste cyrillisch geschrift via mijn gsm uit dat ik daar gezeten had. En dan belde hij de directie en mochten we naar binnen. We werden dan opnieuw heel warm ontvangen.

De derde keer wou ik Bulgarije nog meer verkennen, zien vanwaar ik kwam.

Weet je iets over je eerste ouders?
In mijn dossier staat dat ik vrij snel na de geboorte naar het tehuis werd gebracht. Ik ken het rijksregisternummer en de naam van die vrouw, maar meer eigenlijk niet. Er is wel een achtergrondverhaal, maar naar het schijnt werd er zoveel gewoon geschreven. Dus ik probeer dat niet allemaal te geloven. De feiten zijn haar naam en haar rijksregisternummer. Daarvan geloof ik dan weer wel dat het juist is. Of dat hoop ik toch, maar ik weet het niet.

Ik zou haar graag eens willen zien. Al is het maar een foto. Ik wil weten hoe ze eruitziet. Ik denk dat zij haar leven verder heeft opgepakt en vraag me ook wel af hoe dat voor haar was, maar als ik daar geen antwoorden op krijg, is dat niet erg. Een band zoek ik niet.

Is het iets dat je bezighoudt?
Ik ben er niet actief mee bezig. Zoeken is blijkbaar heel moeilijk en vraagt veel tijd. Bulgarije staat er niet om te springen die gegevens vrij te geven, totaal niet zelfs. En op dit moment heb ik niet echt de motivatie om daar tijd voor te maken. Het is wel een doel. Als het niet gebeurt, dan gebeurt het niet, maar ik wil het ooit wel graag weten.

Dat klinkt misschien vreemd, maar ik zou mijn verhaal graag verfilmen. Mijn moeder hield een gedetailleerd dagboek bij tijdens de adoptie. Zij maakten zotte dingen mee. Ik was normaal gezien niet het kindje dat ze gingen adopteren. Ze gingen een ander meisje adopteren, maar zij was last minute al geadopteerd. De directie van het tehuis stelde mij dan voor aan mijn ouders. Mijn papa had er geen vertrouwen in dat ik een gezond kind was. Ik had weinig reactievermogen, ze dachten dat ik doof was. Het kwam goed, maar dat was allemaal niet volgens het boekje.

Wat zijn je plannen voor de toekomst?
Sowieso wil ik mijn diploma in de Gezinswetenschappen behalen. Daarna wil ik mijn job in het kinderdagverblijf combineren met een job in de professionele hulpverlening. Mijn collega’s zijn supertof. Ik zou hen niet willen missen en ik doe dat ‘fysiek’ werk ook graag.

Ergens heb ik altijd het verlangen gehad om mensen te helpen vanuit mijn eigen ervaring met adoptie, maar ik weet niet of ik daar 100% klaar voor ben. Dan moet ik toch wel eerst in mijn eigen verleden graven.

Wie is Ann-Kasra en wat is haar link met adoptie?

Naam: In het dagelijkse leven word ik aangesproken als 'Ann', de naam die op mijn identiteitskaart staat. In de therapiewereld gebruik ik 'Kasra'. Die naam kreeg ik van mijn spirituele leraar en betekent universal center.
Leeftijd: 44 jaar
Geboren in: Antwerpen

Wat is jouw link met adoptie?

Ik ben binnenlands geadopteerd in 1977 toen ik 6 maanden oud was.

Wat betekent adoptie voor jou?

Adoptie betekent voor mij dat anderen bepalen waar ze je plaatsen om hopelijk de nodige zorg te krijgen zodat je als mens kan overleven. Pas achteraf kan je terugkijken en concluderen of men daarin is geslaagd.

Als ik kijk naar mijn situatie, dan kan ik zeggen dat ik nergens anders beter had kunnen terechtkomen. Ik kwam in een warm, stabiel gezin terecht met ouders die alles voor mijn adoptiezus en mij deden. Ik had een superjeugd. De verantwoordelijke instanties hebben - met de info die ze op dat moment hadden - gedaan wat in hun mogelijkheden lag om mij een goed leven te geven.

Toch kan ik ook zien waar men het anders had moeten aanpakken. Ik kwam bij mijn adoptieouders terecht in dezelfde week dat zij hun adoptiezoontje aan een hersentumor verloren. Zij kregen de zorg over mij, terwijl ze nog geen afscheid hadden genomen van hun ander kind. Die periode was voor hen de hel. Ik kan dat plaatsen in de realiteit van die tijdsperiode en mijn ouders sloegen zich er doorheen, maar ik voel wel enige frustratie als ik eraan denk dat dit mogelijk was.

Welke weg heb je afgelegd in je adoptieverhaal?

Ik zat in het vijfde leerjaar toen een meisje op school vertelde dat ik geadopteerd was. Mijn ouders beschouwden ons als hun eigen kinderen en hadden het ons nog niet verteld. Het rare was dat ik nog nooit van dat woord gehoord had. Ik had geen idee wat het betekende, maar zocht het op en voelde onmiddellijk aan dat dat klopte. Toch heb ik daar toen niet over gepraat. Pas een half jaar later - toen mijn papa in gesprek was met een oude vriend - hoorde ik dat woord opnieuw vallen. Op dat moment vroeg ik aan mijn ouders: “Is dat waar?.” Zij hebben dat bevestigd, maar verder spraken we er op dat moment niet over, later wel. In het dorp wist iedereen het. Het was geen geheim. Ik denk dat mijn ouders gewoon niet wisten hoe ze het ons moesten vertellen.

In de jaren ‘90 was er een tv-programma waar geboortemoeders via Teletext konden laten weten op welke datum hun kind geboren was. Op die manier konden geadopteerde kinderen en biologische ouders elkaar vinden. Mijn geboortemoeder had dat niet gedaan, maar ik zat wel elke week te kijken. In die periode als puber had ik het emotioneel heel lastig, want wie was ik? Kinderen in mijn klas begonnen steeds meer vragen te stellen: ‘Hoe is het om geadopteerd te zijn?’, ‘Is dat plezant?’, maar ik kende niet anders. Ik veranderde van school waar niemand wist dat ik geadopteerd was. Dat was goed. Ik was eindelijk nog eens ‘gewoon’ en kreeg niet meer al die vragen.

Toen ik afstudeerde aan het hoger onderwijs, heb ik via Gewenst kind (vroegere adoptiedienst in Antwerpen, nvdr) mijn natuurlijke moeder gezocht en gevonden. Ik had het geluk om haar te leren kennen. Ik dacht dat het een sprookje ging zijn en dat alles ging goedkomen, maar uiteindelijk kon ik onze paar ontmoetingen niet goed plaatsen. Ik ben dankbaar voor de moeder die mij het leven gaf, maar eigenlijk ook niet meer dan dat. In 2014 kreeg ik te horen dat zij terminaal was én dat ik nog een broer had. Mijn moeder stierf, maar ik had er een broer bij. Nadien bleek dat mijn natuurlijke moeder over heel wat dingen heeft gelogen, vooral tegen mij. Ik begrijp nog altijd niet goed waarom, maar ze zal haar redenen wel gehad hebben. Over één ding is ze eerlijk geweest en dat was dat ze mij nooit ging zeggen wie mijn natuurlijke vader was. Dat is een gemis, maar ik heb mij erbij neergelegd.

Door mijn natuurlijke moeder te ontmoeten, besefte ik des te meer wat mijn adoptieouders voor mij betekenen. Er waren emotioneel gaten, maar ik vond de juiste ondersteuning en therapie waardoor ik ook leerde omgaan met hetgeen wat er in de eerste 6 maanden van leven - vóór mijn adoptie - is gebeurd. En ik ben dankbaar dat ik een broer heb met wie ik een goed contact heb. Via Gewenst Kind zochten we contact met nog twee andere broers, maar daarop kwam geen reactie. Als zij weten dat wij bestaan, dan is dat voor mij al voldoende. Dan kunnen ze zelf kiezen.

Het was niet altijd gemakkelijk, maar ik zie mijn adoptieverhaal niet als zwaar. Ik ben dankbaar voor wat er is en was.

Wat zou je graag willen dat anderen weten over binnenlandse adoptie?

Dat vind ik best een moeilijke vraag. Ik merk dat binnenlandse adoptie minder gekend is ten opzichte van interlandelijke adoptie. Er wordt weinig over gesproken. In de jaren ‘60 en ‘70 werden er veel kinderen afgestaan wiens moeders anoniem bevielen in Frankrijk. Die kinderen hebben geen gegevens over hun afkomst en zijn nu mensen van middelbare leeftijd die nog altijd met vragen zitten. Af en toe zie je daar wel iets over verschijnen, maar toch weinig. Misschien zou ik het fijn vinden dat binnenlands geadopteerden wat meer gezien werden? Uiteindelijk wil eenieder mens gezien worden.

Waarvoor kunnen geadopteerden, afstandsouders en (kandidaat-)adoptieouders bij jou terecht?

Als volwassene of tiener kan je bij mij terecht voor alles wat met verwerking te maken heeft. Wanneer er stukjes zijn die nog niet helemaal in evenwicht zijn of wanneer je het gevoel hebt dat je niet altijd grond onder je voeten hebt. Als traumatherapeut ligt mijn focus op ontwikkelingstrauma: het verwerken van (onbewuste) herinneringen uit de kindertijd die blijven zitten en waar het lichaam geen raad mee weet. Heel veel cliënten hebben al een heel traject afgelegd vooraleer ze bij mij komen. Ze kennen hun verhaal en begrijpen het met hun hoofd, maar voelen dat er nog iets onder zit. Ik werk vooral body based en probeer hen tools te geven zodat ze er in hun dagelijks leven mee kunnen omgaan en niet blokkeren als er een trigger is. Daarnaast kunnen (kandidaat-)adoptieouders bij mij terecht om meer zicht te krijgen op (hechtings)trauma bij adoptiekinderen. Dat kan in groeps- of individuele sessies. Meer info vind je hier.

Wie is Nikwi Hoogland en wat is haar link met adoptie?

Naam: Nikwi Hoogland
Weeshuisnaam: Ni Cui
Nederlandse fonetische naam: Ni-Kwi Hoogland
Vanaf puberteit: Nikwi Hoogland
Biologisch gegeven naam, te horen gekregen van mijn biologische ouders: Lifang Chen (in het Mandarijns: Chen Lifang)
Leeftijd: Ik ben geboren op 25 augustus 1994, 26 jaar. Deze datum is bevestigd door mijn biologische ouders.
Sterrenbeeld Europees: Maagd
Sterrenbeeld Chinees: Hond

Wat is jouw link met adoptie?
Ik ben zelf geadopteerd uit China toen ik een paar maanden oud was. Sindsdien heb ik ontzettend veel meegemaakt en zet ik mij sinds voorjaar 2020 volledig in voor álle Chinees geadopteerden in Nederland (ook voor ieder die Nederlands spreekt) en sinds 1 januari 2021 ook voor Taiwanees geadopteerden.

Welke weg heb je afgelegd in je adoptieverhaal?
De weg die ik heb afgelegd als geadopteerde is met giga ups en giga downs geweest. Ik ben enig kind en kwam in een familie met een vader met MS. Toen ik vijf was, kreeg mijn moeder borstkanker. Gelukkig waren ze er snel bij en kon de tumor verwijderd worden. Toen ik nog een jong meisje was, had ik een hekel aan alles wat met Azië te maken had. Ik werd veel gepest en had geen acceptatie of verbinding met mijn uiterlijk. Daarnaast vond ik weinig erkenning vanuit mijn omgeving, omdat zij allemaal niet geadopteerd waren en ze hadden geen Chinees uiterlijk. Op mijn 18e kwam ik een supervriendelijke Chinese jongen tegen. Hij sprak mij streng toe en gaf aan dat hij geen begrip had voor mijn gebrek aan respect aan China. Ik ben sindsdien meer open gaan staan voor China en alles wat daaraan gerelateerd is. Mijn moeder kreeg uitgezaaide kanker in 2015 en we zijn samen dat jaar naar mijn geboorteplaats in China geweest. Uiteindelijk heb ik in maart 2019 de stap gezet om een digitale poster te maken voor het zoeken naar mijn biologische ouders. In april 2019 kreeg ik plotseling een bericht terug en kreeg ik te horen dat een man mij herkende. We deden een DNA-match en het bleken inderdaad mijn biologische ouders te zijn. Vervolgens overleed helaas mijn moeder in mei 2019. Ik vond een stuk, maar verloor ook een zeer groot stuk van mijzelf.

Ik ben na het vinden en ontmoeten van mijn ouders steeds meer gaan beseffen hoe andere Chinees geadopteerden (en Taiwanees geadopteerden) kunnen worstelen met allemaal verschillende thema’s. Eerst startte ik daarom mijn eigen Instagram ‘mynameislifang’.

Dit deed ik in het Engels om ook heel Noord-Amerika te kunnen bereiken. Toch bleek er een groot gat te zijn voor Nederlands Chinees geadopteerden. Om die reden ben ik in het voorjaar van 2020 de Stichting Adoptiepedia gestart speciaal voor Chinees en Taiwanees geadopteerden wonend in Nederland (of wonend in België en Nederlands/Vlaamssprekend).

Wat betekent adoptie voor jou?
Adoptie betekent voor mij een ontzettend complex verhaal, met verschillende invloeden, ervaringen en momenten waarin je jezelf altijd ergens tegenkomt. Voor mij heeft adoptie absoluut meerdere kanten. Laat ik de twee uitersten (die vaak benoemd worden door de omgeving van geadopteerden) benoemen: één kant is de kant waarbij geadopteerden maar ‘tevreden’ moeten zijn met hun leven. Ik vind dat een verkeerde stelling, met een verklaarbare invalshoek. Geadopteerd worden naar een land zoals Nederland of België is zeer prettig. Je hebt educatiekansen, schoon drinkwater en genoeg middelen om goed te kunnen leven. Tegelijkertijd zie ik ook de andere kant. De donkere kant. De kant waarbij kinderen, jongeren en jongvolwassenen kampen met alle pijn die adoptie meedraagt. Daarbij refereer ik naar verlatingsangst, hechtingsproblematiek, vertrouwensproblemen en andere mentale (of soms ook fysieke) problemen. Dit is een stuk wat vaak onderbelicht is in gezinnen, bij overheden en zelfs ook bij geadopteerden zelf, terwijl dit juist zo’n belangrijk onderwerp is. Lees jij dit en wil je als Chinees of Taiwanees geadopteerde hulp hebben bij één van deze onderwerpen? App dan via 06 882 83 73 49 naar Het Adoptiegenootschap, een project van Adoptiepedia waar je in een veilige omgeving kan praten met een buddycoach.

Heb je een anekdote die je kan vertellen over jouw adoptieverhaal?
Ik heb veel adoptieanekdotes, maar ik zal er één uitkiezen. Iemand vroeg laatst wat het beste advies was wat ik had gekregen. Ik heb toen zelf een advies bedacht. Pijn is als een muur, het is veilig en soms ook comfortabel om erachter te blijven zitten. Maar als je hem éénmaal durft en kunt doorbreken, dan heb je een zo veel mooier (toekomst)perspectief.

Wat houdt je nu bezig i.v.m. adoptie?
Als directeur van Stichting Adoptiepedia houd ik mij eigenlijk dag en nacht bezig met adoptie. Ik adem adoptie. Adoptiepedia is voornamelijk te vinden op Instagram, over een halfjaar ook met website en momenteel loopt er een crowdfunding om alle projecten te kunnen financieren.

Waarvoor kan men bij jou terecht?
Geadopteerden, adoptieouders en biologische ouders kunnen altijd bij ons terecht. Stuur een e-mail naar info@adoptiepedia.nl en Adoptiepedia zal kijken of er bestaande kennis hierover is of dat ervaringskennis kan worden toegepast.

Wie is Monique Weustinck Schmeitz en wat is haar link met adoptie?

Naam: Monique Weustinck Schmeitz
Leeftijd: 53
Geboorteplaats: Nederland (binnenlands geadopteerd)

Monique schreef boeken voor geadopteerde kinderen.

Wat is jouw link met adoptie?
Ik ben zelf geadopteerd, binnen Nederland. Mijn geboortemoeder was Nederlandse en mijn vader Surinaams Chinees. Ik ben geboren in 1965 en na een verblijf in een tehuis opgegroeid bij warme en liefdevolle adoptieouders.

Welke rol speelde adoptie in jouw leven?
Mijn jeugd was redelijk onbezorgd en ook nu gaat het mij goed. Toch heeft afstand en adoptie wel een belangrijke rol gespeeld in mijn leven.

Het bezig zijn met vragen over mijn afkomst, het zoeken en vinden van geboorteouders hebben veel tijd en energie gekost. Toch ben ik blij dat ik dit allemaal heb uitgezocht. Het is niet per se dat je leven gemakkelijk wordt als je de antwoorden hebt, maar mij geeft het rust dat ik het mij nu niet meer hoef af te vragen hoe het is gegaan.

Toen mijn kinderen jonger waren hadden zij ook vragen, bijvoorbeeld hoe het kon dat al hun opa's en oma's wit waren en ik (hun moeder) getint. Ook hadden zij vragen als er op school een stamboom gemaakt moest worden.

Je hebt die ervaringen omgezet naar boeken. Hoe kwam je daarbij?
Door deze vragen kwam ik op het idee om 2 boeken te maken voor geadopteerde kinderen. Hoewel iedere geadopteerde zijn of haar eigen verhaal en ervaringen heeft, zijn er ook raakvlakken. Er is herkenning als je ervaringen hoort of leest van andere geadopteerden. Het kan fijn zijn om te lezen dat er meer mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Vandaar de boeken.

Kan je wat meer vertellen over de boeken?
Mijn eerste boek 'Dit ben ik' bevat vragen en creatieve opdrachtjes, bedoeld voor jonge kinderen. Ze kunnen op een laagdrempelige manier kennismaken met hun eigen sociale, culturele en etnische identiteit. Naast vragen over adoptie zijn er ook vragen over hobby's, sport en vrienden. De kinderen kunnen een vingerafdruk maken, een zelfportret tekenen, de vlag van het geboorteland knutselen en nog veel meer.

Onlangs maakte ik een tweede boek voor wat oudere kinderen: 'Dit ben ik 2.0'. Voor dit boek heb ik geadopteerde kinderen geïnterviewd over hun leven en hun adoptie. De lezer kan de vragen die aan de kinderen in het boek gesteld worden ook zelf beantwoorden in het boek.

Wat hoop je met je boeken en jouw verhaal te bereiken?
Ik hoop met mijn ervaringen kinderen die geadopteerd zijn een steuntje in de rug te kunnen bieden zodat zij zich hun adoptie verhaal meer eigen kunnen maken. Natuurlijk kennen zij hun verhaal zoals het door hun adoptieouders is verteld toen ze jong waren.
Maar waarschijnlijk vinden kinderen het prettig om te lezen hoe andere geadopteerde kinderen omgaan met hun adoptie of misschien herkennen ze bepaalde dingen die zij vertellen, of juist niet. Door er op deze manier mee bezig te zijn kunnen zij zich hun adoptiegeschiedenis misschien nog meer eigen maken en leren zij zichzelf nóg beter kennen.

De boeken van Monique zijn te koop bij VAG. Je kan het eerste boek ook ontlenen in de bibliotheek van Steunpunt Adoptie. 

Wie is Elsa Esperanza Lebbink en wat is haar link met adoptie?

Naam: Elsa Esperanza Lebbink
Leeftijd: 34
Geboorteplaats: Bogotá

Elsa Esperanza Lebbink begeleidt als ritueel coach mensen rond ingrijpende veranderingen in het leven en staat hierbij stil met een ritueel op maat. Deze zes thema’s geven vorm en betekenis aan haar leven.

Mens

Ik ben geboren in de schoot van Colombia, opgegroeid in de armen van Nederland en vandaag de dag leef ik in Gent, België. Ik beschouw mezelf in eerste instantie als mens, als wereldburger, niet per se geënt op een nationaliteit. Mijn fundament is vooral Colombiaans, mijn oorsprong, mijn blauwdruk, mijn vlees en bloed. Maar mijn bouwstenen bestaan uit diverse culturen. En hoewel dit lang erg verwarrend was, voor mij en voor de anderen in de meer traditionele homogene plattelandsgemeenschap waar ik in Nederland opgegroeide, beschouw ik dit nu vooral als een interculturele verrijking.

Weg met die hokjes

Ik zeg niet graag: ‘ik ben geadopteerd’. Ook al is het zo. Want dan voelt het alsof ik zeg: ‘ik’ staat gelijk aan ‘geadopteerd’. En zo zie ik het niet. Door adoptie is er veel, heel veel gebeurd in mijn leven. En in dat van anderen. Maar het definieert me niet, niet volledig. Ik ben. Punt.

Adoptie heeft me sterk geleerd om ruimdenkend in het leven te staan, met zo min mogelijk vooroordelen. Of me in ieder geval bewust te zijn van mijn vooroordelen, maar steeds te streven naar een open houding. Ik laat graag mensen zelf hun verhaal vertellen over wie ze zijn en wat voor hen waar is. De kakelbonte culturele identiteiten die ik met me meedraag, weerhouden me ervan om in een hokje te passen. Dit botst natuurlijk wel eens. Bijvoorbeeld wanneer mensen me vragen ‘Voel je je nu een Nederlander of een Colombiaan? Maar als je nu echt moet kiezen?’. Tegenwoordig kan daar ook nog de optie Belg aan toegevoegd worden. Lekker verwarrend. Een keuze hierin zou afdoen aan mijn werkelijkheid. Ik kies niet, bij mij is het en-en-en, want zo is mijn verhaal verlopen. Dat probeer ik dan uit te leggen door verhalen te delen. Zodat er meer inzicht en begrip komt en geadopteerden in het vervolg minder als een curiositeit of een geslaagd integratievoorbeeld, maar meer als een volwaardige mede-mens gezien worden.

Verhalen

Al van kleins af aan hield ik van verhalen. Verhalen van ver, verhalen van dichtbij. Maar steeds weer over de mens. Zowel over dat wat ons uniek maakt als dat wat ons verbindt. Verhalen over dromen, vriendschappen, eenzaamheid, liefde, verlies en overwinningen klein en groot. Na een korte danscarrière voltooide ik een cultureel creatieve studie (Cultureel Maatschappelijke Vorming – Kunsteducatie) met het plan om met deze verhalen en de diverse levensvragen aan de slag te gaan. Ik koos destijds voornamelijk voor het schrijven van teksten en het maken van theater om zo een verhaal te delen.

Rituelen

Enkele jaren later rolde ik in het werk van de ritueelbegeleider. Hierin kwamen mijn vele passies samen. Rituelen raken je daar waar woorden niet bij kunnen. Ze spreken de taal van de ziel en dansen zo met je hele lichaam. Rituelen kunnen mensen met zichzelf, elkaar en het leven (her)verbinden.

Het leven is veranderlijk en sommige veranderingen vragen voelbaar om extra aandacht. Denk aan grote momenten zoals gaan trouwen en afscheid nemen. Hoe mooi is het om de liefde te vieren en het leven te eren op een manier die ècht bij die persoon past. Maar denk ook aan ingrijpende lichamelijke veranderingen door ziekte of ongelukken. Bijvoorbeeld bij borstkanker. Een puur medische benadering is dan vaak niet voldoende. Genezing is meer dan dat. Het hart, het lichaam en de mens vragen vaak ook om ruimte en een moment van verstilling en eventueel een bezielde handeling. Om op adem en tot besef te kunnen komen. Om langzaam de brug te kunnen slaan tussen oud en nieuw. En om daarna op eigen tempo verder te kunnen gaan. Rituelen kunnen hier loutering, steun en hoop in bieden. Ook geboorte is een wonderlijke èn ingrijpende gebeurtenis in het leven. Het welkom heten van nieuw leven! Dit geldt evengoed voor adoptie, maar ligt toch ook een stuk delicater, hierover later meer. Het drijft mij enorm om vanuit Ode, mijn praktijk, te vertrekken vanuit ieders unieke verhaal en leefwereld en hiervoor een moment op maat te maken. Zodat er een veilige ruimte ontstaat om te doorvoelen en te vervellen. Een ceremonie is meer dan een tekstje voorlezen. Het is een totaalervaring en hierin bestaat niet een formule, een script, het is mensenwerk en dus maatwerk. Dit inspireert me eindeloos en het stemt me heel dankbaar om op dergelijke kantelmomenten van dienst te mogen zijn.

Afstand en nabijheid

Als ik mijn ogen sluit, voel ik haar en hen om me heen. Doe ik ze terug open, zijn ze nergens te vinden. Afstand is een concept. Een concept dat me geregeld tot tranen toe raakt. Adoptie en afstand zijn voor vele geadopteerden levenslang voelbaar. In iedere levensfase. Opgroeiend als kind, tijdens het vormen van je identiteit, in liefdesrelaties, als je zelf een kindje verwacht en wanneer je oud bent en terugblikt op het geleefde leven. De cirkel van het leven sluit zich. Welke vragen zijn er dan nog, of is er rust…

Je vanuit je oorsprong gekend en gesteund voelen is voor vele geadopteerden geen evidentie, de onbekende en/of afwezige familieleden zorgen vaak voor een wankel evenwicht en een incompleet zoekend gevoel, een leven lang. Dit vraagt dus om verdieping en om het delen van verhalen. En het open mogen vertellen van wat er in je omgaat. Wat zeker niet wegneemt dat er een gelukkig en volwaardig leven mogelijk is. Waarin alle kanten van jezelf aanwezig en in harmonie zijn. Als ervaringsdeskundige en ritueel coach erken ik deze behoefte volledig en bied ik hiervoor ruimte, voor gepaste begeleiding.

Ritueel coach en adoptie

Vanuit Ode begeleid ik als ritueel coach mensen rond bijzondere en ingrijpende veranderingen in hun leven. En maak ik samen met hen een moment dat ècht bij hen past. In vorm, tekst en inhoud.

Zeker voor geadopteerden kunnen rituelen veel betekenen. Tijdens het opgroeien komen voor veel geadopteerden vele vragen op rond identiteit, familie en ‘thuis’. Vragen over de eigen geschiedenis, nog voor je in je adoptiegezin terecht kwam. Want tussen de geboorte en de start in het adoptiegezin heeft er al van alles plaatsgevonden. En die geschiedenis reikt uiteraard verder. Want ook al zie en ken je ze niet, er zijn opa’s en oma’s van wie je DNA en dus geschiedenis mee hebt. Er is familie.

Mensen veronderstellen regelmatig dat wat je je niet herinnert of nooit gekend hebt, er niet is. Oftewel er niet toedoet. "Ohhh je was toen (ten tijde van je adoptie) nog heel jong...ohh dat is goed. Dat je dat niet meer weet. Je bent nu toch hier? Je hebt het toch goed?! Je hebt hier toch een familie?" Vanuit hun gebrek aan eigen ervaring en daarmee niet kunnen/willen doorvoelen wordt jouw delicate familie-, geschiedenis- en verlieservaring in een soepele beweging van tafel geveegd. Weeral. Veel geadopteerden zullen dit herkennen en tegelijkertijd zullen ze dit vaak zelf ook als verhaal, als aanname overnemen, in het begin toch. Maar zo simpel ligt dit niet. Het afwezige, het onbekende zal nooit zwijgen. Ze wilt dat je naar haar luistert.

Het niet-weten van waar en van wie je komt is juist een bijzonder zware last. Het missen van familie die je nooit gekend hebt, die jou niet kennen, laat zich lastig uitleggen en vindt zo weinig (h)erkenning. Het is op zijn minst verwarrend, onbegrepen verdriet. En het geeft veel vragen. Deze vragen slaan terug op je kern. Ze zijn soms overweldigend groot en verwarrend. En kunnen je functioneren – bijvoorbeeld in relaties (in eerste plaats die met jezelf) beïnvloeden. Het is goed om hier mee aan de slag te gaan. Niet makkelijk, wel goed. In dit proces kunnen rituelen je helpen om op een diepere manier te verbinden met je oorsprong, met wie je ziet als je in de spiegel kijkt en wie er (on)zichtbaar achter je staan en met je mee kijken. Het gaat dan niet zozeer om een ritueel bij een groot veranderingsmoment, maar eerder om een ritueel om stil te staan bij alle kanten van jezelf en hier harmonie in aan te brengen. Een verzoeningsritueel, een ritueel tot heelwording. Je hoeft niet te kiezen. Het is er allemaal. Als je het allemaal maar toelaat. Zodat je voelbaar vervuld in plaats van gefragmenteerd, sterker in het leven kan staan. Jouw leven.

Ook voor gezinnen die een kind ter adoptie welkom willen heten in hun midden, is het betekenisvol om hier een gepast ritueel voor te houden. Één waarin zowel de vreugde over de verwelkoming aanwezig is, maar ook wordt stilgestaan bij de grote reis die al is afgelegd. En bij zij die er niet bij zijn, maar er wel toe doen.

Meer info over Elsa en haar praktijk Ode vind je hier. Elsa begeleidt in samenwerking met Steunpunt Adoptie Er was eens, een groepsbegeleiding waar volwassen geadopteerden tijd en ruimte krijgen om met elkaar van gedachten te wisselen over de vragen die ze krijgen en die hen bezig houden.

Wie is Haryanti Frateur en wat is haar link met adoptie?

Naam: Haryanti Frateur
Geslacht: vrouw
Leeftijd: 41
Land van herkomst: Indonesië

Wie is Haryanti Frateur?

Haryanti Frateur (°1977) werd geboren in Java, Indonesië. Ze werd op tweeënhalfjarige leeftijd geadopteerd en kwam terecht in een dorpje in de Antwerpse Kempen waar ze opgroeide in een Vlaams gezin. Ze studeerde grafische vormgeving en sociaal-cultureel werk. Professioneel is ze actief in de cultuursector. Ze is ook moeder van drie kinderen.

Haryanti is gebeten door taal en de oneindige combinatiemogelijkheden van de zesentwintig letters van ons alfabet. Het boek YANTI - over de reis van haar leven is haar debuut.

Je schreef een kinderboek op basis van je eigen adoptieverhaal, wat wil je hiermee bereiken?

YANTI – Over de reis van haar leven is een geïllustreerd boek voor kinderen en jongeren over een meisje op zoek naar haar wortels en identiteit. YANTI – over de reis van haar leven is een poëtisch en een deels autobiografisch verhaal. Het is een suggestief verhaal dat de lezer de volledige vrijheid geeft om personages en de relaties tot elkaar, locaties en beelden zelf in te vullen. Hierdoor wordt het een universeel verhaal waarin iedereen zich kan herkennen.

Ik schreef vanuit mijn eigen beleving een uniek en universeel verhaal over de zoektocht naar identiteit en wortels, een thematiek die voor iedereen zeer herkenbaar is, maar in het bijzonder voor kinderen, jongeren en volwassenen met een migratieachtergrond.

Een van de thema’s van het verhaal is adoptie, maar ook universele thema’s zoals het grote zoeken van de mens, het zoeken naar identiteit, onthechting en ontworteling komen aan bod. Dit zijn allemaal zeer actuele thema’s in de Westerse samenleving van de 21ste eeuw. Tegelijkertijd hoop ik dat het verhaal begrip creëert voor mensen die vandaag elders leven dan daar waar ze geboren zijn.

 
Je werkte ook mee aan een internationaal muziekproject voor kinderen, hoe kwam dat tot stand?

Mijn verhaal werd eerder opgepikt door de Belgische componist Jan Van Outryve die voor de opdracht stond om muziek te componeren voor het internationale educatieve muziekproject Cantania in opdracht van Bozar en het Belgian National Orchestra. Via Cantania wil men leerkrachten en leerlingen uit Brussel en omgeving laten proeven van de inspirerende kracht van zingen.

Componist Jan Van Outryve liet zich inspireren door de impressionisten en componeerde poëtische en zintuiglijke muziek bij mijn verhaal dat ik herwerkte tot een libretto met de titel Schaduwkind/Petite fille de l’ombre. Op 5 mei 2018 zullen de 660 leerlingen en drie solisten het podium van de prestigieuze Henri Le Boeufzaal in het Paleis voor Schone Kunsten te Brussel, bestijgen voor het slotconcert onder begeleiding van het Belgian National Orchestra en Ayrton Desimpelaere.

Wat mogen we nog van jou verwachten in de toekomst?

Samen met componist Jan Van Outryve slaan we de handen in elkaar om YANTI – Over de reis van haar leven te herwerken tot een intieme muziektheatervoorstelling voor een instrumentalist en een zangeres voor kinderen vanaf 9 jaar.

Ook zal er een cd-opname plaatsvinden van het verhaal en de muziek. Hiervoor zal Van Outryve de muziek die hij componeerde voor Cantania 2018, geschreven voor een grote orkestbezetting bestaande uit 20 instrumenten en drie solisten, herarrangeren. Voorziene premièredatum: begin september 2019.

Parallel zullen er meerdere (langdurige) educatieve trajecten plaatsvinden die vanuit het boek, de cd en/of de voorstelling YANTI - Over de reis van haar leven, focussen op de thema’s migratie, identiteit, ontworteling en adoptie.

Ik hoop als schrijver nog vele boeken te mogen uitgeven. Momenteel werk ik aan verschillende boeken voor zowel kinderen als volwassenen.

Waarvoor kunnen mensen bij jou terecht?

Vertrekkende vanuit het boek YANTI - over de reis van haar leven geef ik vormingen en workshops aan zowel kinderen, jongeren als volwassenen rond de thema’s migratie, identiteit ontworteling en/of adoptie op een reflecterende, creatieve en/of ervaringsgerichte manier via een breed scala aan educatieve methodieken.

Haryanti overleed op 18 mei 2020. We zijn dankbaar voor hetgeen zij betekend heeft voor adoptiebetrokkenen.